Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

ο έρωτας και η νοσταλγία του

"Xαμένοι στη μετάφραση..."
Γι'αυτό επιστρέφω
εκεί όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική...

Εκεί όπου,
πίσω απ'τα ανείπωτα,
η σιωπή
δεν αντηχεί ενοχλητική...

Δε θέλω τίποτ' ανάμεσά μας.

Νιώθω εξόριστη
και εσύ η πατρίδα
που στερήθηκα.

Θέλω να γράψεις
δυο λέξεις σ'ένα σύννεφο...
Κι εγώ να βγω...
Ανάσες στα δάχτυλα φορώντας...

Βροχή ανθισμένη
να μας γεννήσει, πάλι,
στο ποίημα που μας άντεξε.

Ματαιωμένες
οι εκατέρωθεν εξηγήσεις.
Όλα αποτυπωμένα.
Απ'την αρχή...

Και να κλέβω φεύγοντας,
μνήμης φυλαχτό...τον αποσπερίτη...
Ή μια αίσθηση...

Να κλέβω το επερχόμενο...

33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

και ποιο ποιημα αληθεια μπορει να κρατησει τον ερωτα; και γιατι θα πρεπε αλλωστε να γινει κατι τετοιο;
παλλομενες χορδες κιθαρας ειναι ο ερωτας.η μουσικη τους δεν εξαρταται απο αυτες αλλα απο αυτον που τις παιζει.
το ποιημα σου λοιπον μυριζει οπως το νυχτολουλουδο τα αυγουστιατικα β
ραδυα...
ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Ανώνυμος είπε...

Πρίσμα κρυστάλλου
ανέλυσε το φως σε
ιώδες,
ερυθρό,
γαλάζιο,
κίτρινο και
πράσινο.

Αλλάζω θέση.
Πράσινο,
κίτρινο,
γαλάζιο,
ερυθρό και
ιώδες.

Ποιός έβαλε το πρίσμα μπροστά απ'τον ήλιο;

Στις τρείς τελείες
συντελείται η κλοπή.
Μα, γιατί κλοπή;

Να ΕΙΣΑΙ το επερχόμενο,
στην επιστροφή σου
εκεί όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική [...]

Αστοριανή είπε...

...Στην επιστροφή,
αν μέχρι τότε αξίζει...
δεν χρειάζονται πλέον λόγια, ούτε ήχος, ούτε μουσική...
Εσύ, και το αίσθημα!
Όλα τ' άλλα θα κυλήσουν
σαν το νερό και θα βρουν την εκβολή τους
για τη μεγάλη επιστροφή
στο σύμπαν.
Αστοριανή, ΝΥ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Κανένα ποίημα δεν μπορεί να κρατήσει τον έρωτα...
Ο έρωτας είναι το ποίημα...
Το ποίημα είναι η μαγική συνύπαρξη ενός άντρα και μιας γιναίκας...

Με τα δάχτυλα...
Με τους ψίθυρους...
Με το βλέμμα...
Με την άλμη στα χείλη τους...
Με το άρωμα στα κορμιά τους...
Ενσαρκώνεται ο στίχος.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Απ'όποια μεριά κι αν κοιτάς το πρίσμα,δες μόνο αν αναλύει φως...
Τα χρώματα μην μετράς με ποια σειρά έρχονται...
Σημασία έχει η παρουσία...
Η οντότητα.
Η ποιότητα της προσοχής.

Εμείς...
Οι άνθρωποι βάλαμε το πρίσμα μπροστά απ'τον ήλιο,
για να φέρουμε στα μέτρα μας
την μεγαλοσύνη του...
Δεν είναι μεμπτό.
Είναι ανθρώπινο.

Στις τρεις τελείες
αποτυπώνεται
το στραμμένο βλέμμα της ύπαρξης
προς το άπειρο...
Ριζωμένος πόθος
από αιώνες για το ιδεατό.

Χωρίς να γνωρίζω τι είναι αυτό...

...είμαι το επερχόμενο.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τρυφερή μου Γιώτα,

Η επιστροφή συντελείται καθημερινά,
γιατί αν χαθεί
η επαφή με τον τόπο εκείνον
όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική,
θα χαθεί η ροή,
και η αίσθηση της συνολικότητας της
της ύπαρξής μας...

Καλό Φλεβάρη μήνα....

Ανώνυμος είπε...

Πορφύρησε ο τοίχος στ’αριστερά σου,
ανασαίνοντας τα χρώματα που αφήνει ο ήλιος στον αποχαιρετισμό του.

Θυμάσαι;
Ακούμπησες το δεξί σου αγκώνα στο μπλε σιδερένιο τραπέζι
και στην παλάμη σου χαϊδεύτηκε η ομορφιά σου.

Με κοιτάς
αιωρούμενη σε αύρα πελαγίσια με σταυρωμένα πόδια
και πίσω σου αντί για τόπος, θάλασσα.

Ανασαίνεις
την εικόνα μου κι ασπρίζει πιο πολύ η αυλή που τη λένε Οία
επειδή βαθαίνει το φιλί της με το κύμα γύρω σου.

Ακούς
τον τρυγητό που ψέλνει τον έρωτα ήλιου και γης αναρριγώντας
στην οσμή του κόκκινου κρασιού στην άκρη των χειλιών μου.

Μ’αγγίζεις,
ν’αφήσω λες, στα δάχτυλα σου μέλι και οσμή από κινέζικο τσάϊ,
όπως προστάζει η Νύμφη του Ωκεανού που δεν ξέρεις τ’όνομά της.

Γένοιτο.
Έδυσε ο ήλιος.


Ανώνυμος ΙΙ

Αστοριανή είπε...

"... ακούς
τον τρυγητό που ψέλνει
τον έρωτα
ήλιου και γης,
αναρριγώντας
στην οσμή (μυρωδιά;)
του κόκκινου κρασιού
στην άκρη των χειλιών μου..."

ένα από τα ωραιότερα ποιητικά σου αποσπάσματα, Ανώνυμε...
Υιώτα, ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά μου Ιππόλυτη πόσο χάρηκα που σε γνώρισα έτσι πανέμορφη και λαμπερή!
Τί ευαίσθητες γραφές!
Αιώνια δύναμη ο έρωτας...το πέταγμα του, ένα ατελείωτο κυνηγητό του ευατού σου!
Φιλιά και χίλια ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μας πρόσφερες.
Ήταν αυθεντική συνάντηση και ο Γιώργος Δουατζής λατρεύει την ουσία και το αληθινό!
ΟΛΓΑ του ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ

Unknown είπε...

Αγαπητή Ιππολύτη, το έχουμε αυτό το κακό ή το καλό, οι άνθρωποι, όλο επιστρέφουμε εκεί που αγαπήσαμε. Με τον όποιο τρόπο...

Να 'σαι καλά!

mareld είπε...

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

Αγαπημένη μου Ιππολύτη!

Στα χέρια μου δεν έχω μαργαρίτα να μαδάω, μ΄αγαπάς δεν μ΄αγαπάς μ΄αγαπάς..

Αφήνω λίγα γιούλια στην αυλή σου..


Ο Άνεμος που χτυπάει τα παραθυρόφυλλα να του ανοίξεις..
φέρνει μηνύματα χάδια..

Οι κατακόκκινες παπαρούνες με το σβησμένο ηφαίστειο στη καρδιά που σιγοψιθυρίζουν στο φεγγάρι.

Η Φωτιά στο φούρνο που σε λίγο θα ψήσει ψωμί!!

Το γάργαρο δροσερό νερό που πίνεις μέσ΄απ΄τη φούχτα σου,
δυο πράσινα μάτια σε παρακολουθούν πιο πέρα και νιώθεις το ρίγος της λατρείας τους..
Το αηδόνι μέσα στη φυλλωσιά της φυτελιάς τραγουδάει μόνο για σένα.
Τα βλέφαρα κλείνουν απαλά και τα γόνατα λυγίζουν.

Η φωνή του αγαπημένου..

Η λουλουδιασμένη γη στα τέλη του Απρίλη
Η φρέσκη φτέρη στο καλάθι, φωλιά για τις φρεσκοκομμένες αρωματικές φράουλες..
Ένα ρόδι ανοιχτό.Κάθε σπυρί προμηνύει μια ευτυχία..

Φρέσκα Ηλιοψημένα μύγδαλα και φιστίκια στη σκεπή.

Άγγιγμα..τρυφερό..ανάσα της αυγής με τις δροσοσταλίδες..
μέλι ρέει απ΄ τις κερήθρες του μέλλοντος..
Οι μυρτιές στο βάζο σου..
Οι πικροδάφνες με το γλυκόπικρο άρωμά τους να σου χαϊδεύουν το λευκό σου φόρεμα αργά το σούρουπο..


Ένα κεράσι στα δυο..


Σταφύλια γεμάτη η κληματαριά..σε λίγο οι σταφυλόρωγες στο πιάτο σου..
Στις σπηλιές με το μαγικό φως και του Φλαμένκο τα κόκκινα φουστάνια..

Στο πεζούλι..
Σ΄αγαπώ με το πάθος των τσιγγάνων..
πάνω απ΄τη κοιλάδα του παράδεισου..
Μια νύχτα στη Σιέρα μεθυσμένη απ΄τις τσιγγάνικες κιθάρες.

Σταφίδα γλυκιά βουτηγμένη στη Θάλασσα..
μένει πολύ ώρα στο στόμα για να θυμίζει
ότι η ύπαρξη είναι ένα με το συμπαντικό τραγούδι των αγγέλων τις νύχτες..
μόνη παρηγοριά στα όνειρα των πονεμένων παιδιών.

Κουκουνάρα ανοιγμένη απ΄τα χάδια του Ήλιου,
σε περιμένει να μαζέψεις τα κουκουνάρια στη ποδιά σου.

Αγιόκλημα και γιασεμί μετράνε τ΄άστρα..


Ο γλάρος όταν πέφτει στην αγκαλιά της Θάλασσας..
Ο Μαΐστρος να καθαρίζει τους ορίζοντές σου και να καλεί τη λεύκα για παιχνίδισμα!
Το μεθυστικό νανούρισμα στην αγκαλιά της θάλασσας..
Η νοτισμένη ανάσα του αγαπημένου από υγρά φύκια κι αλμύρα.

Το ολόγιομο φεγγάρι παραμυθένια αγκαλιά για δυο ψυχές που αφέθηκαν..
Καυτή άμμος κάτω απ΄τις πατούσες σου..
γράφεις τα μελλούμενα και μικρό τρυφερό κοχύλι πιάνεται στα δάχτυλά σου..
το κρατάς φυλαχτό..για να σου φέρνει πάντα την Άνοιξη..

Άγιος ο Έρωτας που μας ακουμπάει στα χείλη την Αθανασία!!!


Αγαπώ όλα τα πράματα
και απ΄όλες τις φωτιές
μονάχα ο έρωτας δεν φθείρει,
για τούτο περνάω από ζωή σε
ζωή
από κιθάρα σε κιθάρα,
και δε φοβάμαι
ούτε το φως ούτε τον ίσκιο,
και επειδή σχεδόν είμαι από
γη καθάρια
έχω κουτάλια για το άπειρο.

Είμαι απ΄αύτους που ζουν
το μισό στη θάλασσα
και πλάι στο δειλινό,
πέρα από τούτες τις πέτρες.


Γι΄αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι΄αυτό,
για τόσα πράματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να ΄ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,

ιδιάζων και τρομαχτικός,

σημαιοστόλιστος και
λουλουδιασμένος
σαν τ' αστέρια
και χωρίς μέτρο - όριο,
σαν το φιλί.
Νερούντα

Φιλιά!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Με βλέπεις τώρα που γελάω...
Μ'ακούς που δακρύζω...

Παλλόμενη καρδιά τα λόγια σου.
Μαργαρίτα στα χέρια μου οι συλλαβές σου,
όχι για να τις μαδήσω
μα για να τις φυλάξω άγιο φυλαχτό..
Όχι στα παλιά σεντούκια...
Όχι στο χρονοντούλαπο...

Να τις φυλάξω στις χούφτες μου
και να τις καταπίνω με νερό...

Να τις ταϊσω του αηδονιού
ν'αναρριγεί τις νύχτες...

Να τις δροσοσταλάξω της μυρτιάς,
της πικροδάφνης,της φτελιάς...

Όλα και ως το άπειρο
να τα σκορπίσω...
Για να μην χαθούν ποτέ...
Για να τα κοινωνήσουν
όλου του κόσμου οι διψασμένοι...

Γιατί όσο γεμίζω αγάπη
τόσο ν'αδειάζω θέλω χάδι...

Στη θάλασσα...εκεί να βγω
που "μοιάζει ιδανική"
και να χωρέσει μπορεί
το αίσθημα ετούτο
της πληρότητας...

Από μακρυά με καλούν
κιθάρες που δάχτυλα τσιγγάνων
ερωτοτροπούν ξεδιάντροπα
με τις χορδές
ως να λυγίσουν απ' τον πόθο
και τον έρωτα
που δεν φοβάται...δεν υπόσχεται...
δεν ορκίζεται...
μα είναι...

Ευχαριστώ που υπάρχεις.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Ανώνυμε...

Έγραψες ένα ποίημα που αφήνει μέσα μου χρώματα και ήχους και εικόνες...
Και κάθε που το διαβάζω σε άλλη αυλή με θαύματα κοντοστέκομαι.

Να γράφεις...
Να είσαι όπως είσαι για να γράφεις έτσι...
Να αλλάζεις...
αγγίζοντας τα όνειρά σου,
για να μετουσιώνονται κατόπιν
σε λόγο κάθαρση,
σε λόγο φωτιά και θάλασσα,
σε λόγο ποίημα...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τρυφερή μου Όλγα...

Σου άφησα στο χαρταετό αποτυπώματα ψυχής από την συνάντησή μας αλλά και στη νοσταλγία της αγαπημένης όλων μας,
όπως σωστά αποκάλεσες τη mareld μας

Εισαι σαν τον άνεμο που παιχνιδίζει την ουρά του χαρταετού

Να είστε καλά.
Σας σκεφτόμαστε όλους σαν ένα παράθυρο άνοιξης μες την σπηλιά του χειμώνα...

Ανώνυμος είπε...

Δυο λέξεις σε ένα σύννεφο: Υπάρχει Μαγεία. Μαγεία στις λέξεις, μαγεία στα λόγια, στις φράσεις, στις σιωπές.
Να ξέρετε στον μαγικό αυτόν τον τόπο
είμαι επισκέπτης τακτικός μα και να μην ήμουν είμαι από τους τυχερούς που τη μαγεία αυτη τη ξεχωριστή τη βλέπουν κάθε μέρα τη νιώθουν, την ακούν πόσοι ειναι αυτή οι τυχεροι που κάθε μέρα ακούν και νιώθουν τη μαγεία. Πολλοί την αναζήτησαν κανένας δεν τη βρήκε έρχεται μονη της σε σένα κι ας μην ψαχνεις να την βρεις στα φανερά το ξέρεισ μονάχα εσύ στα σκοτινά σοκάκισ του μυαλού πως την ψάχνεις. Κι εγώ την αναζητούσα μα δεν την αναζητώ πια, τη βρήκα!
....
Συνεχίστε να σκορπίζετε μαγεία....
ΒΑΣΟΥΛΑ

LIA είπε...

Ιππολύτη μου,

Όλοι μας επιστρέφουμε συχνά "εκεί όπου τα λόγια έχουν φωνή και μουσική", γιατί εκεί μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα ζωής για το αύριο, να βρούμε μια όαση να ξαποστάσουμε, να δούμε το βαθύ χρώμα της ελπίδας,για ν' ακουμπάμε, ν' ανασαίνουμε και να μπορούμε να βάφουμε τα γκρίζα σύννεφα λευκά.

Πολλά φιλάκια και καλό μήνα

Ανώνυμος είπε...

Μαχαίρια οι λέξεις ανελέητα,
κόβουν τις αδύναμες καρδιές
όπως οι ηλιαχτίδες σφάζουν
τα φτωχικά αγριολούλουδα
που θρασσεύουν ανάμεσα στα
μεστωμένα στάχυα.
Σε διαβάζω ανέμελα....
Έχω καρδιά από πέτρα εγώ
που δε φοβάται τις λέξεις
μονάχα τα φιλιά!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Dana μου,

...εκεί όπου αγαπάμε...
Η φράση κλειδί...

Μακάρι να είσαι πάντα εκεί...
Χαίρομαι που άφησες το ίχνος σου.

Καλό Φλεβάρη μήνα.
Η άνοιξη πλησιάζει...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Λία μου,
τρυφερό μου κρητικάκι...

Επιστρέφουμε στη μέσα μας σιωπή...
Επιστρέφουμε σε ό,τι μας γαληνεύει.

Καλό μήνα καρδιά μου.
Η άνοιξη δεν είναι μακριά...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Βασούλα μου,
σου αφιερώνω λίγα μαγικά λόγια του ποιητή Φ.Πεσσόα...

Να αισθάνομαι τα πάντα με όλους τους τρόπους.Να ξέρω να σκέφτομαι με τις συγκινήσεις και να αισθάνομαι με τη σκέψη.Να μην επιθυμώ παρά μόνο με τη φαντασία.Να βλέπω καθαρά για να γράφω σωστά...

Ευχαριστώ καρδιά μου.
Κάθε φορά που σε διαβάζουμε μας απογειώνεις.
Πού βρίσκεις τη δύναμη και μας σηκώνεις στους μικρούς σου ώμους;

Να είσαι πάντα εσύ...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

" έχω καρδιά από πέτρα εγώ
που δε φοβάται τις λέξεις
μονάχα τα φιλιά "

Δυνατό...

Σου αφιερώνω λίγους στίχους που έχουν και το όναμά σου μέσα...

"Η καρδιά του ανοίχτηκε μόνο στην αγάπη
Εκείνα τα μάτια σάλεψαν μέσα του
Άνοιξαν μονιά να φωλιάσει το φως
Εκείνα τα μπράτσα κράτησε οδηγούς
σε τόπους χιονισμένους
κι ανήλιαγους
Εκείνη η γυναίκα τον τύλιξε σ'ένα δίχτυ φωτιάς..."
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΖΗΚΑΣ

Καλό σου βράδυ.

"ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ" είπε...

Ιππολύτη μας,
Σε ευχαριστούμε πολύ που έφτασε ο Χαρταετός μας στην όμορφη Έδεσσα!
Έγινες απαραίτητο αεράκι και μας ταξίδεψες!
Να είσαι πάντα καλά.
Δεν σε ξεχνάμε!
Φιλιά

"ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ" είπε...

Ιππολύτη μου,
Συγνώμη για το λάθος Έδεσσα αντί Βέροια αλλά είμαι σε ένα τρέξιμο τρελό!
Φιλιά
ΟΛΓΑ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τρυφερή μου Όλγα,
και η Έδεσσα μια χαρά είναι...
Θα μπορούσα να έμενα κι εκεί.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να παραβρεθώ στην Αθήνα για τον Τάσο Λειβαδίτη που θα μιλήσει και ο Γιώργος Δουατζής.
"Η μισή μου καρδιά"θα βρίσκεται εκεί κάτω...
Καλή σου μέρα.
Φιλιά.

Αστοριανή είπε...

Ανοιξιάτικη πνοή και ροή, όλοι τούτοι οι φίλες και οι φίλοι
της σελίδας.
Αηδόνια που ριγούν στον επερχόμενο έρωτα...
Να είστε καλά, φίλοι μου , ίδίως η Βασσούλα μας.
Ιππολύτη μου, σε χαίρομαι που Ζείς.
Πάντα μ' αγάπη, Υιώτα, ΝΥ

Socrates Xenos είπε...

Πού είσαι θεατροκόριτσο;
Κοντεύει η άνοιξη ολόκληρη

την αγάπη μου

Σωκ

Ιωαννα είπε...

Εισαι μια ανασα απο αφες .


Την αγαπη μου και το ταπεινο μου βλεμα απο την πολη της BORA , την Τεργιεστη



Ιωαννα

Ανώνυμος είπε...

Kiria Ippoliti
sas grafo giati xreiazome kapoion na po poso magemeni eimai apo ton kainourgio sinarpastiko kosmo pou episkeftika, ton kosmo pou anoikse nea ftera sta keimena kai ta poihmata mou sti Ispania
ta grammata pou stinoun xoro den einai ellinika alla kai pali simainoun kati
lipithika pou den grapsate kati kainourgio gia na magepsei tin kardia mou toa pou eimai makria stenaxorieme pou tha prepei na sas do treis meres pio meta apo tous allous simmathites mou alla morfonomai ki edo pou eimai me allo tropo sosta;
me anipomonisia na sas dei i pada dikia sas Vasoula

Madame de la Luna είπε...

"Δεν θέλω τίποτα ανάμεσά μας..."

Να 'ξερες πόση σημασία έχει και για μένα αυτός ο στίχος. Μ' αυτή την επιθυμία πορεύτηκα κάποτε..

Καλό ξημέρωμα!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου Σωκράτη καλά το είπες
Κοντεύει να φύγει η άνοιξη και εγώ τώρα σταμάτησα για μια ανάσα...
Μόλις τελειώσαμε τις παραστάσειςκαι λέω σιγά σιγά να πιάσουμε το νήμα από κει που το αφήσαμε.
Πολλά φιλιά.

Αστοριανή είπε...

Πολύ την πεθύμησα τούτη τη σελίδα!
Έλα πίσω!
Η Αγάπη υποφέρει.

Υιώτα,
ΝΥ.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Κυρά του φεγγαριού,
συγχώρα μου την αργοπορημένη απάντηση.
Χανομαι κατά καιρούς,ξέρεις πωςγίνονται αυτά.
Φιλιά.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλή μου αστοριανή,γύρισα
Είναι κρίμα που βρεθήκαμε τόσο κοντά και δεν βρεθήκαμε.