Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

γέφυρες

Mιλώ για άδειες νύχτες μιας πληγής
Άδειες ακόμα κι από χρόνο
Μιλώ για μανταλωμένες σκέψεις και σιωπές
και για κουβέντες που χρόνια έμειναν μισές
Μιλώ για την αδηφάγο απόσταση
Δράκος που καταβρόχθιζε το χώμα
και στις δυο πλευρές
Μιλώ για το ποτάμι που μεγάλωνε ανάμεσά μας
Μιλώ για χέρια που δεν άγγιξαν χέρια
Μιλώ για την κραυγή που δεν πέρασε αντίκρυ...

Και μιλώ για γέφυρες που στήθηκαν εν μία νυκτί
Μιλώ για λόγια που ξεχείλησαν και κύλησαν
Μιλώ για βλέμματα που άγγιξαν στα μάτια βαθύ
Μιλώ για την αγάπη που ήταν εκεί...

Και μιλώ για λέξεις με λέξεις
που δεν αφήνουν μισές τις ψυχές
και για χέρια που ανοίγουν αγκαλιές...

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

ποίημα που δε δόθηκε

Κοίτα με
Εδώ...ψηλά...
Όχι ίσια μπροστά,
πιο ψηλά...
Εδώ θα μ' ανταμώσεις
Ψηλά...

Πάνω από τα μέτρα
Εξω από τη μέρα
Πέρα από τα σύνορα
Πέρα απ' το οφθαλμοφανές
Μακριά από τη σύμβαση
Στο ναι της κατάφασης
Στη χαρά της ανάβασης...

Κοίτα με.
Οι θάλασσες της ζωής μας
μονάχα μέσα μας γαληνεύουν...

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

χαμένη αθωότητα

φοβάμαι το χρόνο πριν να θυμηθώ
τόσες πριν από σένα μέρες πώς;
δίχως της φωνής σου το πλέγμα
ή των χεριών σου το ζυγοστάθμισμα...

βήμα βήμα πήγαινα
σ' άδολης γραμμής της γης ταξίδια
σ' ανήκουστα νησιά ξεπροβόδιζα τα καλοκαίρια μου
κι ήμουν στο άγνωστο αποσπερίτης ήχος...
και εσύ...
μονάχα μια νοσταλγία,
σαν παιδική ανάμνηση
ή σαν το πρώτο το φιλί ερωτευμένων...

τρεμάμενη φλόγα η πιθανότητα συνάντησης
σ' όλα τα γήπεδα σκόραρε η αοριστία
σα λυγμός γραφής σε τετράδια δίχως πλαίσιο...

Μα ήρθες τότο αβίαστα,
τόσο αυτονόητα,
τόσο που τη χαμένη τους αθωότητα βρήκαν όλα,
τόσο που τα ενδιάμεσα κενά,
στον τελευταίο ασπασμό,
γκρεμίστηκαν
σέρνοντας την απουσία τους
σε χορό παραλόγου...
παράλογο το χωριστά,
παράλογο το χωρίς,
χωρίς τη συμπαντική σου παρουσία...