Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

υπόγεια ρεύματα


Υπόγεια ρεύματα δονούν επιθυμίες...
Και ο λόγος πάντα γλυκός και πάντα λίγος
Και πάντα... αποσιωπητικά...
Αφού πάντα κι άλλα θέλω να πω...
Και πάντα το ελάχιστο θέλω ανάμεσά μας
Με ανάσα την ανάσα μου να σβήνω...

Και η αφή στο δέρμα κυρίαρχη
Μέχρι τον πόνο...


Μ' ένα κουρέλι σου θα σκέπαζα την αγρύπνια μου
Γιατί τα χείλη μου έμειναν στη ρίζα σου...
  υπόσχεση ανόθευτης ευτυχίας.

Ιεροσυλία να μιλάς για ευτυχία;
Η ψευδαίσθηση του έρωτα...
Να αναζητά το πάντα...πάντα...και παντού

Αφού μονάχα εκεί...
στο άπειρο ο έρωτας χωρεί...

9 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

... dyskoles wres!
ki o po8os, 8eos tis sarkas...
omws, ki afti h ais8isi, oxi
mono aparaititi -an tin antexeis- ma tyxeri pou tin zeis...
Yiwta
astoriani
NY

Μαριάνθη είπε...

Πράγματι όπως λέει και η Γιώτα είναι τυχερός αυτός που μπορεί και αισθάνεται...
που νιώθει τον πόνο, τη χαρά, συγκινείται, εμπνέεται, παθιάζεται και νιώθει τον έρωτα σε κάθε κύτταρο του σώματος και της ψυχής.
Και μέσα από όλα αυτά βγάζει λόγο ποιητικό.
Νασαι καλά Ιππολύτη με ηλιόλουστους χαιρετισμούς από τη Θεσσαλονίκη.

Ανώνυμος είπε...

κι ολογος παντα γλυκος και παντα λιγος...
συνεχιζω να πιστευω πως η ξενητια σου κανει καλο!!!
ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
ΜΑΡΑΜΠΟΥ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιώτα μου και Μαριάνθη,
επιτρέψε μου να είναι τούτη η απάντηση-χαιρετισμός κοινή.
Οχι από ελλειψη χρόνου απλά από ταυτιση απόψεων
Ναι,θα συμφωνήσω μαζί σας.
Είναι υπέροχο να νιώθεις τόσο βαθιά και έντονα όχι μονάχα σον έρωτα αλλά στη ζωή σου όλη.
Άλλωστε ο έρωτας αν δεν εχει την δυναμη να μας μεταμοφώνει ολόκληρους, δεν είναι τέτοιος

Να είστε και οι δυο ανάλαφρες
και να έχετε μια ξεχωριστή μέρα.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια

Δεν ξέρω αν η ξενητειά τα κάνει όλα όμως.
Αλλά και δεν το ψάχνω.
Μου φτάνει να νιώθω μέσα μου τη ροή
και την ανάγκη να εκφραστώ
Απλά είμαι τυχερή που αρέσουν και δυο τρεις ψυχές ακόμα...
Πολλά φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Πάτησα από συνήθεια παλιά το ξεχασμένο πια πλήκτρο που λέει "ψίθυροι" και να! σε ξαναβρίσκω!
Εδώ, στη γη με τα τελευταία ώριμα φρούτα, εδώ στη γη με τα πρώτα κίτρινα φύλλα.

Η.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Με βρίσκεις στη γη με τα πρασινοκίτρινα φύλλα...στη γη με τα επίμονα σύννεφα και τα υγρά βήματα...
Με βρίσκεις ξανά...χωρίς να έχω ουσιαστικά ποτέ χαθεί,
και σε βρίσκω έχοντας κι εγώ πολλές φορές αναρωτηθεί...

Καλώς ήρθες λοιπόν.
Καλώς ανταμώσαμε εκ νέου..

Ανώνυμος είπε...

Μου αρεσει να διαβάζω τη ποίηση .. την ποίησή σου .

Να ακούω με τους ήχους της φώνης ,τους ήχους της ψυχής.

Στο βάθος ν αφουγκραζομαι ..οσο μπορεί να γίνει ,αυτους τους παράλληλους ψιθύρους απ αίσθητες και χρώματα ...και φώνες περασμένες μεσα απ τις υγρασίες των στιγμών .

Ρουφώντας τους ....

Κι αυτοι σαν αχόρταγος καπνός να κατεβαίνουν ...μεσα στις ίνες ....στους κοκκους που ξάγρυπνοι αναμένουν τα ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ .

Στ αλήθεια δεν είναι η ξενιτεία ...αλλα εκείνα τα κομματια της ψυχης που απλώνουν σα φύκια τα κορμία τους και ξεδυπλώνουν τη σκοπιμοτητα της φυσης .


΄Το μόνο σχόλιο που μπορώ να καταθέσω ειναι , ενα μεγάλο ευχαριστώ που μοιράζεσαι τον εαύτό σου με ολους εμας τους ηδονοβλεψίες .



Την αγάπη μου


Ιωαννα της Τεργιεστης

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

ΓΛΥΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΤΕΡΓΙΕΣΤΗΣ

ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
ΟΙ ΑΙΣΘΗΤΕΣ
ΟΙ ΦΩΝΕΣ
ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ

ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ...
ΤΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ...
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΑ...

ΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ...
ΒΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.

ΑΥΤΟ ΠΡΑΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΝΩ ΠΟΤΕ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΟΓΟΝΑ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΤΑΠΕΙΝΗ