λόγια που κύλησαν στους αμπελώνες,
διάχυση κανέλας στη μνήμη και στην άνοιξη
και ένας κόσμος κάπου μακρυά αφημένος...
χείλη έσταξαν την επαλήθευση
βραχνή σιωπή,
μελίρρυτη στο στόμα...
βαθιά ψηλάφισα την κάθε συλλαβή...
στον τελευταίο βράχο με τα σύννεφα έπαιξα,
στο μικρότερο πεύκο τον ίσκιο μου κρέμασα
και κάθισα
σε θάλασσα που γέρνει...
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008
σιωπή
του ξέσκεπου θόλου την τρικυμία αγάπησα
και στις σιωπές θαλασσινών σπηλιών χαράχτηκα
ρίγος με γέννησε γυναίκα
και Ποσειδώνας με έχρισε άνθρωπο
υπόγειες φλέβες σε ανοιχτοσιές με βγάζουν
και όχι
δεν ξεπλένω απ΄τα χέρια μου
κανένα αμάρτημα...
Αρκεί ένας Πιλάτος τη φορά...
Προχωρώ...
Ακούω το θρόισμα της πεταλούδας
Ακούω τη μέσα μου σιωπή
Τοξεύτρα εικόνα
σε ανυπόταχτο καλπασμό με παρασέρνει
Ανεβαίνω
Ως το φως...
και στις σιωπές θαλασσινών σπηλιών χαράχτηκα
ρίγος με γέννησε γυναίκα
και Ποσειδώνας με έχρισε άνθρωπο
υπόγειες φλέβες σε ανοιχτοσιές με βγάζουν
και όχι
δεν ξεπλένω απ΄τα χέρια μου
κανένα αμάρτημα...
Αρκεί ένας Πιλάτος τη φορά...
Προχωρώ...
Ακούω το θρόισμα της πεταλούδας
Ακούω τη μέσα μου σιωπή
Τοξεύτρα εικόνα
σε ανυπόταχτο καλπασμό με παρασέρνει
Ανεβαίνω
Ως το φως...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)