Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

γεφύρια


Δειλά ξεγύμνωνε το δρόμο
και καταπίναμε εκδρομή
η ομίχλη.
Αποκοιμήθηκε ο ουρανός
και διέρευσε η νύχτα.
Με βουρκωμένα μάτια η πόλη
οριοθετούσε τη λίμνη της.
Βρόχινα άστρα στάλαζε
σε γυάλινη οροφή
θεός αποξεχασμένος.

Να περιμένεις πάντα ένα σημάδι
μετά απ' αυτό...

Την άλλην...
ουράνιο τόξο χαμογέλασε η λίμνη
καταδεικνύοντας τον τόπο μου...

Πιάσε ανάποδα τον ποταμό
για να σε βγάλει στην αρχή.

Πέτρα πέτρα οι επιθυμίες
στεριώνουν γεφύρια.

Μονοπάτι σχιστό
απ'τη χαράδρα ως το όνειρο
κορμιά σκυμμένων γυναικών
υψώνει.

Στέκομαι αντίκρυ στην προγονική γη.

Τη νεφελώδη σιωπή τους
απαρνιούνται
ψυχές από το αίμα μου
και μέσα βαθιά στα κύτταρά μου
υφαίνουν το τραγούδι τους.
Πολυφωνικό της Ηπείρου.

Ο τόπος μου.
Εδώ θα με βρίσκεις πάντα...