μες τη βροχή σου ξέμεινα ανάρριχτη
ανάρια θαύματα να με μουσκεύουν
στο επίφοβο βλέμμα σου παράπεσε η ορατότης
στην αναρχία των ονείρων προσέκρουσε και ανετράπην
σε προαιώνιο χιόνι μάχονται,
θεοί και τιτάνες,τα θέλω και οι αναιρέσεις τους
διεκδικώντας ψυχών επιστροφές
τον κουρνιαχτό της μάχης
έπαψα ν'αποτιμώ
τώρα
ως το οξυγόνο της ύπαρξής μου,
ως τη στείρωση των φόβων
ψυχής ψιχάλες ψιχάλισέ με
ως τα ουράνια των απλών
ως τα βάραθρα των ανερμήνευτων
διέσχισέ με
δοκίμασέ με
έτσι ανεπαίσθητα που γέρνω στη στιγμή
την ώρα που άνθος πρώτο
υφαίνεις στα χέρια μου
ως να μου γίνεις ευ...
ευοίωνος...ευφλόγιστος...εύτηκτος...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
"Ο έρωτας κι ο ουρανός δεν είναι στο χέρι κανενός... στο είπα... παραδώσου...". Μια γλυκειά καληνύχτα...μιας "περασμένης ώρας"
"τώρα εγώ
με τη σκυτάλη της νιφάδας
έρχομαι
κουβαλάω μακρινό βουνό
και βοριά ξαδέρφι
ένα δύο και ένα μεγάλο όμικρον
και την ήττα του ήλιου
μπροστά μπροστά να διασχίζεται
από αναρίθμητη πεδιάδα
επικλινής
και λίγο πεσμένο πλατανόφυλλο
κι οι φίλοι θα δομούνται αγαπημένα
σε ξένες αγκαλιές
κλειστό παράθυρα σ` εφαρμογή σιωπής
ούτε ένα όνειρο να ακούει
το ρίγος που τρέμει..."
Σ.Ξ
Καλημέρα,
αλλά δεν ξέρω αν φτάνει μια τέτοια ευχή να αντιμετωπίσει το σύμπαν που περιγράφεις. Από τα μόρια του οξυγόνου στην τιτανομαχία, από τα βάραθρα στα ουράνια.
Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι... φτάνει και παραφτάνει αν κινηθούμε εκτός χρόνου, δηλαδή εκτός ημέρας, δηλαδή εκτός στιγμής και γίνει η μέρα σύμπας ο χρόνος.
Καλήν ημέρα.
Δεν έχω μάτια, ούτε και ψυχή.
Σε διαβάζω μ' ένα μυαλό που πονάει.
Δημοσίευση σχολίου