Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

νότες


Μάτια στην ανατολή βυθισμένα.
Κι ήταν σκοτάδι...


Χρύσισε ο ήλιος
την άφταστή του αχτίνα.
Κι ήταν νύχτα βαθιά...


Υπόγεια θέρμη,γλυκιά,
ύπουλα νάρκωνε τα μέλη.
Έβρεχε γοερά...
Καλοκαίρι στα δάχτυλά μας.
Έξω Φθινόπωρο...


Δίψα στέγνωνε ζωές.
Τόση βροχή χαμένη...


Νότες ποτίζανε ψυχές.
Το άγγιγμα άρωμα.
Η πλάση αισθαντική...


Πόθησα το πιο πέρα από το όνειρο.
Βγήκα στη βροχή.


Λαχτάρησα το επερχόμενο.
Ήρθε...
Ως αμοιβαιότητα εκρηκτικού παρόντος χρόνου.
Εδώ θέλω να...

ΖΩ!

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Ρόδα


Mε δάχτυλα αιχμάλωτα

σε άσπιλα χαρτιά τι

να ιχνηλατήσω για σένα;


Σιγή του απείρου...
Aποξεχαμένος ένας ήχος

κάποιο στρώμα θα βρει κι αυτός να γείρει...


Δεν ξαγρυπνούν τα πλάσματα της μέρας.

Μονάχα χάνονται

σε σκοτεινών σπηλιών τις διαδρομές.

Δεν ευκαιρούν,

διπλανής ψυχής να δουν την αύρα.


Πού να'σαι τώρα μορφή αγαπημένη;

Ποιος καημός κινεί δάχτυλα...

Νοσταλγία πόση σωπαίνει λογια...


Ποιες ζωές ξελογιάζονται στα μύρα σου

και σπίθα ποια στ' αφίλητά σου χείλη...


Ρόδα...λένε οι ποιητές...

όσα δε δώσαμε φιλιά στο στόμα.

Και η άνοιξη...αργεί ακόμα.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Δεκέμβρης










Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
και ξόβεργες έστησε στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμολκούσε...όχι σε σένα...
μα πίσω στους αιώνες.
Να σε ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά...όλο το σύμπαν...μόνο δίπλα σου ανάσαινε.

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή
τιτίβιζε το μελλούμενο
που χρόνια πριν είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης υφαίνοντας με κρίνα χιόνι
ερμήνευε σημάδια.

Μετέωροι...μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανέβλυζαν επιθυμίες.
Αρχέγονος χορός
ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.

Λάμψη σφάλιζε μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλί...
Δε θυμάμαι
ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα
παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου
σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα
όνειρα θέλω...

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ενός Νοέμβρη φύλλα...





Στα κίτρινα ενός Νοέμβρη φύλλα
συλλέγω τη φωνή σου.

Πίνω τα λόγια
σε πηγή που σκύβω την αυγή
Το βλέμμα σου εφευρίσκω
στην πιο δειλή του δειλινού αχτίδα.


Πιστεύω ακόμα στα παραμύθια.।
Ραγίζω στα ποιήματα...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

μεταξοτυπία




Τις ώρες τις μικρές
μ' αρέσει να σε σκέφτομαι...
Κοιμάσαι...
Το λυγισμένο γόνατο...
Γερμένο το κεφάλι...


Γλιστράω στη γούβα του λαιμού...
Σε ζωγραφίζω.
Μεταξοτυπία το απόλυτο της παράδοσής σου


Αγγίζω την ανάσα σου

Πανσέληνος η ψυχή...

Ακροβατώ στον ύπνο σου

Για να με βρεις
Σαν μια σφραγίδα δωρεάς...



Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Του Οκτώβρη νύχτα.


Στο λίγο του κόσμου...
Στο λιγότερο μιας νύχτας...

Πλαταίνει η άπλετη ομορφιά
Νήμα απλώνει νοτισμένων
Συλλαβών και μύρων
Ενστικτωδώς το σώμα πόθησε
Οικείο άγγιγμα...
Λιογέννητη πηγή μελένια
Ρέει ποταμός...
Απροσδόκητου
Ανέλπιστου
Ανομολόγητου...



Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

υπόγεια ρεύματα


Υπόγεια ρεύματα δονούν επιθυμίες...
Και ο λόγος πάντα γλυκός και πάντα λίγος
Και πάντα... αποσιωπητικά...
Αφού πάντα κι άλλα θέλω να πω...
Και πάντα το ελάχιστο θέλω ανάμεσά μας
Με ανάσα την ανάσα μου να σβήνω...

Και η αφή στο δέρμα κυρίαρχη
Μέχρι τον πόνο...


Μ' ένα κουρέλι σου θα σκέπαζα την αγρύπνια μου
Γιατί τα χείλη μου έμειναν στη ρίζα σου...
  υπόσχεση ανόθευτης ευτυχίας.

Ιεροσυλία να μιλάς για ευτυχία;
Η ψευδαίσθηση του έρωτα...
Να αναζητά το πάντα...πάντα...και παντού

Αφού μονάχα εκεί...
στο άπειρο ο έρωτας χωρεί...

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Ενάλια θαύματα


Kαι σου μιλώ...
Με ανεπαίσθητες κινήσεις ρόδινων κοχυλιών
Φθαρμένες λέξεις και σκονισμένους ήχους αποκληρώνοντας

Άκου...
Στα χείλη μου σπηλιά
δισέγγονα παραμύθια σου φυλώ

Έλα...
Και σου'χω κρατημένα
όσα σου στέρησαν βουνά χειμώνες
Στο δισκοπότηρο στόμα σου
δώσ' μου
του ανέμου θρόισμα να πιω

Ως το αντιφέγγισμα βλέμμα σου
ανυψώνονται τα θέλω μου

Στο έλατο σώμα σου εξοκέλλω
Έλικα παραισθήσεων γεννάει η πρόσκρουση

Τα λιόκλαδα χέρια μας
για μια στιγμη αιώνα
ξεδίψασαν ήλιο
Γι' αυτό ένα λιοστάσι έρωτα
γυρεύουν ν' απλωθούν

Ώρες μικρές...
Λαξεύουν ανάγκες
Εμφαίνουν πόθους
Ενσταλλάζουν όνειρα
Ενατενίζουν ενάλια τα θαύματα...

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

φωτεινή απουσία


Aποταμιεύω την εικόνα...
Πρόσφορος εσύ...
Βλέμμα
Άγγιγμα
Μία λέξη
Ένα δειλό χαμόγελο
Συλλέγω τα κομμάτια...
Όλα εσύ...
Και τ' άψυχα που άγγιξες εσύ
Και τα βήματα που μόλις πάτησες εσύ
Και εγώ τ'ακολουθώ...να τα κρατήσω ζωντανά...
Και τ' άψυχα που μόλις άφησες κρατώ
Την αφή να βρω...
Την θέρμη των δαχτύλων να βρω...
Να βρω...
Εσένα να βρω στον άνεμο
που του Σεπτέμβρη φύλλα ερωτεύεται
Εσένα...να βρω στη φωτιά
που καίει την καύτρα του τσιγάρου
και τα σωθικά μου
Εσένα να βρω στις σταγόνες
που θολώνουν τα τζάμια
και χαράσσω τ'όνομά σου
Εσένα στις φωνές των ανθρώπων
Στο καλημέρα του γείτονα
Στο αχ! παιδιού με χτυπημένο γόνατο
Εσένα στ' αγιασμένο κρασί
Στην αναγεννημένη μου ζωή
Εσένα στ' άγραφά χρόνια
Στα ανείπωτα λόγια
Στα λόγια...λόγια μου γλυκά
Εσένα και πώς να μιλώ για σένα...
Με νότες...Μουσική...
Σιωπή...
Εσύ...που και την απουσία σου αγαπώ
Αφού τόσο γλυκά... πληγή μου...
την παρουσία σου φωτίζει...

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Σεπτέμβρης...


Σεπτέμβρης...

Στα πρώτα μακρυμάνικα έντυσα τις απουσίες μου...

Νοτισμένες λέξεις γυρεύει,στυπόχαρτο,η ψυχή μου.

Χνάρια του καλοκαιριού μαζεύω στην ποδιά.

Κίτρινα, κόκκινα φύλλα οι συλλαβές που δεν προλάβαμε...

Δίψασαν τα χέρια μου αφή,

τα μάτια μου βυθό

κι η ανασεμιά μου ανάσα...

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

αισθήσεις


Γαλαζοπράσινες ανταύγειες

λογχίζουν τον ορίζοντα.

Ως πού;

Ως μέσα βαθιά...

Ως πέρα μακριά...

Κι εγώ;

Επανατοποθετούμαι

ορίζοντας εκ νέου

αισθήσεις...

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

γεφύρια


Δειλά ξεγύμνωνε το δρόμο
και καταπίναμε εκδρομή
η ομίχλη.
Αποκοιμήθηκε ο ουρανός
και διέρευσε η νύχτα.
Με βουρκωμένα μάτια η πόλη
οριοθετούσε τη λίμνη της.
Βρόχινα άστρα στάλαζε
σε γυάλινη οροφή
θεός αποξεχασμένος.

Να περιμένεις πάντα ένα σημάδι
μετά απ' αυτό...

Την άλλην...
ουράνιο τόξο χαμογέλασε η λίμνη
καταδεικνύοντας τον τόπο μου...

Πιάσε ανάποδα τον ποταμό
για να σε βγάλει στην αρχή.

Πέτρα πέτρα οι επιθυμίες
στεριώνουν γεφύρια.

Μονοπάτι σχιστό
απ'τη χαράδρα ως το όνειρο
κορμιά σκυμμένων γυναικών
υψώνει.

Στέκομαι αντίκρυ στην προγονική γη.

Τη νεφελώδη σιωπή τους
απαρνιούνται
ψυχές από το αίμα μου
και μέσα βαθιά στα κύτταρά μου
υφαίνουν το τραγούδι τους.
Πολυφωνικό της Ηπείρου.

Ο τόπος μου.
Εδώ θα με βρίσκεις πάντα...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

σπονδή


Kαι συ...

μετέωρος...

να μη γνωρίζεις σε ποιον ήλιο

ν' αφιερωθείς.

Όπου κι αν ταχτείς,

μη σπαταλήσεις τ΄όνειρο.

Περπάτησέ το...

Ως την άκρη της αποβάθρας.

Κι εκεί,

λύγισε γόνατα

και με κρασί σπονδής

ράντισε τις αισθήσεις σου

για την ομορφιά

και τη ζωή

που σου δόθηκε
να την απολαύσεις ...
.............................................................
Στον Ονειροβάτη,
για την ομορφιά που μοιράζεται μαζί μας .
.............................................................
Φωτογραφία Ονειροβάτης

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

γιασεμιά


Nύχτα.
Ζέστη.
Κουρτίνα ανεμίζει.
Πόλη βουίζει.
Μηχανές.
Ειδήσεις.
Φλέβες του κάμπου
γύρεψαν
τον ρυθμό της σιωπής...

Κλείνω τα μάτια
για να ακούσω μονάχα τα γιασεμιά...

Κλείνω τα μάτια για να δω
μονάχα τον ορίζοντα
που λάθεψε το άπειρο...

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

ο έρωτας και η νοσταλγία του

"Xαμένοι στη μετάφραση..."
Γι'αυτό επιστρέφω
εκεί όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική...

Εκεί όπου,
πίσω απ'τα ανείπωτα,
η σιωπή
δεν αντηχεί ενοχλητική...

Δε θέλω τίποτ' ανάμεσά μας.

Νιώθω εξόριστη
και εσύ η πατρίδα
που στερήθηκα.

Θέλω να γράψεις
δυο λέξεις σ'ένα σύννεφο...
Κι εγώ να βγω...
Ανάσες στα δάχτυλα φορώντας...

Βροχή ανθισμένη
να μας γεννήσει, πάλι,
στο ποίημα που μας άντεξε.

Ματαιωμένες
οι εκατέρωθεν εξηγήσεις.
Όλα αποτυπωμένα.
Απ'την αρχή...

Και να κλέβω φεύγοντας,
μνήμης φυλαχτό...τον αποσπερίτη...
Ή μια αίσθηση...

Να κλέβω το επερχόμενο...

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

χαμόγελα...

Ενωμένα τα χαμόγελα
συνέχισαν το ταξίδι τους...
Στη χώρα των ανθρώπων.
Και τα χαμόγελα, αν και χαμόγελα,
δεν ήταν πια χαρούμενα.
Μονάχα έλεγαν...γιατί;
Και ποιος μπορεί ν'απαντήσει στα γιατί...

Γιατί γίνονται πόλεμοι;
Γιατί υπάρχει τόση πίκρα;
Γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν να φάνε;
Γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον,
τόσο πολύ σαν να τον ξέρουμε χρόνια;
Γιατί;
Πού θα πάμε;
Πόσο θ'αντέξουμε;

Τα χαμόγελα δεν ήξεραν...
Πήγαν στην Αφρική και βρήκαν πείνα πολύ...
Πήγαν στην Παλαιστίνη και βρήκαν αίμα και δυστυχία...
Πήγαν σε άλλες χώρες και βρήκαν δικτατορία.
Βρήκαν ανθρώπους που έχασαν την οικογένειά τους
από σεισμούς, πυρκαγιές, καταστροφές.
Βρήκαν καυσαέρια, ρύπανση, πυρηνικά.

Τα χαμόγελα δεν ξέρουν...
Κι είναι μόνο τα γιατί που μπορούν να πουν...
Και ταξιδεύουν...
Όλο ταξιδεύουν,
για να βρουν μια χώρα χωρίς προβλήματα.

Κοιτάξτε και εσείς καλά.
Κι αν τη βρείτε, πείτε στα χαμόγελα να κατεβούν.
Γιατί πάντα θα χρειαζόμαστε ένα χαμόγελο
να δίνει θάρρος στην ψυχή
και απαντήσεις στα γιατί...

Θέλω Ειρήνη.
Θέλω Ελευθερία.
Θέλω Αγάπη.

Δε θέλω άλλα αναπάντητα γιατί...

Πείτε μου ζητάω πολλά;

Βασούλα, ετών 11

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

παράπλευρη απώλεια...

Eίμαι μια μικρή καρδιά
που έχασα την πατρίδα μου
για ν'αποκτήσουν
κάποιοι άλλοι πατρίδα.

Έτσι μου είπαν...

Η δική μου...
το σώμα ενός μικρού παιδιού.
Εκείνο γνώρισα
κι εκείνο αγάπησα.

Είμαι το αντίδωρο
σε χέρια πολιτισμένων σφαγέων
και ανθρωποειδών εκτελεστών.

Έτσι φαίνεται...

Είμαι μια φτωχή καρδιά
που δεν πρόλαβε να στείλει
όσο αίμα χρειαζόταν
το γέλιο, το τραγούδι, το κρυφτό.

Δαγκάνες άγριων πολεμιστών πολιτικών
στράγγισαν τα αγγεία κλαδάκια μου
και ρήμαξαν τα άνθη βηματάκια μου.

Ποιος να μου το'λεγε...

Είμαι παράπλευρη απώλεια
σε πεδίο μαχών.

Έτσι λένε τώρα την αυλή μου...

Είμαι...άραγε...
παράπλευρο δάκρυ
σε μάτια μάνας
που απώλεσε το Φως της;

Ποιος θα της το πει...

Είμαι...σκέτη καρδιά.
Άχρηστο κομμάτι σάρκας,
εμπόδιο σε παρτίδα σκάκι...
οβίδες κροτίδες...

Όχι σε ασπρόμαυρο φόντο.
Μόνο κόκκινο...
Μόνο κόκκινο...

Ποιος έφταιξε;
Ποιος φταίει;