Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

φωτεινή απουσία


Aποταμιεύω την εικόνα...
Πρόσφορος εσύ...
Βλέμμα
Άγγιγμα
Μία λέξη
Ένα δειλό χαμόγελο
Συλλέγω τα κομμάτια...
Όλα εσύ...
Και τ' άψυχα που άγγιξες εσύ
Και τα βήματα που μόλις πάτησες εσύ
Και εγώ τ'ακολουθώ...να τα κρατήσω ζωντανά...
Και τ' άψυχα που μόλις άφησες κρατώ
Την αφή να βρω...
Την θέρμη των δαχτύλων να βρω...
Να βρω...
Εσένα να βρω στον άνεμο
που του Σεπτέμβρη φύλλα ερωτεύεται
Εσένα...να βρω στη φωτιά
που καίει την καύτρα του τσιγάρου
και τα σωθικά μου
Εσένα να βρω στις σταγόνες
που θολώνουν τα τζάμια
και χαράσσω τ'όνομά σου
Εσένα στις φωνές των ανθρώπων
Στο καλημέρα του γείτονα
Στο αχ! παιδιού με χτυπημένο γόνατο
Εσένα στ' αγιασμένο κρασί
Στην αναγεννημένη μου ζωή
Εσένα στ' άγραφά χρόνια
Στα ανείπωτα λόγια
Στα λόγια...λόγια μου γλυκά
Εσένα και πώς να μιλώ για σένα...
Με νότες...Μουσική...
Σιωπή...
Εσύ...που και την απουσία σου αγαπώ
Αφού τόσο γλυκά... πληγή μου...
την παρουσία σου φωτίζει...

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τον τυχερο...το ζηλευω....

Αστοριανή είπε...

... καρδιά; σώμα;
πατρίδα'ς χώμα;

ότι και νάναι, Ιππολύτη μου, με πόνεσε!
από μια κρύα, βροχερή Ν.Υόρκη,
ζεστά χαιρετίσματα,
Υιώτα
αστοριανή

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Aστοριανή μου,
το καθε ποίημα διαβάζετε με χίλιους τρόπους.Βάλε εσύ ό,τι θέλεις...καρδιά...σώμα ...
πατρίδας χώμα...
αρκεί να είναι κάτι που αποζητάς έντονα αλλά και που δεν σε θλιβει ότν δεν το έχεις.
Αυτό το ποίημα το αγάπησα αμέσως γιατί βγάζει φως.
Είναι για τις φωτεινές μας απουσίες.
Τώρα πώς γίνεται αυτό;
Είναι από ποια μερια βλέπεις το ποτήρι...μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Να έχεις μια όμορρφη μέρα.

mareld είπε...

Ηλιόλουστή μας Ύπαρξη!

Χρώμα και Φως!

Πάθος και Φωτειά!


"Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και να 'χω
τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μάγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο"..
Federico Garcia Lorca

mareld είπε...

Γλυκιά μου Ιππολύτη!


..Οσο η αγκαλιά σου θα αισθάνεται τη ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου.
Οσο θα επιζητούν οι άνθρωποι τη συντροφιά σου.
Οσο τα εκφραστικά σου μάτια θα ιστορούν ότι πραγματικά έζησες
Οσο η εύθραυστη εικόνα σου θα αποπνέει γαλήνια δύναμη
Τόσο θα έχεις δικαιολογία ύπαρξης και θα παραμένεις επί της ουσίας και ισόβια νέα.
Γιώργος Δουατζής

mareld είπε...

Ιππολύτη μας!

Δεν γίνεται να μη στο αφιερώσω..


Ερωτικό κάλεσμα

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος κατακτητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ' ακούσουμε μαζί

Ανώνυμος είπε...

Ακολουθώ τα βηματά σου
μυρίζω τα αρωμά σου
το χέρι σου κρατώ...
τα φύλλα που στο περασμά σου πέφτουν
πάνω στο υγρό το χώμα
τα δέντρα που τα κλαδιά λυγίζουν
καλοκαίρι αποζητώ...
κι η κρύα αύρα που τυλίγει
ο αγέρας που στα χέρια του μας κλείνει
κι η βροχή που μας κρατά ενωμένους κάτω από τη στέγη...
Κι όλα μαζί Σεπτέμβρης
Κι όλα μαζί φθινόπωρο
Κι όλα μαζί ξανά ζωή....
Η ξεγνοιστιά κι η ξεκούραση μας κουνάει μαντίλι
Ο ήλιος δακρύζει κι αποχαιρετεί
Τα μάτια άνοιγουν ξανά
Το λεπτό σεντόνι κρύβεται στο βάθος της ντουλάπας
Ύφασμα χοντρό γύρω από τα χέρια
Κι οι μάλλινες κάλτσες βγαίνουν ξανά μπροστά...
Στη μέση της κρύας νύχτας χαιρετίσμτα από μια καρδιά γεμάτη αγάπη......
Βασούλα

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιασεμί κι αγιόκλιμα...
Φυλαγμένες μνήμες καλοκαιριού
στα συρτάρια της ντουλάπας.
Εικόνες μέσα μου,πρόσωπα,
στιγμές αγαπημένες.
Το φως που λιγοστεύει.
Η μέρα που κονταίνει.
Η προς τα μέσα μας στροφή που μεγαλώνει.
Βράδυα σ'ένα γραφείο
που πληθαίνουν
πάνω από ένα άσπιλο χαρτί.
Μια λάμπα που ποτέ δε νυστάζει.
Μια σιωπή που ώρες ώρες σταζει...
Σεπτέμβρης που τον γέννησε
ένας Αύγουστος του αποχωρισμού.
Σεπτέμβρης που θα γεννήσει
έναν Οκτώβρη του εναγκαλιασμού.

Πάντα δική σας.
Πάντα μέσα μου.
Πάντα κοντά σας.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου mareld

κόρη του κρύσταλλου βυθού,

"¨Ενα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια
ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αγέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν,
κι ο θεός μου."
ΣΕΦΕΡΗΣ

"Η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη
μονάχα ό,τι ξόδεψες σε προστατεύει
Αν ήμουνα παιχνίδι θα είχες κερδίσει
Αν ειχα φαντασία θα σ'είχα ζωγραφίσει
σε φύλλα γυάλινα να τα κάνεις κομμάτια
κι αλίμονο αν είχα ένα μαχαίρι
άδεια μάτια
Ας μη μπορούσα ν'αρνηθώ ποτέ μου
πως αν ήμουνα γωνιά θα σ'είχα αποκοιμίσει
Αν ήμουνα βροχή θα σ'είχα ποτίσει
Αν ήμουνα σκιά θα σ'είχα κρύψει
Αν ταξίδευα στ'αλήθεια θα σε συναντούσα
σε κάθε σταυροδρόμι χίλιες φορές θα σε σταματούσα"
Από τραγούδι του ΘΗΒΑΙΟΥ

Να έχεις πάντα αυτό το γέλιο που σκοτώνει τον θάνατο.

Ανώνυμος είπε...

Η φωτεινή σου απουσία ακτινοβολεί στην σκοτεινή παρουσία της καθημερινότητας.

mareld είπε...

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

Ηλιόλουστη περπατάς..και πως σου πάει...


Η μέρα ξύπνησε νωρίς μέσα στα γέλια..
ξέφυγε ακόμη μια φορά απ΄του βοριά τα χέρια..
Τα δυο μου τα κοτσίφια τό΄ριξαν στα φιλιά..
Τη νύχτα κρύωνα πολύ..
μπήκα στο σπιτάκι σου για λίγη ζεστασιά..αλλά ξεχάστηκα..
τι μεθυστική μουσική γράφουν οι στάλες της σιωπής..


Σε Σένα και στην ανάσα σου..

Τρίτη ανάμνηση
...πίσω από τη βεντάλια
με τα χρυσά φτερά...
Ραφαέλ Αλμπέρτι

Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ' ένα βιβλίο η βιολέττα.
Όχι.
Είταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τ' αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν.
Είταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου κόρη του κρύσταλλου βυθού...
Γλυκιά μου mareld...

Για να χαΪδέψω τα όνειρά σου...
Για να διαλύσω τα σύννεφα...
Για να απαλύνω ό,τι σε βαραίνει...

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθησις
επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ'επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν
ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
ΚΑΒΑΦΗΣ

ΗΔΟΝΗ
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών που ηύρα και που κράτησα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα,που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.
ΚΑΒΑΦΗΣ

Ακόμα δυο αγαπημένα μου..

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θυμίζουν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ'αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε
και μου μίλησαν
που μ'άφησαν να τις αγγίξω
ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες
και σε πλατάνια.
ΣΕΦΕΡΗΣ

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα
στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.
ΣΕΦΕΡΗΣ

Να έχεις έναν ανάλαφρο ευεργητικό ύπνο.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Να γίνουν...λέω...
φωτεινές παρουσίες οι απουσίες.
Να γίνει...θέλω...
φωτεινή η πραγματικότητα.

ΕΤΕΡΟΠΟΛΙΚΟΣ είπε...

Μικρό μου αστεράκι κι αν μετακόμισες σε άλλο γαλαξία ακόμη μας φωτίζεις. Συγκέντρωνε του σύμπαντος τη δύναμη και την υπομονή του χάους στη νέα σου αποστολή. Εμείς στην παλιά σου πατρίδα αράξαμε σε απάνεμο λιμάνι, μήπως και γαληνέψει ο καιρός να ξαναβγούμε στο πέλαγος.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Η μέρα φώτισε αλλιώς και μοσχοβόλησε πατρίδα...μόλις βρήκα το κλαδάκι σου στο παράθυρό μου το πρωί...
Αλλά έχω νέα που θα φωτίσει και η δική σου μέρα.
Σε δυο βδομάδες...να περιμένεις μια επίσκεψη στο γραφείο σου...
Δευτέρα,μετά τις εκλογες.
Πολλά φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Πώς γίνεται ο χάλυβας
να λιώνει
σε βαθυγάλαζο -σταγόνες μύριες μυριάδες-
κλάμα
για να μου ψιθυρίσει τη Θέληση του!

Σαν εκείνη τη στιγμή
-ανάμνηση-
που έσβησε το θέλω μου
απ’την ανάσα της να βρει
τον τόπο της στα σωθικά μου!

Δεν γίνεται αλλιώς.
Οδοιπορώ -προσδοκία επιστροφής-
δρόμους με σκόνη αρχαία
και πάλι λαμπερός ως ερχόμενος
ν’αντιδωρίσω τα δώρα της.

Απών λοιπόν.
Παρών ως ζων.
Στη γωνία οδού αλλοδαπής και ημεδαπής.

mareld είπε...

Εσύ Φωτείτσα μου, πάντα να τραγουδάς!!!

Χάδι της ψυχής μας, σ΄αγαπώ και το ξέρεις!

Μια φορά,Απρίλης ήταν,το αηδόνι κοιμήθηκε σ'έναν φράχτη.Τη νύχτα όμως,η αγράμπελη και τ'αγιόκλημα φούντωσαν,άπλωσαν τα κλωνάρια τους και το περιτύλιξαν.Το πρωί,σαν ξύπνησε το αηδόνι,είδε κι έπαθε για να ξεμπλέξει και παραλίγο να πνιγεί. Από κείνο το βράδυ ορκίστηκε να μην ξανακοιμηθεί νύχτα του Απρίλη,και για να μην το πάρει ο ύπνος κελαηδάει...
Από την παράδοση της Ηπείρου

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Κάθε που μπαίνω στ' αρχοντικό σου,
με υποδέχεται μια ζεστή, ποιητική φωνή στο κατώφλι του.
Με τρατάρει του κόσμου τα καλούδια,
με συγκινεί με λέξεις γεμάτες φως και αγάπη.
Μα πιότερο , που βρίσκω μικρές φωνές να τραγουδούν την ζωή, - γνήσιο παιδί της δασκάλας του - και να με ταξιδεύουν σε κόσμους δυσεύρετους για την εποχή μας.
Νοιώθω τον χτύπο της καρδιάς σου που σε καθοδηγεί στις ποιητικές σου αναζητήσεις.
Με αγάπη...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου Επίκουρε
οι λέξεις καμιά φορά δεν φτάνουν για να εκφράσω όσα δονούν την ψυχή μου αλλά χαίρομαι που ένιωσες όμορφα...
¨Οσο για την Βασούλα,
είναι μεγάλη παρηγοριά για μας τους μεγαλύτερους να έρχονται παιδιά της νεότερης γενιάς σαν την Βασούλα.
Και όταν μάλιστα εχω την χαρά να είναι και μαθητές μου,τότε η χαρά γιγαντώνει.

Να είσαι στο φως.
Εκεί σου πρέπει και σου αξίζει
Πολλά φιλιά.

skoinovatis είπε...

..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
απλά υπέροχο