Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

νότες


Μάτια στην ανατολή βυθισμένα.
Κι ήταν σκοτάδι...


Χρύσισε ο ήλιος
την άφταστή του αχτίνα.
Κι ήταν νύχτα βαθιά...


Υπόγεια θέρμη,γλυκιά,
ύπουλα νάρκωνε τα μέλη.
Έβρεχε γοερά...
Καλοκαίρι στα δάχτυλά μας.
Έξω Φθινόπωρο...


Δίψα στέγνωνε ζωές.
Τόση βροχή χαμένη...


Νότες ποτίζανε ψυχές.
Το άγγιγμα άρωμα.
Η πλάση αισθαντική...


Πόθησα το πιο πέρα από το όνειρο.
Βγήκα στη βροχή.


Λαχτάρησα το επερχόμενο.
Ήρθε...
Ως αμοιβαιότητα εκρηκτικού παρόντος χρόνου.
Εδώ θέλω να...

ΖΩ!

11 σχόλια:

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Η φωτογραφία είναι του Ονειροβάτη.Ευχαριστώ Αντώνη μου,μόνο που ξέχασα τι πρέπει να κάνω για να σε βάλω σαν σύνδεσμο εδώ.

Καλή Χρονιά σε όλους.

Ήθελα να υποδεχτώ τον νέο χρόνο
με ένα ποίημα πλημμυρισμένο από

αισθήσεις...έρωτα...ζωή...

Και δεν μένω στο γεγονός ότι η ζωή μου στέρησε...τώρα πια...ό,τι απλόχερα μου χάρισε κάποτε.

Έτσι κάνει αυτή,την έχω μάθει πια.
Κάτι άλλο θα μου τάξει πάλι αύριο,μεθαύριο...

Και εγώ,
πάντα με την χαρά μικρού παιδιού στα μάτια,
πάντα με την προσμονή για το μεγαλύτερο και το ακριβότερο δώρο της,
αυτό που δεν θα σπάει...
που δεν θα χαλάει,ακόμα κι αν χάσω κάποια βίδα του,
αυτό που θα αντέχει στα δύσκολα...
πάντα...
πάλι θα τρέξω με απλωμένα χέρια.

Αστοριανή είπε...

"... πάλι θα τρέξω μ΄απλωμένα χέρια..."

Υππολύτη μου γλυκιά,
ας είναι η ευτυχία του Νέου χρόνου
αρκετή να χωρέσει στην ανοιχτή αγκαλιά σου... άλλωστε, όλοι το αξίζουμε...
για μια 'λαφρύτερη ανάσα...
Καλή Πρωτοχρονιά, σε όλους π' αγαπάς,
καλή μου,
Υιώτα,
αστοριανή,
ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

Εναν κοσμο εχω στο μιαλο μου , εναν κοσμο που χωραει μεσα σε μια καρδια , την πικρη του γλυκα και την ακριβη του θληψη , την χαρα της καρδιας και τον πονο της επιθυμιας , την αγαπημενη ζωη . Σε αυτον τον κοσμο αφηστε με , στον δικο μου κοσμο , στον κοσμο της μουσικης , στον κοσμο των στοιχων , στην εικονα ενος πινακα, στης σελιδες ενος βιβλιου , στους ηρωες των παραμιθιων οπου η ζωη ειναι πολυ ποιο ομορφη . αφηστε με να βρω σε αυτον την απωλεια η την σωτηρια , την αγαπη και την συνροφια την αναγγη να νιωθης . Το ταξιδι ετσι δεν τελιωνει ποτε . αλλωστε τα ονειρα υπαρχουν οταν η ζωη ειναι σκλυρη και απανθωπη ,απροσωπη και τοσο ψευτηκη .
Για σενα Ιππολυτη οι στοιχοι σου ξερουν παντα να βρισκουν τον δρομο σε αυτο που λεμε ψηχη ....Δημητρης ......

Ανώνυμος είπε...

Το ίχνος μου τ' αλαργινό, σ’ αφήνω πάλι ανώνυμος, περαστικός. Απόθεση περίσσιου θαυμασμού, σε σένα. Ικέτης της μοναδικότητάς σου.
΄΄Το ανείπωτο που κλαίει σιωπηλά΄΄ στις λέξεις των στίχων σου, ν’ ακούσω θέλω. Το διαβάζω, μα χρόνια τώρα δεν τ’ ακούω. Πεθυμιά μου να τ' αντικρύσω.

Ανώνυμος είπε...

"Τόση βροχή χαμένη..."
Με παγωμένα δάχτυλα, αλλά καρδιά ζεστή και μουσκεμένη. Ίσως η βροχή τελικά να τα κατάφερε!

Τ

Ανώνυμος είπε...

Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ, σίγουρα πιο πλούσιοι σε εμπειρίες, αναμνήσεις και με καινούργια σχέδια. Κι αν υπήρξαν απώλειες ανακατεύουμε πάλι την τράπουλα και το παιχνίδι ξαναρχίζει. Έτσι κι αλλιώς η ανοιχτή θάλασσα πάντα μας προσκαλεί και το καράβι μας δεν είναι για λιμάνι. Καλά ταξίδια! Φευ γάτος.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αστοριανή μου, καλή μου Γιώτα

Καλή Χρονιά εύχομαι σε όλους σας

Ναι...καλά το λες...
με ελαφρύτερη ανάσα για όλους μας.

Πολλά φιλιά.
Να είσαι πάντα ευτυχισμένη.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Δημήτρη,
ο κόσμος που περιγράφεις
αγαπημένος είναι για όλους εμάς τους εραστές του ονείρου...

Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ,δίπλα μου.
Τα καλύτερα μας περιμένουν,ε;
Να μη ξεχνιόμαστε...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Ανώνυμε...φίλε
Πώς να σε προσφωνήσω;
Ταπεινή παράκληση...έλα λίγο πιο πολύ στο φως...
"λίγο φως,θέλω μόνο λίγο φως
και θα γίνει το σκοτάδι μου ουρανός"

"Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ,
δεν γίνεται αλλιώς..."

Ισως τότε να δεις επιτέλους το ανείπωτο ανάμεσα στις λέξεις μου...

Αν και το ανείπωτο,
για να'χει λόγο ύπαρξης
χρειάζεται το μεγαλείο...
συμπαντικά αγγίγματα...
αισθήσεις να φλέγονται
δίχως να μετρούν τον πόνο.
Θα μας αρέσει άραγε
να καταλύσουμε το ανείπωτο;
Θα το μάθουμε ποτέ;
Καλό σου βραδυ.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τόση βροχή χαμένη...
Πήγε χαμένη τελικα;
Μήπως η βροχή τελικά τα κατάφερε;

Τόσα ερωτήματα και εγώ δεν εχω απαντήσεις.
Μόνο μια καρδιά μουσκεμένη,σίγουρα ζεστή και λίγο πονεμένη.Την ταλαιπωρώ φίλε μου βλέπεις.
Της βάζω δύσκολα.
Ειχα γράψει κάποτε έναν στίχο:
"Μα τάχα...
ποιος μας έταξε μιαν εύκολη ζωή
και την πήραμε για αυτονόητη;"

Ας είσαι καλά,όπου κι αν είσαι,
κι ακόμα καλύτερα όταν είσαι εδώ
στη διαδικτυακή χώρα και μικραίνουμε παρέα τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Φευ-γατε...
Πόσο όμορφα τα λες...
Δηλώνω,πάντα ...το ξέρεις,
φανατική θαυμάστρια των λόγων σου.
Ναι...
το καράβι μας δεν είναι για λιμάνι!
Και η ανοιχτή θάλασσα μας περιμένει

Αυτό που μου δίνει χαρά
και είναι απίστευτα παρήγορο,
είναι που συμπλέουμε...

Είμαστε πολλοί...αλλά είμαστε σκόρπιοι!!!
Μερικοί είναι και σκορπιοί...

Φευ-γάτα...(με πέταλα...)