στη μουσική των ένσπερμων λόγων
στα μάτια των ένυδρων ρόδων
ενσκήπτω διάφεγγη
ξέζωστη λυγμών
αίροντας πνοή του ερέβους
αναζωπυρώνοντας λιακάδα αλκυόνας
για να φωλιάσω τους χειμώνες μου...
αλάργευε πίκρα του απόξενου
μια αλλαξιά αγάπης ξέχειλης
ας ενδυθούμε απόψε...
Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007
να σκαρφαλώνω ορίζοντες
λύτρωση η αγάπη
κι απόγνωση η αχίλλειος πτέρνα της
διαμπερής να σκαρφαλώνω ορίζοντες
σε διάσελα και ανθισμένους λόφους,
έλπιση τα λόγια σου
βράχο θρυμματίζουν ανίατης ανίας,
άχρωμης σιγής αντίδοτο,
ηφαιστείου έκρηξη η παρουσία σου
ορυκτή μοναξιά εξοστρακίζει
δωρίζοντας έδαφος γόνιμου δίαυλου
μη μείνεις αιωρούμενος για πολύ...
φαράγγι άπατο το ίσως
ίλιγγος...
μην κοιταχτείς σε λίμνη ενδοιασμού
γιατί θα αναγνωρίσεις
κάποιον που σου μοιάζει
μα δε θα είσαι εσύ
άυλη γέφυρα αέρινη,
πέτα σχοινιά,
κλαδιά μπήξε βαθιά
σε σπλάχνα θεριού θεού,
σε θέλω ονειρογέννητα...
μην η ευτυχία μας προσπεράσει...
θα λυπηθώ
αν κάποτε σε βρω
αν άδοξα θα σ' έχω χάσει
άκου
κλαίει λευκή του δρόμου μου
η πυξίδα
τη λύπη σου ενδύθηκε βορρά
ανατολή έξω απ'το γέλιο σου
δε δείχνει
και δύση άλλη απ' τα κλειστά σου βλέφαρα
δε νιώθει
νύστα έπιασε τις αντιστάσεις μου
και στάσεις άλλες δε χαλαλίζω
σε άστοχους αστόχαστους τοξότες...
του ανέμου εσύ η δρασκελιά
κι εγώ με χιόνι στα μαλλιά...
κι απόγνωση η αχίλλειος πτέρνα της
διαμπερής να σκαρφαλώνω ορίζοντες
σε διάσελα και ανθισμένους λόφους,
έλπιση τα λόγια σου
βράχο θρυμματίζουν ανίατης ανίας,
άχρωμης σιγής αντίδοτο,
ηφαιστείου έκρηξη η παρουσία σου
ορυκτή μοναξιά εξοστρακίζει
δωρίζοντας έδαφος γόνιμου δίαυλου
μη μείνεις αιωρούμενος για πολύ...
φαράγγι άπατο το ίσως
ίλιγγος...
μην κοιταχτείς σε λίμνη ενδοιασμού
γιατί θα αναγνωρίσεις
κάποιον που σου μοιάζει
μα δε θα είσαι εσύ
άυλη γέφυρα αέρινη,
πέτα σχοινιά,
κλαδιά μπήξε βαθιά
σε σπλάχνα θεριού θεού,
σε θέλω ονειρογέννητα...
μην η ευτυχία μας προσπεράσει...
θα λυπηθώ
αν κάποτε σε βρω
αν άδοξα θα σ' έχω χάσει
άκου
κλαίει λευκή του δρόμου μου
η πυξίδα
τη λύπη σου ενδύθηκε βορρά
ανατολή έξω απ'το γέλιο σου
δε δείχνει
και δύση άλλη απ' τα κλειστά σου βλέφαρα
δε νιώθει
νύστα έπιασε τις αντιστάσεις μου
και στάσεις άλλες δε χαλαλίζω
σε άστοχους αστόχαστους τοξότες...
του ανέμου εσύ η δρασκελιά
κι εγώ με χιόνι στα μαλλιά...
Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007
αντίδωρο
σε σένα,που άστρα πότισες έναν αιώνα μέρα
τότε που πρωτοψέλλισαν τα χείλη σου αγάπη
άλλη λέξη αντίδωρο πρόσφορο δεν έχω...
για σένα,που ψίχα ψίχα έτριψες στα χέρια σου ψυχή
του ουρανού πετούμενα όνειρα να τα'ί'σεις
άκου
σιωπώ...
να σε τιμήσω
ανόθευτα
αξόδευτα...
εκεί που πας μη ξεχαστείς και χέρι απλώσεις,
εύγεστο καρπό της λησμονιάς
λωτό μη φας...
ώσπου σύννεφο
μνήμης άρωμα
ώσπου σιωπή μελίρρυτη
αγγέλου λάλημα
σε μυρωμένο υγρό βυθό
σε ταξιδέψει
τότε που πρωτοψέλλισαν τα χείλη σου αγάπη
άλλη λέξη αντίδωρο πρόσφορο δεν έχω...
για σένα,που ψίχα ψίχα έτριψες στα χέρια σου ψυχή
του ουρανού πετούμενα όνειρα να τα'ί'σεις
άκου
σιωπώ...
να σε τιμήσω
ανόθευτα
αξόδευτα...
εκεί που πας μη ξεχαστείς και χέρι απλώσεις,
εύγεστο καρπό της λησμονιάς
λωτό μη φας...
ώσπου σύννεφο
μνήμης άρωμα
ώσπου σιωπή μελίρρυτη
αγγέλου λάλημα
σε μυρωμένο υγρό βυθό
σε ταξιδέψει
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007
μια ρίγα
μην αρνηθείς
τούτη τη γη δίχως στεριά μη πνίξεις
και τη στερνή τη βάρκα μου
μαντατοφόρο έστειλα
με δίχτυ στις πέντε θάλασσες
τη ρότα σου να αδράξει
στ'απόνερά σου αγίασμα να βαπτιστεί..
δίχως μιαν άγκυρα
κρυμμένο άσσο στο μανίκι...
με μόνο ρούχο φανελάκι ναυτικό...
μια ρίγα όνειρο λευκό
μια ρίγα όνειρο μισό
τούτη τη γη δίχως στεριά μη πνίξεις
και τη στερνή τη βάρκα μου
μαντατοφόρο έστειλα
με δίχτυ στις πέντε θάλασσες
τη ρότα σου να αδράξει
στ'απόνερά σου αγίασμα να βαπτιστεί..
δίχως μιαν άγκυρα
κρυμμένο άσσο στο μανίκι...
με μόνο ρούχο φανελάκι ναυτικό...
μια ρίγα όνειρο λευκό
μια ρίγα όνειρο μισό
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007
Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007
αναρχία
μες τη βροχή σου ξέμεινα ανάρριχτη
ανάρια θαύματα να με μουσκεύουν
στο επίφοβο βλέμμα σου παράπεσε η ορατότης
στην αναρχία των ονείρων προσέκρουσε και ανετράπην
σε προαιώνιο χιόνι μάχονται,
θεοί και τιτάνες,τα θέλω και οι αναιρέσεις τους
διεκδικώντας ψυχών επιστροφές
τον κουρνιαχτό της μάχης
έπαψα ν'αποτιμώ
τώρα
ως το οξυγόνο της ύπαρξής μου,
ως τη στείρωση των φόβων
ψυχής ψιχάλες ψιχάλισέ με
ως τα ουράνια των απλών
ως τα βάραθρα των ανερμήνευτων
διέσχισέ με
δοκίμασέ με
έτσι ανεπαίσθητα που γέρνω στη στιγμή
την ώρα που άνθος πρώτο
υφαίνεις στα χέρια μου
ως να μου γίνεις ευ...
ευοίωνος...ευφλόγιστος...εύτηκτος...
ανάρια θαύματα να με μουσκεύουν
στο επίφοβο βλέμμα σου παράπεσε η ορατότης
στην αναρχία των ονείρων προσέκρουσε και ανετράπην
σε προαιώνιο χιόνι μάχονται,
θεοί και τιτάνες,τα θέλω και οι αναιρέσεις τους
διεκδικώντας ψυχών επιστροφές
τον κουρνιαχτό της μάχης
έπαψα ν'αποτιμώ
τώρα
ως το οξυγόνο της ύπαρξής μου,
ως τη στείρωση των φόβων
ψυχής ψιχάλες ψιχάλισέ με
ως τα ουράνια των απλών
ως τα βάραθρα των ανερμήνευτων
διέσχισέ με
δοκίμασέ με
έτσι ανεπαίσθητα που γέρνω στη στιγμή
την ώρα που άνθος πρώτο
υφαίνεις στα χέρια μου
ως να μου γίνεις ευ...
ευοίωνος...ευφλόγιστος...εύτηκτος...
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007
βράχων κατολισθήσεως το ανάγνωσμα
αχ,πόσο του άπιαστου λαχτάρησα
τη δίψα να μην κοπάσω
θηλιά να σφίξω τη χαρά
και σε ψυχής δοκάρι ψηλά
να την κρεμάσω
γεφύρι να ρίξω αντίκρυ να περάσει
η ένθερμη ρευστότητα
φουσκονεριά τα ανύποπτα
λανθάνουσα η πίκρα μου τρέμισε το κατάρτι
άφταστη ευχή σε σκυταλοδρομία με θλίψη απάτητη
τα μάτια ανήμπορα
στη ρέουσα σιωπή ν'αντισταθούν
βράχων κατολισθήσεως το ανάγνωσμα
κατά αγνώστου υπευθύνου το διάγγελμα
να ψάξω,λέω...
μια λεύκα ευθυτενή
ν'ανυψώσω ένα λίγο τον κόσμο
'ένα λίγο ουρανό τα βλέφαρα να σφάξουν
ή πάλι,λέω...
σε σώμα κλαίουσας ιτιάς να εισέλθω
σε χώμα εγκόσμιο τον πόνο να γειώσω
θα'βρισκα τότε όνομα
το οστεοφυλάκιο σώμα μου
να φιλέψω
και φιλί βραχνό
στην άπιαστη ψυχή
να σβήσω
τη δίψα να μην κοπάσω
θηλιά να σφίξω τη χαρά
και σε ψυχής δοκάρι ψηλά
να την κρεμάσω
γεφύρι να ρίξω αντίκρυ να περάσει
η ένθερμη ρευστότητα
φουσκονεριά τα ανύποπτα
λανθάνουσα η πίκρα μου τρέμισε το κατάρτι
άφταστη ευχή σε σκυταλοδρομία με θλίψη απάτητη
τα μάτια ανήμπορα
στη ρέουσα σιωπή ν'αντισταθούν
βράχων κατολισθήσεως το ανάγνωσμα
κατά αγνώστου υπευθύνου το διάγγελμα
να ψάξω,λέω...
μια λεύκα ευθυτενή
ν'ανυψώσω ένα λίγο τον κόσμο
'ένα λίγο ουρανό τα βλέφαρα να σφάξουν
ή πάλι,λέω...
σε σώμα κλαίουσας ιτιάς να εισέλθω
σε χώμα εγκόσμιο τον πόνο να γειώσω
θα'βρισκα τότε όνομα
το οστεοφυλάκιο σώμα μου
να φιλέψω
και φιλί βραχνό
στην άπιαστη ψυχή
να σβήσω
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
όνειρο πιοτό
μόνο με λόγια της καρδιάς
διψώ να μου μιλάς
δεν είμαι εγώ παιδί της λογικής...
φως ήσουν
κι όνειρο πιοτό
κι όλος ψυχή και ζάλη
λαβωμένος θεός
τρωτός αθάνατος...
δεύτερη ζωή δεν έχει
κι η πρώτη δε μας κουβαλά
μικρό πουλί της λύπης μου
ποιοι κόπτες κυνηγοί
σου ψαλιδίσαν τη λαλιά;
σε κουβαλούν στους ώμους μου
τα αδέσποτά μου χρόνια...
με γόνατα γδαρμένα
στης ερημιάς το γολγοθά
προσδοκώντας ανάταση ψυχών
γυρεύοντας το θαύμα των πηγών...
διψώ να μου μιλάς
δεν είμαι εγώ παιδί της λογικής...
φως ήσουν
κι όνειρο πιοτό
κι όλος ψυχή και ζάλη
λαβωμένος θεός
τρωτός αθάνατος...
δεύτερη ζωή δεν έχει
κι η πρώτη δε μας κουβαλά
μικρό πουλί της λύπης μου
ποιοι κόπτες κυνηγοί
σου ψαλιδίσαν τη λαλιά;
σε κουβαλούν στους ώμους μου
τα αδέσποτά μου χρόνια...
με γόνατα γδαρμένα
στης ερημιάς το γολγοθά
προσδοκώντας ανάταση ψυχών
γυρεύοντας το θαύμα των πηγών...
Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007
μιλτογραφία
ξέχειλο το ποτήρι δος μου να πιω παράπονο
και τον θυμό που σε σφραγίζει δος μου,
ατόφια να ζυγίζονται τα καλοκαίρια εντός
πέτρα την πέτρα στο μεσαύλι σου
αγριοβότανα τις χαραυγές θερίζω
κράτα τον κόσμο σε μια κλωστή που γέρνει
χούφτα σφιχτή τα δάχτυλα
στη γη μη στάξει λάδι
δες πως βαφτίζονται θεές
του έρωτα οι αποκοτιές
καταρρίπτομαι
χωρίς αναβολή
σε πτώση ελευθέρας θανής
δίχως δίχτυ ανασφάλειας,
δίχως αλεξίπτωτο κράτημα,
χωρίς πόθου αλεξίσφαιρο ένδυμα
καταδύομαι
δίχως φιάλες οξυγόνου
κάτω απ'τα όρια του επιτρεπτού πάθους
αναδύομαι
σε μιλτογραφίας κειμήλια
πάνω απ'το κόκκινο του δοσομετρητή αγάπης
ξέχειλο δος μου ποτήρι φωτιά
ξέσκεπο δος μου μπαλκόνι
βροχή να πιω,αστέρια και νοτιά
ξέχωρο φεγγάρι δος μου ουρανό
μάτια ακόρεστου ηδονοβλεψία να κρεμάσω
ζητιανεύοντας
ξέφωτο βλέμμα να διαβάσω
για να'βγω ανθός ξανά στην ξαστεριά σου
και μη σε νοιάζει αν δεν προλάβαμε
βροχή στα χείλη να κρατήσουμε
μόνο νιώσε...
μυρωμένες οι πλαγιές μας χα'ι'δεύονται στον άνεμο
και τα ρυάκια μας αστέρια τα ποτίζουν...
και τον θυμό που σε σφραγίζει δος μου,
ατόφια να ζυγίζονται τα καλοκαίρια εντός
πέτρα την πέτρα στο μεσαύλι σου
αγριοβότανα τις χαραυγές θερίζω
κράτα τον κόσμο σε μια κλωστή που γέρνει
χούφτα σφιχτή τα δάχτυλα
στη γη μη στάξει λάδι
δες πως βαφτίζονται θεές
του έρωτα οι αποκοτιές
καταρρίπτομαι
χωρίς αναβολή
σε πτώση ελευθέρας θανής
δίχως δίχτυ ανασφάλειας,
δίχως αλεξίπτωτο κράτημα,
χωρίς πόθου αλεξίσφαιρο ένδυμα
καταδύομαι
δίχως φιάλες οξυγόνου
κάτω απ'τα όρια του επιτρεπτού πάθους
αναδύομαι
σε μιλτογραφίας κειμήλια
πάνω απ'το κόκκινο του δοσομετρητή αγάπης
ξέχειλο δος μου ποτήρι φωτιά
ξέσκεπο δος μου μπαλκόνι
βροχή να πιω,αστέρια και νοτιά
ξέχωρο φεγγάρι δος μου ουρανό
μάτια ακόρεστου ηδονοβλεψία να κρεμάσω
ζητιανεύοντας
ξέφωτο βλέμμα να διαβάσω
για να'βγω ανθός ξανά στην ξαστεριά σου
και μη σε νοιάζει αν δεν προλάβαμε
βροχή στα χείλη να κρατήσουμε
μόνο νιώσε...
μυρωμένες οι πλαγιές μας χα'ι'δεύονται στον άνεμο
και τα ρυάκια μας αστέρια τα ποτίζουν...
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
φακελάκι με άρωμα μνήμης
χρόνος δραγάτης
στις αναμνήσεις τριγυρνά
να τις ξεθωριάσει πολεμά...
προνοητικοί εμείς...
για σκώρο και χρόνο
κρεμάσαμε φακελάκι με άρωμα μνήμης...
ήσυχα λοιπόν
κοιμόμαστε τις ζωές μας
οι αναμνήσεις μας...
τουλάχιστον αυτές
θα ζήσουν...
στις αναμνήσεις τριγυρνά
να τις ξεθωριάσει πολεμά...
προνοητικοί εμείς...
για σκώρο και χρόνο
κρεμάσαμε φακελάκι με άρωμα μνήμης...
ήσυχα λοιπόν
κοιμόμαστε τις ζωές μας
οι αναμνήσεις μας...
τουλάχιστον αυτές
θα ζήσουν...
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
η δίκη
περιφέρω ένα κάποιο σώμα...
ελλιπείς,
δίχως φαντασία,
οι κινήσεις για τον ευπρεπισμό του
άστεγες οι σιωπές του
ξεσυλλόγιαστες οι επιλογές του
κορο'ι'δεύω ένα κάποιο σώμα...
απόλαυση πρόσκαιρη του χαρίζω
ύστερα,
μ'ένα μάτσο ενοχές
τις εσοχές του χαστουκίζω
παραμορφώνω ένα κάποιο σώμα...
τα άλλοθι που μου προσφέρει εξαφανίζω
για να φαίνομαι στη δίκη
ως μόνος ένοχος
εγώ...
ελλιπείς,
δίχως φαντασία,
οι κινήσεις για τον ευπρεπισμό του
άστεγες οι σιωπές του
ξεσυλλόγιαστες οι επιλογές του
κορο'ι'δεύω ένα κάποιο σώμα...
απόλαυση πρόσκαιρη του χαρίζω
ύστερα,
μ'ένα μάτσο ενοχές
τις εσοχές του χαστουκίζω
παραμορφώνω ένα κάποιο σώμα...
τα άλλοθι που μου προσφέρει εξαφανίζω
για να φαίνομαι στη δίκη
ως μόνος ένοχος
εγώ...
Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007
δελτίο καιρού
στάχτες φυσάει συμβάσεων,
άγραφων καταργημένων νόμων,
φθόγγους φυσάει του μη...όχι...δεν...
κατάργηση του θέλω...ναι...μπορώ...ζω...
μετέωρη υπηρεσία του είναι ανακοινώνει...τι;
και το δελτίο παντελώς κενού καιρού...τι;
αχ...μη λυγίσεις γόνατο...
όνειρα φούσκωσε πανιά,
ιδέες,στίχους τέντωσε σχοινιά
ήλιος τιμόνι,κατάρτι γη
και στον ασύρματο σήματα SOS τ'αστέρια
SOS...θέλω και εγώ να σωθώ...
να ζω...
κι ας μεσοπέλαγα καταμεσής
κατάμεστης ζωής
πνιγώ...
άγραφων καταργημένων νόμων,
φθόγγους φυσάει του μη...όχι...δεν...
κατάργηση του θέλω...ναι...μπορώ...ζω...
μετέωρη υπηρεσία του είναι ανακοινώνει...τι;
και το δελτίο παντελώς κενού καιρού...τι;
αχ...μη λυγίσεις γόνατο...
όνειρα φούσκωσε πανιά,
ιδέες,στίχους τέντωσε σχοινιά
ήλιος τιμόνι,κατάρτι γη
και στον ασύρματο σήματα SOS τ'αστέρια
SOS...θέλω και εγώ να σωθώ...
να ζω...
κι ας μεσοπέλαγα καταμεσής
κατάμεστης ζωής
πνιγώ...
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007
επιστροφή
φοβάμαι τις ομίχλες που καιν στα μάτια σου
είναι αχανείς και χάνομαι...
αδιάκριτη η απέναντι στεριά...
νησί οφθαλμαπάτη τη νοσταλγία μου ανατροφοδοτεί...
απόψε την απουσία στα φτερά τους
γκέλ έκαναν οι γλάροι...
απόψε θα'ρθουν στα όνειρα
αμπέλια και ελαιώνες...
στα δάχτυλα ρώγα πορφυρογέννητη θα λιώσει,
τ'άγρυπνα βλέφαρα
στον ασημόλευκο κυματισμό των φύλλων
θα υποταχτούν...
πίκρα του οικείου απόψε
στη σπιρτάδα της φλούδας...
προσδοκία επιστροφής απόψε
σε μήτρα σπηλιά του ωραίου,
του άχραντου,του αδοκίμαστου...
είναι αχανείς και χάνομαι...
αδιάκριτη η απέναντι στεριά...
νησί οφθαλμαπάτη τη νοσταλγία μου ανατροφοδοτεί...
απόψε την απουσία στα φτερά τους
γκέλ έκαναν οι γλάροι...
απόψε θα'ρθουν στα όνειρα
αμπέλια και ελαιώνες...
στα δάχτυλα ρώγα πορφυρογέννητη θα λιώσει,
τ'άγρυπνα βλέφαρα
στον ασημόλευκο κυματισμό των φύλλων
θα υποταχτούν...
πίκρα του οικείου απόψε
στη σπιρτάδα της φλούδας...
προσδοκία επιστροφής απόψε
σε μήτρα σπηλιά του ωραίου,
του άχραντου,του αδοκίμαστου...
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007
αποχρώσεις
μιλάς εσύ κι εγώ βιάζομαι
το πολύ βαθύ σου να συλλάβω
τότε που θάλασσα ρέει στο αίμα σου
τότε που αφρίζει ποταμός
στου βράχου το κονταροχτύπημα
τότε που νύχτα σιγεί
για το μικρό αηδόνι
τότε που αλέτρι γίνεσαι
σε σπορά νοτισμένης γης
τότε που φθινοπώρου επιστροφή
σε χώρα πατρίδα σε γεννά
μη σταματάς...
το πολύ βαθύ σου να συλλάβω
τότε που θάλασσα ρέει στο αίμα σου
τότε που αφρίζει ποταμός
στου βράχου το κονταροχτύπημα
τότε που νύχτα σιγεί
για το μικρό αηδόνι
τότε που αλέτρι γίνεσαι
σε σπορά νοτισμένης γης
τότε που φθινοπώρου επιστροφή
σε χώρα πατρίδα σε γεννά
μη σταματάς...
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
ακροβασίες
κι όλο λέω κι εγώ
όπως και συ να πορευτώ
μα πάλι δεν μπορώ
στα θέλω μου ακροβατώ
μ'ένα χαλκά από όνειρο
δεμένη η ψυχή μου...
όπως και συ να πορευτώ
μα πάλι δεν μπορώ
στα θέλω μου ακροβατώ
μ'ένα χαλκά από όνειρο
δεμένη η ψυχή μου...
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
μια λέξη μόνο
με την γραμμένη κίνηση στα πόδια και στα χέρια
κλωνάρια ελιάς κισσού και γεροπλάτανου
σελίδες χορού αέναου στοιχειώνεις...
διόνυσος θεός ακροβατώντας μέθη
μα απολλώνιο δωρίζει φως ισορροπία
γι'αυτό σε βάφτισα κρήτη της γης μου
και καπετάν μιχάλη...
είναι που δεν ξόφλησες τόσους πυκνούς αιώνες
τους τραγικούς προγόνους σου κι ακόμα τους πληρώνεις
ύβρη πλοκή κορύφωση και ειρωνεία
γι'αυτό αρχέγονο σε γνώρισα...
είναι που τον πνιγμό κατάματα κοιτάς υπνωτισμένος
μα στα ψηλά εκτινάζεσαι με δύναμη το γέλιο
γι'αυτό σε παραδέχτηκα ελπιδοφόρα νίκη...
είναι που αντιστέκεσαι και της αγάπης τάζεις
δείχνοντας στις παλάμες σου σημάδια απ'τα καρφιά σου
για αυτό σε ονειρεύτηκα
μια λέξη μόνο
εσένα...
κλωνάρια ελιάς κισσού και γεροπλάτανου
σελίδες χορού αέναου στοιχειώνεις...
διόνυσος θεός ακροβατώντας μέθη
μα απολλώνιο δωρίζει φως ισορροπία
γι'αυτό σε βάφτισα κρήτη της γης μου
και καπετάν μιχάλη...
είναι που δεν ξόφλησες τόσους πυκνούς αιώνες
τους τραγικούς προγόνους σου κι ακόμα τους πληρώνεις
ύβρη πλοκή κορύφωση και ειρωνεία
γι'αυτό αρχέγονο σε γνώρισα...
είναι που τον πνιγμό κατάματα κοιτάς υπνωτισμένος
μα στα ψηλά εκτινάζεσαι με δύναμη το γέλιο
γι'αυτό σε παραδέχτηκα ελπιδοφόρα νίκη...
είναι που αντιστέκεσαι και της αγάπης τάζεις
δείχνοντας στις παλάμες σου σημάδια απ'τα καρφιά σου
για αυτό σε ονειρεύτηκα
μια λέξη μόνο
εσένα...
νανούρισμα
βγες στο μπαλκόνι
μια καληνύχτα σου 'στειλα
και σκάλωσε στα δέντρα
την πήρε η μανταρινιά
και κέντησε τα άνθη
την πότισε νανούρισμα
στα στόματα των φύλλων...
μια καληνύχτα σου 'στειλα
και σκάλωσε στα δέντρα
την πήρε η μανταρινιά
και κέντησε τα άνθη
την πότισε νανούρισμα
στα στόματα των φύλλων...
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
άρτεμη θεά
ας μη σβήσει στα πορτόφυλλά σου φωτάκι αγαπημένο
να βρίσκω στις νυχτερινές μου αιωρήσεις
χαραγματιά στη γη σου να χωρέσω
φωταγωγίες λαμπιόνια φωταψίες
μα εμένα
πυγολαμπίδα μ'οδηγεί
το αχνό σου καντηλέρι να προσκυνήσω
τάμα δρόμος
με γόνατα σχισμένα και πέλματα καμένα..
έτσι αρμόζει να φτάνεις στην αγάπη,
με τη δίψα των καψαλισμένων χρόνων σου,
με χέρια αιμάτινα και νύχια αγκάθια ερημιές
έτσι να φτάνεις στην αγάπη,
εξαγνισμένος απ'τον πόνο
να γονατίζεις στο βωμό της
και μη σε νοιάζει αν Αρτεμη θεά
προλάβει ν'ανταλλάξει τον πάνλευκο λαιμό σου
με κάποιας προδοσίας το κεφάλι..
άξιοι τότε,
μυημένοι στο Βιβλίο του Κόσμου,
κώδικας κλειδί του Έρωτα η μουσική
μέχρι τη σάρκα φθαρτή φυλακή σπάσουμε
κι αναληφθούμε...
να βρίσκω στις νυχτερινές μου αιωρήσεις
χαραγματιά στη γη σου να χωρέσω
φωταγωγίες λαμπιόνια φωταψίες
μα εμένα
πυγολαμπίδα μ'οδηγεί
το αχνό σου καντηλέρι να προσκυνήσω
τάμα δρόμος
με γόνατα σχισμένα και πέλματα καμένα..
έτσι αρμόζει να φτάνεις στην αγάπη,
με τη δίψα των καψαλισμένων χρόνων σου,
με χέρια αιμάτινα και νύχια αγκάθια ερημιές
έτσι να φτάνεις στην αγάπη,
εξαγνισμένος απ'τον πόνο
να γονατίζεις στο βωμό της
και μη σε νοιάζει αν Αρτεμη θεά
προλάβει ν'ανταλλάξει τον πάνλευκο λαιμό σου
με κάποιας προδοσίας το κεφάλι..
άξιοι τότε,
μυημένοι στο Βιβλίο του Κόσμου,
κώδικας κλειδί του Έρωτα η μουσική
μέχρι τη σάρκα φθαρτή φυλακή σπάσουμε
κι αναληφθούμε...
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007
η ενσάρκωση των λόγων
πιο πέρα κι απ'τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο
άσε με
σε μια δίοδο που η αοριστία της
δεν αποκλείει την ένταση
ενώ αποκλείει τη μετριότητα
άσε με
μόνο εγώ δίπλα σου
να επιλέγω
απ'του ανέμου το νανούρισμα
και της πλανεύτρας θάλασσας τη ζάλη
στους μύθους της φωνής σου να ριγώ
βανίλια και τσάι του βουνού η ανασεμιά σου
τρέμουν φλογίτσα του κεριού οι αισθήσεις
μίλα εσύ
για να μπορώ την τρικυμία μέσα μου ν'ακούω
για να μπορώ κλάμα ιτιάς ν'ακούω στα μαλλιά μου
στα χείλη σου
η ενσάρκωση των Λόγων
στο άβατο για τους θνητούς κονάκι
συνεπαρμένος γέρνει
ο Ποιητής
κλείσε το βιβλίο
κρύβει πολλά μα όχι την ψυχή μου
ως τα μάτια σου ανύψωσέ με
εκεί θα με βρεις
σ'αλμυρίκι στρώμα νοτισμένο
πιο πέρα κι απ' τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο...
πιο πέρα κι απ'το πεύκο
άσε με
σε μια δίοδο που η αοριστία της
δεν αποκλείει την ένταση
ενώ αποκλείει τη μετριότητα
άσε με
μόνο εγώ δίπλα σου
να επιλέγω
απ'του ανέμου το νανούρισμα
και της πλανεύτρας θάλασσας τη ζάλη
στους μύθους της φωνής σου να ριγώ
βανίλια και τσάι του βουνού η ανασεμιά σου
τρέμουν φλογίτσα του κεριού οι αισθήσεις
μίλα εσύ
για να μπορώ την τρικυμία μέσα μου ν'ακούω
για να μπορώ κλάμα ιτιάς ν'ακούω στα μαλλιά μου
στα χείλη σου
η ενσάρκωση των Λόγων
στο άβατο για τους θνητούς κονάκι
συνεπαρμένος γέρνει
ο Ποιητής
κλείσε το βιβλίο
κρύβει πολλά μα όχι την ψυχή μου
ως τα μάτια σου ανύψωσέ με
εκεί θα με βρεις
σ'αλμυρίκι στρώμα νοτισμένο
πιο πέρα κι απ' τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο...
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007
μονογραμμα
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί,λέει,να μέλλει κοντά σου να'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Ο.ΕΛΥΤΗΣ
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί,λέει,να μέλλει κοντά σου να'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Ο.ΕΛΥΤΗΣ
ξόρκι
μην παραιτηθείς
μη σε καταπιεί η λάμια απόσταση
από τη λήθη του χρόνου
προτίμησε την αδερφή της
την ετεροχρονισμένη μνήμη
τη νάρκη συνήθεια ξόρκισε
με αίσθηση μη δεδομένου
ξέρω
δύσκολο είναι να εφευρίσκεις
νέες στη ζωή σου φορεσιές
μα τάχα
ποιος μας έταξε μιαν εύκολη ζωή
και την πήραμε για αυτονόητη..
μη σε καταπιεί η λάμια απόσταση
από τη λήθη του χρόνου
προτίμησε την αδερφή της
την ετεροχρονισμένη μνήμη
τη νάρκη συνήθεια ξόρκισε
με αίσθηση μη δεδομένου
ξέρω
δύσκολο είναι να εφευρίσκεις
νέες στη ζωή σου φορεσιές
μα τάχα
ποιος μας έταξε μιαν εύκολη ζωή
και την πήραμε για αυτονόητη..
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
ακροθαλασσιά
ευτυχία ίσα ν'αγγίξουμε το ανεκπλήρωτο
κι εγώ πού να βρω μάτια μου
στα κάτω απ' το δέρμα μου ρυάκια
όνειρο σκόνη γιατρικό
να σου ξεράνω την πληγή..
μέτρα με πνοή σεπτή
στρώσε μου άβυθο βυθό
για να τυλίξω χρόνο
το χέρι ξεθηλίκωσε
φαρέτρα ονείρου να ζωστεί
κι έλα
μέλι μέθη σύντροφε
καβάλα σ' άτι αναρχικό
ανατροπής φωτοβολίδα
και ουσία ζωής σανίδα
γυμνή ελπίδα φύτεψαν τα μάτια σου
και φόβο η καρδιά σου
δειλός ο κόσμος μάτια μου
να μαρτυρήσει αγάπη
το θέμα είναι να φτάσουμε
στην ακροθαλασσιά..
κι εγώ πού να βρω μάτια μου
στα κάτω απ' το δέρμα μου ρυάκια
όνειρο σκόνη γιατρικό
να σου ξεράνω την πληγή..
μέτρα με πνοή σεπτή
στρώσε μου άβυθο βυθό
για να τυλίξω χρόνο
το χέρι ξεθηλίκωσε
φαρέτρα ονείρου να ζωστεί
κι έλα
μέλι μέθη σύντροφε
καβάλα σ' άτι αναρχικό
ανατροπής φωτοβολίδα
και ουσία ζωής σανίδα
γυμνή ελπίδα φύτεψαν τα μάτια σου
και φόβο η καρδιά σου
δειλός ο κόσμος μάτια μου
να μαρτυρήσει αγάπη
το θέμα είναι να φτάσουμε
στην ακροθαλασσιά..
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007
Πόθεν έσχες
Χέρι γροθιά
τη ζωή σου διεκδικεί...
Χειροπέδες θεωρίες,
αλυσίδες συνήθειες,
υποταγής κανόνες
σέρνονται πίσω του...
Ασθενοφόροι δρόμοι
σε αδιεξοδο ιατρείο ψυχών...
Και έσονται τελευταίες
οι πρώτες βοήθειες ονείρων...
Φταίνε οι λέξεις;
Στις εκλογές του θέλοντος
ψήφισαν άκυρο...
Πόθεν έσχες
σφαίρα αζύγιαστη
και λύγισε το πέταγμά μας;
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007
τυφλόμυγα
ύψωσες τους φθόγγους σου
για λάβαρα στα ξάρτια
τυλίχτηκες την επανάσταση
την πέρασες για χάδι
κόμπος γόρδιου λαιμού
με τι φτερά σανδάλια έδεσες
και γύρους πόσους έφερες
ζώνη ζωή στα μάτια
να παίξεις εκ του ασφαλούς
τυφλόμυγα
για πόσο θα 'μαι ακόμα εδώ
δεν ξέρω
για λάβαρα στα ξάρτια
τυλίχτηκες την επανάσταση
την πέρασες για χάδι
κόμπος γόρδιου λαιμού
με τι φτερά σανδάλια έδεσες
και γύρους πόσους έφερες
ζώνη ζωή στα μάτια
να παίξεις εκ του ασφαλούς
τυφλόμυγα
για πόσο θα 'μαι ακόμα εδώ
δεν ξέρω
Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)