μιλτογραφία

ξέχειλο το ποτήρι δος μου να πιω παράπονο
και τον θυμό που σε σφραγίζει δος μου,
ατόφια να ζυγίζονται τα καλοκαίρια εντός

πέτρα την πέτρα στο μεσαύλι σου
αγριοβότανα τις χαραυγές θερίζω

κράτα τον κόσμο σε μια κλωστή που γέρνει
χούφτα σφιχτή τα δάχτυλα
στη γη μη στάξει λάδι
δες πως βαφτίζονται θεές
του έρωτα οι αποκοτιές

καταρρίπτομαι
χωρίς αναβολή
σε πτώση ελευθέρας θανής
δίχως δίχτυ ανασφάλειας,
δίχως αλεξίπτωτο κράτημα,
χωρίς πόθου αλεξίσφαιρο ένδυμα

καταδύομαι
δίχως φιάλες οξυγόνου
κάτω απ'τα όρια του επιτρεπτού πάθους

αναδύομαι
σε μιλτογραφίας κειμήλια
πάνω απ'το κόκκινο του δοσομετρητή αγάπης

ξέχειλο δος μου ποτήρι φωτιά
ξέσκεπο δος μου μπαλκόνι
βροχή να πιω,αστέρια και νοτιά
ξέχωρο φεγγάρι δος μου ουρανό
μάτια ακόρεστου ηδονοβλεψία να κρεμάσω
ζητιανεύοντας
ξέφωτο βλέμμα να διαβάσω
για να'βγω ανθός ξανά στην ξαστεριά σου

και μη σε νοιάζει αν δεν προλάβαμε
βροχή στα χείλη να κρατήσουμε
μόνο νιώσε...
μυρωμένες οι πλαγιές μας χα'ι'δεύονται στον άνεμο
και τα ρυάκια μας αστέρια τα ποτίζουν...