Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

δεκέμβρης

Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
κι έστησε ξόβεργες στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμουλκούσε, όχι σε σένα,
μα πίσω στους αιώνες.
Να σ' ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά το σύμπαν μόνο δίπλα σου ανάσαινε...

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή τιτίβιζε το μελλούμενο
που, χρόνια πριν, είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης
υφαίνοντας με κρίνα χιόνι,
ερμήνευε σημάδια.
Μετέωροι
μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανάβλυζαν επιθυμίες.

Αρχέγονος χορός ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.
Λάμψη μας έκλεινε τα μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλι.
Δε θυμάμαι ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα όνειρα θέλω...

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

απ' την αγάπη...

Τόση λατρεία δεν άντεξαν τα ξένα μάτια
Ράγισαν κι απόμεινε μονάχα
η ομορφιά χυμένη,
άδειες να ξεπλένει αγκαλιές.

Νικάει όποιος αγαπάει.

Ποτέ δυο χέρια τόσο γαντζωμένα.
Ποτέ ένα σώμα τόσο αγαπημένο.

Απ' την αγάπη
κι όχι απ' τη φωτιά να λιώνω.
Απ' την ανάσα
κι όχι από τύχη να ξαναβρίσκομαι...

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

στη θάλασσα...

Πάρ' το στεφάνι από πάνω μου...
Βαρύ...
Πονάν στα μάτια τ'αγκάθια μου.
Χέρι λεπίδα χειρουργεί
σκέψεις, αισθήσεις, όνειρα.
Μα πού να επέμβω;
Πώς να δω
απ'το βυθό που κείτεται
στο στρώμα μου...

Βάστα τη μέσα μου σιωπή να μην κυλήσει...

Φυγή.
Φοβάμαι.
Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;

Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε...
...Ένα με μένα γίνε...Γίνε σώμα μου, κυμάτισε.
Μονάχα τότε θα σωθείς...

Στη θάλασσα πρώτο ορίστηκε
το πρώτο κύτταρό μου.

Εκεί,
στο κάτω μισό της γης κεφάλι.
Θυμάμαι λεύκες έκλαιγαν
την μέρα που γεννιόμουν...
Νοτιάδες μύρο έραναν
μου δρόσταξαν τα χείλη...
Και μου'ταξαν
όνειρα γλυπτά...
Στον ήλιο και στο αίμα βουτηγμένα.

Γι'αυτό δε βρήκα ακόμα γη...

Κι αυτή η φωνή του κοχυλιού...
...δε θα σε λιώσει χώμα
πουθενά παρά εκεί...
Στου Νόστου το νησί...

Επιστρέφω.
Στη μήτρα θάλασσά μου...

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

κεχριμπάρι σύννεφο

Κόρη του κρύσταλλου βυθού,
δάκρυ φιλί της θάλασσας,
η παγωνιά ανέμισε την ανάσα σου,
τότε που έρωτας τραμπάλιζε τα μαλλιά σου...

Πόσο κακό και αίμα πόσο,
πόσο να καταπιείς απ'το ποτήρι σου...

Δεν αλυσοδένεται το γέλιο.
Τα όνειρα δεν αναπνέουν καγκελόφραχτα...

Μάζεψες τη σπορά σου απ'τους αιώνες,
κι είπες...
Πώς να σηκώσω τα βουνά με γυμνωμένους ώμους...

Πήγες και πας ακόμα...

Δέντρο μπολιάζεις.
Ρίζες σπαθιές ριζώνεις
σε ανήμπορες καλοκαιριές ,
σε αλίμενους χειμώνες ...

Ποια μαύρη πέτρα πίσω σου
σε βάφτισε ξενιτειά μου...

Άπλωνες τα κλαδάκια σου
κι άδεια γυρίζαν αγκαλιές...

Μα εσύ,
με θρύλους κοχυλιού τ'ανάθρεψες,
μην τύχει και σκιαχτούν σε δάση
απανθρακωμένα...

Πρόσφορο χάδι και φιλί εσύ.
Τη θέρμη σου πυρώνεις
πυρπολώντας μία μία
τις ξύλινές σου μνήμες
στα σεντούκια σου...

Πήγες και πας ακόμα...

Μα θα'ρθει μια μέρα άνοιξη που
της αγάπης παφλασμός
θα εγείρει θαύμα...

Να βγείς να ιδείς .
Βασιλικό κι αστέρια ροδοπέταλα
κουτσό να παίζουν εν δυο.
Νυχτερινά γελάκια με αχ...ψυχή μου...
να μαστορεύουν
τον καιρό...

Της θάλασσας σε πήραν δειλινά
και κεχριμπάρι σύννεφο...
Να σε γλυκοσταλάξουν
μέλι και ρόιδο και κρασί...

Το κόκκινο flamengo φόρεμά σου
χορεύει γύρω σου φωτιά.

Πήγες και πας ακόμα...
Ως τον έρωτα...

(Στην αγαπημένη μου Mareld...)

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

γέφυρες

Mιλώ για άδειες νύχτες μιας πληγής
Άδειες ακόμα κι από χρόνο
Μιλώ για μανταλωμένες σκέψεις και σιωπές
και για κουβέντες που χρόνια έμειναν μισές
Μιλώ για την αδηφάγο απόσταση
Δράκος που καταβρόχθιζε το χώμα
και στις δυο πλευρές
Μιλώ για το ποτάμι που μεγάλωνε ανάμεσά μας
Μιλώ για χέρια που δεν άγγιξαν χέρια
Μιλώ για την κραυγή που δεν πέρασε αντίκρυ...

Και μιλώ για γέφυρες που στήθηκαν εν μία νυκτί
Μιλώ για λόγια που ξεχείλησαν και κύλησαν
Μιλώ για βλέμματα που άγγιξαν στα μάτια βαθύ
Μιλώ για την αγάπη που ήταν εκεί...

Και μιλώ για λέξεις με λέξεις
που δεν αφήνουν μισές τις ψυχές
και για χέρια που ανοίγουν αγκαλιές...

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

ποίημα που δε δόθηκε

Κοίτα με
Εδώ...ψηλά...
Όχι ίσια μπροστά,
πιο ψηλά...
Εδώ θα μ' ανταμώσεις
Ψηλά...

Πάνω από τα μέτρα
Εξω από τη μέρα
Πέρα από τα σύνορα
Πέρα απ' το οφθαλμοφανές
Μακριά από τη σύμβαση
Στο ναι της κατάφασης
Στη χαρά της ανάβασης...

Κοίτα με.
Οι θάλασσες της ζωής μας
μονάχα μέσα μας γαληνεύουν...

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

χαμένη αθωότητα

φοβάμαι το χρόνο πριν να θυμηθώ
τόσες πριν από σένα μέρες πώς;
δίχως της φωνής σου το πλέγμα
ή των χεριών σου το ζυγοστάθμισμα...

βήμα βήμα πήγαινα
σ' άδολης γραμμής της γης ταξίδια
σ' ανήκουστα νησιά ξεπροβόδιζα τα καλοκαίρια μου
κι ήμουν στο άγνωστο αποσπερίτης ήχος...
και εσύ...
μονάχα μια νοσταλγία,
σαν παιδική ανάμνηση
ή σαν το πρώτο το φιλί ερωτευμένων...

τρεμάμενη φλόγα η πιθανότητα συνάντησης
σ' όλα τα γήπεδα σκόραρε η αοριστία
σα λυγμός γραφής σε τετράδια δίχως πλαίσιο...

Μα ήρθες τότο αβίαστα,
τόσο αυτονόητα,
τόσο που τη χαμένη τους αθωότητα βρήκαν όλα,
τόσο που τα ενδιάμεσα κενά,
στον τελευταίο ασπασμό,
γκρεμίστηκαν
σέρνοντας την απουσία τους
σε χορό παραλόγου...
παράλογο το χωριστά,
παράλογο το χωρίς,
χωρίς τη συμπαντική σου παρουσία...

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

αμέθυστο

εκχύλισμα βοτάνων
σε γρίλιες που ερωτεύθηκε ο άνεμος
νυχτέρι με προσφώνησαν απόψε...

άρωμα νωχελικό
σώμα που ξέρει
πούθε πονείς και πώς να λιώνει...

αν μπορούσες
το χείμαρρο...να μην πνιγώ...να πιείς

μάτια κλειστά,
ακίνητη....
μα το μεθύσι του κόσμου
δόλωμα
και το σκοινί μου αγκίστρι,
μαζί σου ξετυλίγεται...

στόμα σε ζεστή φωνή,
ν'αφήνεσαι πώς νιώθεις
σε μεγάλα όνειρα εσύ...

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008


ανέλπιστο

μικρό λευκό μου χνούδι
στους στήμονες του ανέλπιστου ανέμισμα εγώ...
ποια μέσα σου άπειρη φωνή εγείρει θαύματα;
ένδυμα πορφύρας,
ανατροφοδότηση αισθήσεων,κρατώντας
κινάς για εδώ που σύννεφα του ανεπαίσθητου
έκρυψαν, μα δεν έπεισαν,
την άβαθη ανάγκη μου για σένα...

μάλλον...
αντέχω να σ'αφήνω
για να σε βρίσκω στην αρχή κάθε φορά
με λίμνες μάτια προσμονής ....

ζεστή αμμουδιά το σώμα μου
καλώς ορίζει
τον ηδονικά αργό βηματισμό σου...
άσε με στα δύσκολά σου
εγώ μόνο...
δυο χείλη μόνο...
το τελευταίο σου κύτταρο ν'αγγίξω
και έλα και κρύψου
σ'όλες τις μέσα μου γωνιές...

συνεργός της σιωπής σου εγώ
αρχίνα εσύ...

ως να μας γείρει ο ύπνος τα χαράματα...

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008

ανέγγιχτο

χρειάζομαι
το οξυγόνο σου,
φλόγα να γίνομαι,να καίγονται
τα μέσα μου μισά...
να μεταλάβω την τροφή σου
για να μπορώ να καταπίνω
την απώλεια...

μάθε με
την αρμονία του κορμιού σου
και του σύμπαντος...
τις πιο κρυφές σου
αγαπημένες ιστορίες
με νήμα άυλο,ανέγγιχτο
απ'το χρόνο
να σου τραγουδώ...
σε θαλασσοσπηλιές,
σε καταρράχτες του βυθού,
σε αχάραγα μονοπάτια
της ψυχής και του νου

η διάφανη παρουσία σου
την αδιαπέραστη
ανέραστη απουσία
καταργεί

μη σταματήσεις να κρατάς
τον κόσμο όλο
μες τα χέρια σου...
μη σταματήσεις
να φιλάς
και να ονειρεύεσαι
αυτό που είμαι...

μη σταματήσω...
τόση δύναμη η αδυναμία μου...
να πορεύομαι έτσι...
τόσο ευάλωτη να γίνομαι για σένα...

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

χαράματα

στάθηκες
μιαν άπειρη στιγμή στα μάτια μου
μάρτυς μου ο ουρανός!
χαράματα...
οι ήχοι που σε επέστρεφαν
γέννησαν ταραχή ...

μία σου λέξη ανέτειλε
τον ήλιο δυο φορές
κι ένα σου βλέμμα ανύψωσε
το φως μου φως μου δέκα

την ανάγκη μου έσπειρες
στις φούχτες μου φυτώρια,
μα εγώ
με θερμοστάτη ήλιο τις δικές σου ανάγκες
ανέθρεψα

χώμα προσφοράς
όσα μάζεψα απ'τους αιώνες ,
κρασί χαράς
τα όνειρα που ανέστησαν οι αμπελώνες...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

πικραμύγδαλο

γόησα λέξη
ξεφλούδισε το πικραμύγδαλό σου
και συ Μάνα γη
μάθε με
για την αγάπη της διψασμένης πέτρας
να δακρύζω
στρέψε μου το βλέμμα
σε ήλιο γενναιόδωρο
που δε μετράει ακτίνες
μόνον απάτητες τις λέξεις
στα κοφίνια συλλέγει
για να τις επιστρέψει
σε γόνιμης
βροχής
σταγόνες
ψυχής
ανάταση...

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

μοβ

την έλπιση στα μάτια σου χαίρομαι
και κάθε σου χαμόγελο
νικηφόρο δάφνινό μου στέμμα

εδώ και καιρό
τις απορίες μου άπλωσα στα βράχια
κι ήλιος παντογνώστης ήρθε και τις στέγνωσε...

το μοβ
που περνούσε απ'τα μαλλιά σου
έκλεψα σύννεφο
και σε αθώο σπιρτόκουτο
ζάχαρη φιλί
ποτίζω τώρα

κι έρχονται βράδια βραχνές μπαλάντες στο μπαλκόνι μου
κι ανατολές που τάζουν ταξίδια σ'άλλες μέρες

και δε θ'αργήσει...λέω..
να ξεδιπλώσω δρόμο
με μια κιθάρα αναφορά
και τ'ατίθασό σου μοβ στα μαλλιά

και δε θ'αργήσει...λέω...
μια αχτίδα μοβ να σε ξυπνήσει,

θα είμαι εκεί...
στις κερασιές που θα'χουν ανθίσει...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

αδέσποτα λασπόνερα

λευκό χεράκι
αφημένο μέσα στο δικό μου,
διαδρομή σπίτι σχολείο,σχολείο σπίτι

κι εγώ λίγους πόντους χρόνια ψηλότερη,
να πολεμάω βροχιές κι αέρηδες....
τ'αδέσποτα λασπόνερα μη λερώσουν
τα βαρκάκια μποτάκια σου,
μην πάρουν νερό και μουσκέψουν
οι θάλασσες στα μάτια σου...

μην τότε ζητήσεις τη μάνα
και εγώ δε θα'χα να στη δώσω...

γιατί δεν έφτανε ως εκεί η κραυγή μου,
ως την ξένη γη...
κι ούτε το βλέμμα μου καυτό,παιδί κι εγώ,
να λιώσει χιόνια απουσίες,
χάδι μάνας να σε προσφωνήσει
το χνούδι σου,καρδιά μου, να φωτίσει...

να γελάς...
να ακούω να χαίρομαι...
να λιώνουν τα σύρματα αδερφούλα...

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

θάλασσα που γέρνει

λόγια που κύλησαν στους αμπελώνες,
διάχυση κανέλας στη μνήμη και στην άνοιξη
και ένας κόσμος κάπου μακρυά αφημένος...

χείλη έσταξαν την επαλήθευση
βραχνή σιωπή,
μελίρρυτη στο στόμα...
βαθιά ψηλάφισα την κάθε συλλαβή...

στον τελευταίο βράχο με τα σύννεφα έπαιξα,
στο μικρότερο πεύκο τον ίσκιο μου κρέμασα
και κάθισα
σε θάλασσα που γέρνει...

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

σιωπή

του ξέσκεπου θόλου την τρικυμία αγάπησα
και στις σιωπές θαλασσινών σπηλιών χαράχτηκα
ρίγος με γέννησε γυναίκα
και Ποσειδώνας με έχρισε άνθρωπο
υπόγειες φλέβες σε ανοιχτοσιές με βγάζουν
και όχι
δεν ξεπλένω απ΄τα χέρια μου
κανένα αμάρτημα...
Αρκεί ένας Πιλάτος τη φορά...

Προχωρώ...
Ακούω το θρόισμα της πεταλούδας
Ακούω τη μέσα μου σιωπή
Τοξεύτρα εικόνα
σε ανυπόταχτο καλπασμό με παρασέρνει
Ανεβαίνω
Ως το φως...

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

μετατόπιση

στη δομή της φωνής σου
κατέπεσα
μια μετατόπιση φορτίου εντός σου
στάθηκε μοιραία

και να σκεφτείς...
σε αυλή που πλάκα λιθάρι δεν μας έστρωσε
κουτσό ένα δυο πώς παίξαμε κι οι δυο;
και να σκεφτείς...
πώς βούλιαξαν
πατούσες όνειρα τόσων στιγμών;

πέρα βαθιά,
κόκκινα κίτρινα βαρκάκια
γαντζώθηκαν στην άγκυρα,
σημαδούρα να βρίσκει η χαρά
μα για την ώρα....
μόνο θολό ασπασμό του κύματος
διανυκτερεύει η ψυχή μου

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008

διαμπερές φιλί

διαμπερές φιλί
εναρκτήριο λαξεύει το σύμπαν...

με μπολιασμένα μάτια
και έμπλεη ψυχή
θάλασσα λιώνω
ανοίγομαι ουρανός
μήπως και χωρέσω
τη μέχρι χτες υπαινικτική
μα τώρα εξάγγελη αγάπη...

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

επιστροφή

τα σύννεφα μάτια μου τη θάλασσα μοίρα
ερωτεύτηκαν
και έπρεπε στο νερό να μάθω να περπατώ

με κάβους λυμένους
και δάχτυλα ξέμπλεκα
επιστρέφω στο αίμα μου
σφυρήλατο πουλάω το σφυγμό μου
ατόφιο κερδίζοντας το όνειρο

θαλερή αμοιβή μου...
Ανθρώπου μόνο προσφορά

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

ίχνη

εκεί
στο τρέμισμα της κόρης,
στις χαρακιές της πονεμένης πέτρας,
στην κίνηση την παλίδρομη
του στοιχειωμένου υγρού,
εκεί
που βράχοι ματώνουν
αιώνια παλεύοντας διεκδικώντας όχι,
που η ερημιά του κόσμου
σε κάθε σκαλοπάτι γράφεται
εκεί
με γυμνωμένη την ψυχή
σε τέσσερις τοίχους ανέμους
εκεί
με ουρανό υπόστεγο
απάνεμο λιμάνι

εκεί θα με βρείς...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

ανεμόσκαλα

φύλαξέ με,Μάνα,από ενεπίγραφα μάτια
δος μου αίθρια τα σχοινιά
ν'απλώσω ανεμόσκαλα
σε ό,τι έρχεται
και στο φιδοπουκάμισό μου
δος μου
ξέφτι περιπαικτικό
γλώσσα να βγάζει
στα προκαθορισμένα