Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Φιλί...γλυκό του κουταλιού.


Νύχτες τόσες σε συλλάβισα
ελπίδα αστέρι της αγρύπνιας μου
σαν να 'σουν ο ωκεανός που αναζητούσα.
Κι ύστερα...
Μισην ημέρα απέραντη σε κρατησα
γιατι ήσουν χάδι παλμός
κι εγινες άβυθος βυθός.
Τώρα...
Δίχως σανδάλια,
με πονεμένα δάχτυλα στην απουσία της αφής
στάχυα θερίζω νοσταλγίας.
Σε νότες τρυφερές και ματωμένους ποιητές
τη φωνή μου καθρεφτίζω.
Ζω το παράδοξο
στον ανεμοστρόβιλο έρωτα να αφήνομαι
και να φυσάω πάνω σου μικρή θαλασσινή αύρα.
Μην σκόνη φόβου μπεί στα μάτια σου.
Μην δίνη ανέμου κόψει την ανάσα φόρα σου
και τα φτερά σου θέλω μη λυγίσει...
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς φτερωτός θεός
τόσο στέρεης γης τη δύναμη μου δίνει.
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς...όντας θνητός ο ίδιος
αθάνατη ανάληψη στα μάτια σου
με υψώνει...