Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

ο έρωτας και η νοσταλγία του

"Xαμένοι στη μετάφραση..."
Γι'αυτό επιστρέφω
εκεί όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική...

Εκεί όπου,
πίσω απ'τα ανείπωτα,
η σιωπή
δεν αντηχεί ενοχλητική...

Δε θέλω τίποτ' ανάμεσά μας.

Νιώθω εξόριστη
και εσύ η πατρίδα
που στερήθηκα.

Θέλω να γράψεις
δυο λέξεις σ'ένα σύννεφο...
Κι εγώ να βγω...
Ανάσες στα δάχτυλα φορώντας...

Βροχή ανθισμένη
να μας γεννήσει, πάλι,
στο ποίημα που μας άντεξε.

Ματαιωμένες
οι εκατέρωθεν εξηγήσεις.
Όλα αποτυπωμένα.
Απ'την αρχή...

Και να κλέβω φεύγοντας,
μνήμης φυλαχτό...τον αποσπερίτη...
Ή μια αίσθηση...

Να κλέβω το επερχόμενο...

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

χαμόγελα...

Ενωμένα τα χαμόγελα
συνέχισαν το ταξίδι τους...
Στη χώρα των ανθρώπων.
Και τα χαμόγελα, αν και χαμόγελα,
δεν ήταν πια χαρούμενα.
Μονάχα έλεγαν...γιατί;
Και ποιος μπορεί ν'απαντήσει στα γιατί...

Γιατί γίνονται πόλεμοι;
Γιατί υπάρχει τόση πίκρα;
Γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν να φάνε;
Γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον,
τόσο πολύ σαν να τον ξέρουμε χρόνια;
Γιατί;
Πού θα πάμε;
Πόσο θ'αντέξουμε;

Τα χαμόγελα δεν ήξεραν...
Πήγαν στην Αφρική και βρήκαν πείνα πολύ...
Πήγαν στην Παλαιστίνη και βρήκαν αίμα και δυστυχία...
Πήγαν σε άλλες χώρες και βρήκαν δικτατορία.
Βρήκαν ανθρώπους που έχασαν την οικογένειά τους
από σεισμούς, πυρκαγιές, καταστροφές.
Βρήκαν καυσαέρια, ρύπανση, πυρηνικά.

Τα χαμόγελα δεν ξέρουν...
Κι είναι μόνο τα γιατί που μπορούν να πουν...
Και ταξιδεύουν...
Όλο ταξιδεύουν,
για να βρουν μια χώρα χωρίς προβλήματα.

Κοιτάξτε και εσείς καλά.
Κι αν τη βρείτε, πείτε στα χαμόγελα να κατεβούν.
Γιατί πάντα θα χρειαζόμαστε ένα χαμόγελο
να δίνει θάρρος στην ψυχή
και απαντήσεις στα γιατί...

Θέλω Ειρήνη.
Θέλω Ελευθερία.
Θέλω Αγάπη.

Δε θέλω άλλα αναπάντητα γιατί...

Πείτε μου ζητάω πολλά;

Βασούλα, ετών 11

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

παράπλευρη απώλεια...

Eίμαι μια μικρή καρδιά
που έχασα την πατρίδα μου
για ν'αποκτήσουν
κάποιοι άλλοι πατρίδα.

Έτσι μου είπαν...

Η δική μου...
το σώμα ενός μικρού παιδιού.
Εκείνο γνώρισα
κι εκείνο αγάπησα.

Είμαι το αντίδωρο
σε χέρια πολιτισμένων σφαγέων
και ανθρωποειδών εκτελεστών.

Έτσι φαίνεται...

Είμαι μια φτωχή καρδιά
που δεν πρόλαβε να στείλει
όσο αίμα χρειαζόταν
το γέλιο, το τραγούδι, το κρυφτό.

Δαγκάνες άγριων πολεμιστών πολιτικών
στράγγισαν τα αγγεία κλαδάκια μου
και ρήμαξαν τα άνθη βηματάκια μου.

Ποιος να μου το'λεγε...

Είμαι παράπλευρη απώλεια
σε πεδίο μαχών.

Έτσι λένε τώρα την αυλή μου...

Είμαι...άραγε...
παράπλευρο δάκρυ
σε μάτια μάνας
που απώλεσε το Φως της;

Ποιος θα της το πει...

Είμαι...σκέτη καρδιά.
Άχρηστο κομμάτι σάρκας,
εμπόδιο σε παρτίδα σκάκι...
οβίδες κροτίδες...

Όχι σε ασπρόμαυρο φόντο.
Μόνο κόκκινο...
Μόνο κόκκινο...

Ποιος έφταιξε;
Ποιος φταίει;