πιο πέρα κι απ'τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο
άσε με
σε μια δίοδο που η αοριστία της
δεν αποκλείει την ένταση
ενώ αποκλείει τη μετριότητα
άσε με
μόνο εγώ δίπλα σου
να επιλέγω
απ'του ανέμου το νανούρισμα
και της πλανεύτρας θάλασσας τη ζάλη
στους μύθους της φωνής σου να ριγώ
βανίλια και τσάι του βουνού η ανασεμιά σου
τρέμουν φλογίτσα του κεριού οι αισθήσεις
μίλα εσύ
για να μπορώ την τρικυμία μέσα μου ν'ακούω
για να μπορώ κλάμα ιτιάς ν'ακούω στα μαλλιά μου
στα χείλη σου
η ενσάρκωση των Λόγων
στο άβατο για τους θνητούς κονάκι
συνεπαρμένος γέρνει
ο Ποιητής
κλείσε το βιβλίο
κρύβει πολλά μα όχι την ψυχή μου
ως τα μάτια σου ανύψωσέ με
εκεί θα με βρεις
σ'αλμυρίκι στρώμα νοτισμένο
πιο πέρα κι απ' τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Χιόνι στα κλαδιά
Ζεσταίνει τα σπέρματα
Της ροδακινιάς
έτσι να ρθεις
σαν το χιόνι που βρήκα
έξω απ'την πόρτα μου το πρωί
δίχως δική μου πρόσκληση
δίχως καμία προτροπή..
" ακολούθησε τον ήλιο
μέχρι το τέλος
εκεί που η θάλασσα έρωτας
και χάνεται σκοτάδια
διάφανο βαθύ
χρώμα μεθύσι μαγικό
κι άλλον μεσάζοντα εσύ
μη βάζεις στην αγάπη..."
Εξαιρετικό ποίημα. Εξαιρετικό.
"στους μύθους της φωνής σου να ριγώ"
"βανίλια και τσάι του βουνού η ανασεμιά σου
τρέμουν φλογίτσα του κεριού οι αισθήσεις
μίλα εσύ
για να μπορώ την τρικυμία μέσα μου ν'ακούω
για να μπορώ κλάμα ιτιάς ν'ακούω στα μαλλιά μου
στα χείλη σου
η ενσάρκωση των Λόγων
στο άβατο για τους θνητούς κονάκι
συνεπαρμένος γέρνει
ο Ποιητής
κλείσε το βιβλίο
κρύβει πολλά μα όχι την ψυχή μου
ως τα μάτια σου ανύψωσέ με
εκεί θα με βρεις
σ'αλμυρίκι στρώμα νοτισμένο
πιο πέρα κι απ' τη θάλασσα
πιο πέρα κι απ'το πεύκο..."
Δηλώνω εντυπωσιασμένος. Την καλημέρα μου.
Βολκώφ
θεοδόση
μια καλημέρα είναι λίγη για να πω ευχαριστώ...ωστόσο είναι μια αρχή...
με γοητεύουν οι αρχές
μαγνήτης και με έλκουν στο ταξίδι
σε νέα κανάλια να πλεύσω
και σ'αγκίστρι λόγια να πιαστώ...
είναι λίγος καιρός που σ'ανακάλυψα
δηλώνω φανατική συνεπιβάτισσα
στις διαδρομές σου...
να είσαι καλά
Ας γράψω όπως νιώθω, κι ας είμαι υπερβολική:
ένα υπέροχο, υπέροχο ποίημα, είμαι ενθουσιασμένη!
Όλες αυτές τις μέρες το διάβαζα ξανά και ξανά... και τίποτα δεν μου φαίνοταν αρκετό να εκφράσει την "πληρότητά" του, και την "πληρότητα" των συναισθημάτων μου. Η τρυφερότητα των εικόνων, η ζηλευτή εκφραστική ακρίβεια, η δύναμη των λέξεων που τόσο αβίαστα και συνάμα τόσο αριστοτεχνικά "τολμούν" να αποκαλύψουν το βαθύ συναίσθημα...:
"λίγα" μου φαίνονται αυτά τα λόγια, και "πεζά", μπροστά στο ποίημα:
"άσε με
μόνο εγώ δίπλα σου
να επιλέγω" ...
"στους μύθους της φώνής σου να ριγώ"
"μίλα εσύ
για να μπορώ τη τρικυμία μέσα μου ν'ακούω"
"κλείσε το βιβλίο
κρύβει πολλά μα όχι την ψυχή μου"!!!
Θα 'θελα να ήμουν κοντά, για να σας σφίξω με μια αγκαλιά.
Σας φιλώ,
Αφροδίτη.
"...μίλα εσύ
για να μπορώ την τρικυμία μέσα μου ν'ακούω..."
Όμορφο όλο. Να είσαι πάντα καλά
μικρή μου Αφροδίτη
να είσαι σίγουρη
με βρήκε η αγκαλιά σου
δε σταματουν χιλιόμετρα
αυτούς που αγαπιούνται...
να το θυμάσαι μικρή μου ανεμώνη..
vel
μια καληνύχτα ευχαριστώ
με πάπλωμα σύννεφο ζεστό...
Δημοσίευση σχολίου