Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

δεκέμβρης

Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
κι έστησε ξόβεργες στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμουλκούσε, όχι σε σένα,
μα πίσω στους αιώνες.
Να σ' ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά το σύμπαν μόνο δίπλα σου ανάσαινε...

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή τιτίβιζε το μελλούμενο
που, χρόνια πριν, είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης
υφαίνοντας με κρίνα χιόνι,
ερμήνευε σημάδια.
Μετέωροι
μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανάβλυζαν επιθυμίες.

Αρχέγονος χορός ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.
Λάμψη μας έκλεινε τα μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλι.
Δε θυμάμαι ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα όνειρα θέλω...

45 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ποιηση ειναι το καταφυγιο που φθονουμε εγραψε ο δασκαλος λιαντινης
δασκαλε πρωτη μου φορα διαφωνω μαζι σου ποιηση ειναι το καταφυγιο που αγαπουμε
τα καταφερες λοιπον δασκαλα ιππολυτη για ακομη μια φορα να φερεις στο φως χρωματα της ψυχης
τυχερος ο υπευθυνος για τη δημιουργια του δεκεμβρη
μαραμπου

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

...Για πού το'βαλες καρδιά μου
μ'ανοιχτά πανιά...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

"Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί...
Τ'άλλα είναι κοράλλια
που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είν' η αγάπη απάτητη γη..."

ΘΗΒΑΙΟΣ.(Αστοριανή μου,δεν θυμάμαι ποιοι άλλοι...)

Για τις αγάπες που κοράλλια λάμπουν μέσα μας...

Μαρια Νικολαου είπε...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Αδυνατο να σχολιάσω τετοια ομορφια ..

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τρυφερή μου Μαρία...

Μια αγκαλιά για σένα...

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα τις μαγικές αυτές λέξεις τόσες φορές που στο τέλος αποτυπώθηκαν μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου. Η ομορφιά τους με ζάλισε, η καρδια μου δεν αντεξε. Πρωτη φορα τα γράμματα σχηματίζουν τοσο ωραιές λέξεις. Σήμερα το βράδυ αυτές η λέξεις θα μπαινοβγαίνουν στα όνειρα μου και θα ομορφήνουν τον ύπνο μου. Όλοι οι άνθρωποι στη γη δικαιούνται να έχουν στο μυαλό τουσ τέτοιες ωραιές λέξεις. Εχουν το χάρισμα να σε ταξιδεύουν σε εναν άλλο κόσμο, σε ένα άλλο σύμπαν. Να σε μαγεύουν...
πάντα μαζί σας ΒΑΣΟΥΛΑ

Ανώνυμος είπε...

ΚΥΡΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΝΩΝΥΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΠΑΘΕ
Α ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ .............

Ανώνυμος είπε...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ
Περαστικός ήμουνα και με κάτι τέτοια έστησα μιά σκηνούλα δίπλα στο ποταμάκι σου ,κι'από δω και πέρα θα κάθομαι στις όχθες σου να ψάχνω στο λαιμό μου τη φλέβα σου.

Αστοριανή είπε...

...εκείνες οι φλέβες
που ταξιδεύουν,
εκείνα τα ταξίδια
βάρκες που λικνίζονταν,
αυτό το λίκνισμα μάνας αγκαλιά...
άγγιξες τη πηγή καρδιάς ματωμένης.
Τα μάτια, μηδέ οι μνήμες δύνανται
πικρόγλυκη ομορφιά ν' αντέξουν.

Τρυφερή, ταυτόχρονα συγκεκριμένη,
Αμαζόνα μας.
Φιλί σε ΟΛΑ τα... παιδιά σου!

Από μια βροχερή Νέα Υόρκη,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Απεγνωσμένοι φτωχοδιάβολοι παραγγέλνουν τεκίλλα σανραϊζ στο μπαρ "η τελευταία ευκαιρία".
Άλλοι βλέπουν το τραίνο να φεύγει κι αυτοί να μένουν στην αποβάθρα σα ξεχασμένες αποσκευές.
Μερικοί, οχυρώνονται πίσω απο εύθαυστες ψευδαισθήσεις.
Άλλοι καραδοκούν σαν έτοιμοι απο καιρό.
Οι πιο πολλοί κοιμούνται μακαρίως.
Μην ανάβεις τα φώτα σε παρακαλώ!
Σβήσε τα ποιήματα!
Πονάνε...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα όνειρα θέλω...

Απίστευτη η δύναμη των στίχων σου.
Ταξίδι αέναο στην χώρα του έρωτα.
Πάρε με μαζί σου...
...άν μπορείς?

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Φίλοι μου, παλιοί και νεοφερμένοι,
και αγαπημένη μου Βασούλα,
είναι όμορφο τούτο το ταξίδι που ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα...

Φεύγω σήμερα για Γιάννενα,παίρνω μαζί μου σταγόνες βροχής να σμίξουν υπόγεια με τα ποτάμια της Ηπείρου...
Εχω ανάγκη να βρεθώ στις ρίζες μου, στα Ζαγοροχώρια, γιατί όπως γράφει κι ο καλός μου φίλος,ο Επίκουρος,είναι ο μόνος τρόπος να καρποφορήσει η ζωή μας...
(Βαγγέλη,εγώ δε θα έλεγα ο μόνος..)

Φιλιά και βαθιά αγκαλιά για όλους...

Θα επανέρθω για προσωπική επικοινωνία με τον καθένα σας.
Καλό Σαββατοκύριακο...

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Ιππολύτη!

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

.."έστησε ξόβεργες στα όνειρά μας" ..
αλλά τα όνειρα δεν πιάνονται..κι άνοιξε η ψυχή ολόκληρη τα παραθυρόφυλλα της να μπει το μήνυμα της Άνοιξης μες΄ στου Δεκέμβρη τη καρδιά..ήταν ακριβώς τότε που πέφταν βροχή τα βέλη από τα τόξα του ξάγρυπνου έρωτα..Τοξότη..
Πήρε φωτιά η ύπαρξη, ακόμη καίει και θα καίει να δίνει φως στην ομορφιά του κόσμου..να παίρνει δρόμο η ασχήμια και να κρύβεται μες τα σκοτάδια..σε λίγο θα γεμίσει ο τόπος νάρκισσους και η πλάση ύμνους για μια νέα γέννηση..τα παιδιά θα βγουν στους δρόμους με τραγούδια και ευχές. Σε κάθε νότα, σε κάθε γέλιο τους τυλιγμένη η ευωδιά του πόθου σας!

Αγκαλιές και φιλιά από τη Θάλασσα του είναι μου!

mareld είπε...

Έρωτας και θάνατος - Λιαντίνης

«Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.»

“Γκέμμα” Λιαντίνης

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου Βασούλα,
αν οι δικές μου λέξεις σε ταξιδεύουν,οι δικές σου με απογειώνουν πάντα.
Είσαι τόσο γενναιόδωρη,ζεστή και τρυφερή.
Να είσαι πάντα καλά γλυκιά μου.
Σε αγαπώ πολύ να το θυμάσαι...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Περαστικέ μου,
το ποτάμι μου περνά κάτω από τοξωτά πέτρινα γεφύρια,
ανάμεσα σε περήφανα βουνά,
που στέρεα η ύπαρξή τους ολόκληρη
εξουσιάζει το βαθύτερο είναι μου,
αντιμαχόμενα την μάγισσα της ζωής μου, τη θάλασσα...

Κάπου εκεί θα με δεις
να στέκομαι...
να ανηφορίζω...
να βυθίζομαι...

Θα σε περιμένω...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Εκέί...

Πηγές...
Φλέβες...
Ρίζες...

Εκεί που αγγίζουμε τα μέσα μας βαθιά...

Καλό βράδυ Αστοριανή μου από την επίσης βροχερή Βέροια.

(Το φιλί σου έστασε και περίσσεψε
αγάπη για όλα τα παιδιά μου...)

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου Επίκουρε,
το αέναο ταξίδι των στίχων,
όπως λες...
δεν το δημιουργώ μόνο εγώ...
Είναι και η δική σου διάθεση μα και η ικανότητά σου να αφεθείς στη μαγεία του ταξιδιού...στο όνειρο...

Μακάρι να έχω τη χαρά,
να μπορώ,
αυτό το ελάχιστο
να κάνω για σένα...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη κόρη του κρύσταλλου βυθού...

Τρυφερή μου mareld,
χαίρομαι που βγήκες στα πορτοπαράθυρά μου...

Χτύπησες και μπήκες ως μέσα βαθιά στην καρδιά μας...

Ναι, δεν μας τρομάζει το σκοτάδι.
Το μήνυμα της Άνοιξης θα ακουστεί παντού...
Ο τόπος θα γεμίσει νάρκισους...
Τα παιδιά θα ανεμίζουν σημαίες και θα υμνούν τον έρωτα, τα όνειρα και την ίδια τη ζωή...

Να προσέχεις καρδούλα τον εαυτό σου
για να φέγγει το φωσάκι στο δάσος..

Φιλιά και χάδια, αγκαλιές
να κοιμίσουν
σ'απόκρυφες ακρογιαλιές...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Ρεαλιστή,

Η ποίηση,είπε καποτε η Κική Δημουλά,
είναι το αιματοκύλισμα που
συντελείται για την ανάβαση της ψυχής...

Διάβασα πολλές φορές τα λόγια σου.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

Ανώνυμος είπε...

Nα δεις ΙΠΠΟΛΥΤΗ
που οι πέτρες στα "τοξωτά γεφύρια σου "είναι οι ίδιες που έβαζα γιά μαξιλάρι οταν κοιμόμουνα στους κάμπους.Μέσα τους είναι οι αφές μου που χαιδεύουν τη ροή σου.

Αστοριανή είπε...

ΑΦΗ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

Έτσι μοιάζει η πέτρα.
Ξεσκλίδι των αρμών της Γης
για ν' ακουμπούν τα όνειρα.
Και η βροχή;
Περαστική,
όπως περαστική κι η άχνα της.
Κανείς δε ρώτησε το πώς
τη μεταφέρει ο βοριάς,
κανείς δεν έμαθε το πώς
τροφοδοτεί ο νοτιάς
τις φλέβες της.
Ούτε κανείς κατέγραψε
τον ιδρώτα της,
ούτε δοκίμασε το σκοπό της ολοκληρωμένο.
Μόνο γλύπτες άφησαν
νοήματά της ανεξίτηλα,
συχνά ακατάλυπτα.
Τ' αλφαβητάρι της, ποτέ
ολοκλωμένο.
Όπως και η θηριωδία της βροχής,
όπως και η ζεστή άχνα της.

Υιώτα, ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Έλα, κορίτσι μου! Μπερδεύτηκα στη ζώνη σου... κι εκείνο το "ακατάλυπτα" της 17ης σειράς στο ποίημά μου ζητάει το "η" του...
Αν γίνεται, δώστου την αλλαγή!
Σε φιλώ, (μα πού να σε βρώ?)
Υιώτα, ΝΥ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αστοριανή μου,ποιος δίνει σημασία μάτια μου στους τύπους και χάνει την ουσία και την μαγεία των λόγων σου;
Πάντως αν ήξερα πώς να το διορθώσω θα το έκανα.
Δυστυχώς οι γνώσεις μου δεν φτάνουν ως εκεί.

Τα φιλιά που σου στέλνω αντάμωσαν με τα δικά σου...καπου στη μέση του ωκεανού...τα είπαν λίγο...και τώρα έρχονται να σε βρουν...

Αστοριανή είπε...

...Εκεί, "...κάπου στη μέση του ωκεανού"
υπάρχει μια-κάποια "Ατλαντίδα"...
από μικρή την ονειρευόμουν σαν την ...Αρχαία μας Ελίκη...
Γι' αυτό και κάπου λέω :"γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης..."

Γοργόνες σύγχρονων καιρών
αναζητούμε τον Μεγαλέξανδρο της γνώσης...
Α! και να ήμουν πάλι δεκάξι και δεκα-οκτώ, και νάξερα όσα ξέρω!
Θα πεις, τί θ' άλλαζα;
ο κόσμος ΔΕΝ αλλάζει. Ίσως άλλαζα
εγώ! Δεν θα ταλαιπωρούσα τη καρδιά μου, δεν θα την έφθειρα με μικρά όνειρα...
Ας είναι, κι όλα αυτά που διαβαίνουμε, να μη μείνουν μικρά όνειρα.
Η αγάπη των καλών φίλων, δεν ήταν μέσα σ' αυτά. Είναι ένα μεγάλο όνειρο.
Με την αγάπη μου
Υιώτα
ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Εδώ που είμαι τώρα είναι
Σάββατο βράδυ
Δεν ξέρω που είσαι γιά να
να σου πω Καλημέρα
ή Καληνύχτα
Βλέπεις,είμαι περαστικός
που όλο ταξιδεύω....
Αν ακούσεις πέταλα αλόγου
τη νύχτα στο παράθυρό σου
είμαι εγώ με το κεφάλι μου
γερμένο στη χαίτη του αλόγου
από την κούραση
Μην ανοίγεις το παράθυρό σου
Έχώ σε χίλια μέρη γιά να πάω
Και δεν ξέρω αν θα προλάβω

Ανώνυμος είπε...

ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ,ΤΑ ΛΟΓΙΑ, ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΩΠΟΣ Η ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΒΑΣΟΥΛΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΜΑΓΕΨΑΝ
ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΜΕΛΙΝΑ(ΚΑΛΑ ΕΝΤΑΞΕΙ Η ΒΑΣΟΥΛΑ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΤΟ ΠΕΙΤΕ)..................

Άστρια είπε...

Πολύ όμορφο με έντονα συναισθήματα!
Και οι απαντήσεις σου στα σχόλια έχουν ψυχή.

Τις ευχές μου για χρόνια πολλά και ό,τι το καλύτερο.

Είδα πιο πάνω το σχόλιο της Μαρίας Νικολάου, της οποίας θαυμάζω τα haikou. Αν με διαβάσει, της εύχομαι χρόνια πολλά και ας ξέρει ότι μου λείπει η ιστοσελίδα της.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Άστρια το όνομα σου ελπίδα
στο νεφέλωμα του ουρανού...
Να είσαι καλά με τα καλούδια που έφερες στην πόρτα μου.
Καλώς όρισες ψυχούλα κι από δω.

Και μένα μου λείπει η Μαρία.
Χρόνια Πολλά και στις δυο σας.

Aνεμος είπε...

χρόνια πολλά θα μου επιτρέψεις να βάλω αυτο το υπέροχο σχόλιο σου στη σελίδα μου βέβαια με την υπογραφή σου ειλικρινα ανατριχιαστικό
Δεν θα μας λυγίσουν.
Τώρα όλα αρχινούν...

Τα νιάτα μας δείχνουν τον δρόμο.
Έφτασε η ώρα να αφήσουμε τους καναπέδες και με όποιο μέσο βρει ο καθένας να κατέβει,

άλλος μ'ένα πατίνι,
άλλος μ'ένα βαρκάκι
κι άλλος μ'ένα χαρταετό

μα όλοι με το ίδιο όνειρο
να καίει τα μάτια

να κατέβει και να ενωθεί
με το μεγάλο ποτάμι
που οδηγεί
στα μεγάλα της ζωής...

Γιατί εκείνος
είναι ο τόπος μας...
Γιατί μόνο τα μεγάλα
μας αξίζουν...

Γιατί ξέρουμε
κι αν δεν ξέρουμε,μαθαίνουμε
να μπαίνουμε με την ψυχή μας
σε ό,τι μας έλαχε για ζωή...

Να είσαι καλά
και να'χεις το φως στα μάτια
(που νομίζω πως το'χεις...)

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Άνεμε,ξέρεις πόσο χαίρομαι που ήρθες;
Σε σένα με έφερε η αγαπημένη μας
mareld, άνεμος και η κείνη...

Το φως στα μάτια είναι καλέ μου τα ίδια τα όνειρά μας...
Γιατί από φως είναι πλασμένα και κείνα...
Ένα χαμόγελο αγκαλιά για σένα...

Ιωαννα είπε...

me apokames mes stoy Dekembri ta liostasia .
Kori apanemwn psi8irwn .

Iwanna twn anemwn



ps . scusa ma non posso scrivere in greco a questa pagina ma posso dire che ti voglio molto bene .

J.K.G

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Kόρη των ανέμων...
ποιος γλυκός άνεμος σε έφτασε στην πόρτα μου...
Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ.Είχα καιρό να σε δω.
Ελπίζω να είσαι καλά.
Σου εύχομαι μόνο λουλούδια και φως και αγκαλιές για τη νέα χρονιά,κι αστέρια και νότες και φωλιές...

Καλό σου βράδυ τρυφερή μου...

Ανώνυμος είπε...

Δεν διάλεξα εγώ το όνομα
Περαστικός
Μου τόδωσαν οι ήχοι
των βημάτων μου
καθώς περπατώ στις γειτονιές
του κόσμου.
Πιάσεμε από το χέρι
Κρατησέμε Κρατησέμε
Κοίταξέμε στα μάτια
Και το όνομά μου θα γίνει
αμέσως " σ'αγαπώ "

Άστρια είπε...

Πολλές πολλές ευχές στο σπιτικό αυτό και την κυρά του που ταξιδεύει με τους στίχους της στα σύνορα του ορατού και του αόρατου, της ψυχής και της καρδιάς.

Καλή χρονιά, με υγεία, αγάπη και τύχη!

Μηθυμναίος είπε...

Τα πιο όμορφα και όσα πραγματικά έχει ανάγκη η ψυχή σου, Ιππολύτη
από καρδιάς εύχομαι να σου τα προσφέρει η νέα χρονιά που όπου να 'ναι ξεπροβάλλει!

ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ και ΕΙΡΗΝΗ!!!

Aνεμος είπε...

το κείμενο σου υπέροχο τοέβαλα στο http://groups.google.com/group/epanastato
χρόνια πολλά

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Περαστικέ...το να μπορείς να ξαναβαφτιστείς στο όνομα της αγάπης είναι μεγάλη νίκη...
Νίκη δική σου καλέ μου...

Να είσαι εσύ ο ίδιος τα όνειρά σου...

Να είναι η νέα χρονιά γενναιόδωρη μαζί σου...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Τρυφερή μου Άστρια...
απ'όπου περνάς ν'αφήνεις αστερόσκονη...με τα λόγια σου,
τα έργα σου,την ζωή σου όλη...

Να έχεις μια χρονιά ξεχωριστή,
με ευχάριστες εκπλήξεις και ευπρόσδεκτες ανατροπές...

Πολλά φιλιά.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Στράτο μου...
Να είσαι χαρούμενος και πάντα όπου και όπως αγαπάς...
Υγεία, αγάπη και δημιουργικότητα να φωτίζουν τη ζωή σου...

Χρόνια Καλά.
Χρόνια Πολλά.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Άνεμε...
να έχεις πάντα την έμπνευση,
το κέφι και τις αντοχές για δημιουργία, αγώνα και για ζωή γεμάτη όνειρα που θα πραγματοποιούνται...

Σε ευχαριστώ από καρδιάς.
Φιλιά.

Madame de la Luna είπε...

Είχα καιρό να περάσω (κάτι σκέψεις μου με τρώνε βλέπετε) και σήμερα που ήρθα, διαβάζω τα δικά σας, διαβάζω και τα κείμενα του Λιαντίνη, που και πάλι μελετάω και σκέφτομαι τόσα... Δεν θα πω τιποτα, παρά μόνο ότι, για όλους μας ευχήθηκα ν' αρχίσει αυτή η χρονιά "έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές" και βλέπουμε για το παρακάτω... Να είστε καλά!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Μadame de la luna...
χαίρομαι που πέρασες από δω,
κόπιασε να σε φιλέψουμε κομμάτια απ'την ψυχή μας,
αποτυπωμένα σε στίχους ή σχόλια του νου και της καρδιάς...

Μου άρεσε η ευχή σου...
Γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές...

Να είσαι καλά και να περνάς να τα λέμε...

mareld είπε...

Μα τι βλέπω..
γεμάτη η σκέπη σας φιλιά!!!!!

Γεμάτη η κάμαρά σας!!

Το δώρο μου..
Παρακάλεσα τον Άϊ Βασίλη να σκάσει πάνω από το σπίτι σας
ένα βεγγαλικό φιλιά!

Μοσχοβολάει το τζάκι κάστανα αχνιστά..
η κουζίνα κυδώνια μελωμένα ζεστά φρεσκοψημένα..
ρόδια παντού αλλά
και σταφύλια Χειμωνιάτικα..δώρο του Θεού μας του Διόνυσου για αυτή τη Πρωτοχρονιά..

Μουσική μαγική Σας έχει πάρει και Σας ταξιδεύει..
δεν έχω καμιά έγνοια πλέον για Σας.

Ο Απόλλωνάς μας, έρχεται κάθε νύχτα στο προσκεφάλι Σας!!!!!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Ξεχωριστό μου χαμομιλάκι,
σε ευχαριστώ για την τιμή...
Χαίρομαι που υπάρχετε,που στάθηκα με τις ελάχιστες δυνάμεις μου δίπλα σας.
Αλλά θα συνεχίσω να το κάνω με κάθε δυνατό τρόπο.
Να είστε δυνατοί και δημιουργοί.

Καλή σας μέρα.