Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Ρόδα


Mε δάχτυλα αιχμάλωτα

σε άσπιλα χαρτιά τι

να ιχνηλατήσω για σένα;


Σιγή του απείρου...
Aποξεχαμένος ένας ήχος

κάποιο στρώμα θα βρει κι αυτός να γείρει...


Δεν ξαγρυπνούν τα πλάσματα της μέρας.

Μονάχα χάνονται

σε σκοτεινών σπηλιών τις διαδρομές.

Δεν ευκαιρούν,

διπλανής ψυχής να δουν την αύρα.


Πού να'σαι τώρα μορφή αγαπημένη;

Ποιος καημός κινεί δάχτυλα...

Νοσταλγία πόση σωπαίνει λογια...


Ποιες ζωές ξελογιάζονται στα μύρα σου

και σπίθα ποια στ' αφίλητά σου χείλη...


Ρόδα...λένε οι ποιητές...

όσα δε δώσαμε φιλιά στο στόμα.

Και η άνοιξη...αργεί ακόμα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με όνομα ενήμερο
στέκομαι απέναντι,
στη ρίζα της καστανιάς,
περιπλανώμενος
στις στροφές των στίχων.

Δεν τύλιξα ακόμα το στρωσίδι.
Το έχω εμπρός μου να μελετώ
το ερυθρό, το κίτρινο, το γαλανό
για να μάθω πώς να σε καλώ.

Με όνομα ενήμερο.

Αστοριανή είπε...

...
ρόδα ή ...τριαντά(30)φυλλα,
η γοητεία της αγάπης, ιδίως της ανοιξιάτικης...
..."τ' αφίλητα χείλη..."
μένουν ποτέ αφίλητα;...
άραγε, είναι η κρυφή επιθυμία?

και... στο Αίγιο, που φτιάχνουν την γλυκιά... ροδοζάρη, από τα τεράστια εκατόφυλλα τριαντάφυλλα του Αη-Ταξιάρχη!!!

Πού με ταξίδεψες!
Καλές Γιορτές και πάλι, στην φαντασμαγορική πόλη!
Υιώτα,
ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

Περίμενε! Ετοίμασε μια θερμή υποδοχή, βάλε φρέσκα λουλούδια στο βάζο, ψιθύρισε το ποίημα που σε στολίζει, σιγοτραγούδα το τραγούδι που αγαπάς, ίσως και ένα λικέρ από φρούτα εκείνο που έκανε η γιαγιά, άνοιξε την αγκαλιά σου και περίμενε. Να είσαι έτοιμη σαν έρθουν τα γεγονότα. Φευ-γάτος που μαθαίνει να περιμένει ως γάτος.

Ανώνυμος είπε...

Κι άνοιγαν σιγά και δειλά τα άνθη τα πεταλά τους... Κι άνθοιζαν αργά και σταθερά μες το ήρεμο κι αθώο χώμα...
κι όταν τελικά κατάφεραν να βγουν από από το κουλουρισμένο σώμα τους...κι άνοιξαν τα μάτια τους στο φως...και έμαθαν τον έξω κόσμο..αυτόν που άκουγαν κρυφά από τα ήδη ανοιγμένα αδέρφια τους....όταν τον είδαν αυτόν τον κόσμο...τα πέταλα που χαν τόσο παλέψει για να ξεφύγουν από το καβούκι τους.. έπεσαν στο χώμα...
Κι είχε έρθει πια ο χειμώνας....
Βασούλα....
Έγραψα για σας κάτι για τα Χριστούγεννα μπορώ να έχω το mail σας για να το στείλω..??

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιώτα μου,
χαρά μου αν τα λόγια μου σε ταξιδεύουν αλλοτε καντά, άλλοτε μακρυά...πότε στο χτες...πότε στο αύριο...στη χώρατου ονείρου...

Καλές γιορτές να έχεις
με τους αγαπημένους σου όλους γερούς και κοντά σου.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Φίλε μου Φευ-γάτε...
γλυκά τα λόγια σου που ξέρουν να γεννούν εικόνες...
Για μια στιγμή έγινα παιδούλα και μπηκα στα παραμύθια της γιαγιάς που μου χάρισε πολλά, εκτός το όνομά της.
Τα μάτια υγρά...
Και ο κόμπος στο λαιμό...
Αλλά στο τέλος...το χαμόγελο...
Ακόμα με μαθαίνεις πράγματα...
Σε ευχαριστώ.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου Βασούλα,δεν τα κατάφερα αυτές τις μέρες με τον χρόνο.Με πήρε από κάτω...
Ούτε τηλέφωνο σε πήρα ούτε σου απάντησα εδώ γρήγορα.
Το mail είναι ippoliti1@gmail.com

Καλές γιορτές

Θα τα πούμε και αλλιώς.Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξερω αν υπαρχουν ροδα στην ζωη και αν δεν ειναι μαραμενα αλλα μαραθηκε η ψυχη περιμενοντας εσενα και σαν η Ανοιξη θα ερθει και διωξει τον χεμωνα τοτε η καρδια θα φωτηστη .
Μην αφησεις τα φυλα αυτα λεια του ανεμου
μην γυρισης την πλατη στην ζωη .
η ζωη ειναι πηγαδι χαρας και ολα τα πηγαδια δεν ειναι δηλητηριασμενα .
Ασε την φλογα να αναστατωνεται οταν οι καρδιες πλησιαζουν την φωτια ..

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Mε όνομα ενήμερο λοιπόν...

Καλά κάνεις και δεν τυλίγεις ακόμα το στρωσίδι...
Τι καλά που θα'ταν να μην το τύλιγες ποτέ...
Να μην μπουν τα χρώματα στο χρονοντούλαπο.
Να ανακαλύπτεις νέες κάθε τόσο φορεσιές να μου φορέσεις.