Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Mια ρίγα όνειρο μισό




Μην αρνηθείς...


Τούτη τη γη δίχως στεριά μην πνίξεις...


Και τη στερνή τη βάρκα μου


μαντατοφόρο έστειλα...


Με δίχτυ στις πέντε θάλασσες


τη ρότα σου ν' αδράξει.


Στ' απόνερά σου αγίασμα να βαπτιστεί...




Δίχως μιαν άγκυρα


κρυμμένο άσσο στο μανίκι...




Με ρούχο φανελάκι ναυτικό.


Μια ρίγα όνειρο λευκό...


Μια ρίγα όνειρο μισό...

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

υπεροχο ιππολυτη!!!!!!!!!

Αστοριανή είπε...

Υππολύτη μου,

δάνισέ μου την βάρκα, στο ξεκίνημα είναι, κάπου θα συναντηθούμε, να τα λέμε...

το κρύο κι η χιονο-θύελλα, εδώ, μας έχουν περιορίσει τόσο...
Πάντα φίλη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιώτα μου...
Δεν θα μας βάλει κάτω ένας χειμώνας.
Τι λες;
Τη βαρκούλα για όσο τη χρειααστείς δικιά σου.
Πολλά φιλιά.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Σε ευχαριστώ φίλε ανώνυμε.
Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι.

Ανώνυμος είπε...

Μια ρίγα όνειρο απόμεινε από όλο το κάποτε φως...
Μια τόσο δα γραμμή να κρατηθώ...
Να νιώσω το τελευταίο δάκρυ...
Να παλέψω με τα κύμματα..
Να μη βουλιάξω στην αλμύρα...
Μόνο που νιώθω τα μάτια μου να βαραίνουν...
Την καρδιά μου ασήκωτη...
Και φως πουθενά...
Μονάχα σκόρπιες θολές εικόνες....
Και που ναι άραγε η κάποτε μαγεία...
Υπάρχει ακόμα η απλώς καίω τα πόδια μου στην άμμο χωρίς να πηγαίνω πουθενά...
Πότε θα περάσει αυτή η νύχτα...
Κι ίσως ξυπνήσω πάλι το πρωί...
Πάλι φωτείνη...
Πότε όμως θα περάσει αυτή η νύχτα που πνίγηκε στο δάκρυ...
Όπως οι δρόμοι στη βροχή και το χιόνι εδώ στα όρια της φωνής μου....
Απλώς βυθίζομαι στο σκοτάδι και τίποτα δεν υπάρχει πια..
Μέχρι να ξυπνήσω το πρωί...

Με πολλή αγάπη από την μουντή Βέροια που δεν με αφήνει να ξυπνήσω το πρωί..
Βασούλα

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Βασούλα μου...ξέρω πως δεν σε αφήνουν τα μουντα πρωινα να σηκωθείς από το κρεβάτι αλλα όχι μόνο...Το διάβασμα;
το ίντερνετ;
Πολλά φιλιά καρδούλα μου.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Βασούλα μου...ξέρω πως δεν σε αφήνουν τα μουντα πρωινα να σηκωθείς από το κρεβάτι αλλα όχι μόνο...Το διάβασμα;
το ίντερνετ;
Πολλά φιλιά καρδούλα μου.