Με παρακίνησε το όνομά σου και διαβάζεις ποίηση Ωραίο που θα ήταν να λύσεις τα άλογά σου! Από έναν κόμπο εννοώ ξεκινώντας Κι όχι φαρμάκι, όχι φαρμάκι Μας φράζει την πρώτη έξοδο κι οπισθοχωρούμε στην απραξία Βγες, λοιπόν, στο στίχο με ένα καταμεσήμερο λέξεων, μια καλημέρα στιγμή
ΚαλημεραΣυγγνωμη καταρχην για τον βραδυτατο ρυθμο της απαντησης.Δηλώνω με ντροπή πως είμαι αναλφάβητη στο χώρο.Στο μεταξύ είχα την τύχη να επικοινωνήσω με αλλο τρόπο μαζί σου.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το σχόλιο.Συμφωνώ για όχι άλλο φαρμάκι αν και πολλές φορές μας σπρώχνει στην αναζήτηση,την έκφραση και την δημιουργί
Καλώς την στη μπλογκόσφαιρα. Θα συμφωνήσω με τον Σωκράτη για τα φαρμάκια και τα γκρίζα δειλινά. Σαν τις κλωτσιές του παιδιού στο κότσι του γονηού για να τραβήξει την προσοχή. Απ΄τη μεριά του φωτός τα πράγματα έχουν αξία. Απ τη μεριά της σκιάς υπάρχουν μόνο κατα χάριν (του φωτός).
Kαλημέρα.Συμφωνώ μαζί σου.Μόνο να προσθέσω η σκιά δεν είναι σκοτάδι.Καμιά φορά από την θέρμη του φωτός και την απάθεια του σκότους ίσως προτιμήσουμε τη δροσιά της σκιάς...
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση, όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσις στην παλάμη σου.
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες. ΣΕΦΕΡΗΣ
Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε τούτη η ανάσα. ΣΕΦΕΡΗΣ
Έχει τόσα μυστικά τούτο το κορμί τόσα τούτη η ψυχή κι η υπομονή μεγάλη με ελπίδα ταύτισης στιγμιαίας ευτυχίας κτήμα μας δικαιωματικά... ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ
Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα. Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω κι από το βάθος βάθος μου απαντά μια αγριοφωνάρα πως έχουνε γραφτεί. ΔΗΜΟΥΛΑ
Με την αγάπη, λειτουργώ το αδιέξοδο. Δεν έχω άλλο εξέχον κερί... ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΕΝΟΣ
Τρέχουν αμπέλια τα μάτια σου μέθη μεσημεριού βαριά ανάσα σπαθίζουν οι τρυγητές κοκκινόχωμα σώμα γυμνή κληματόβεργα ξινόμαυρο χείλι η αγάπη γεννάει στις φυλλωσιές άγουρα μήλα όπως εκείνο που δάγκωσες και τ'άφησες μισό
δεν έχω χέρια απαλά να σε κρατήσω να μη σπάσεις ψυχή δεν έχω να σου ζεστάνω στο τσουκάλι μόνο δυο καρφιά ένα για σένα ένα για μένα να κρεμάσουμε ψηλά τα καλοκαίρια μας να μην τα φτάνουν οι χειμώνες ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ
Για να είσαι μεγάλος,να είσαι ολόκληρος:τίποτα Από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις. Να είσαι ολόκληρος εσύ σε κάθε πράγμα.Βάλε τον εαυτό σου Στο μικρότερο πράγμα που κάνεις. Έτσι και η σελήνη ολόκληρη σε κάθε λίμνη λάμπει Και λάμπει,γιατί ζει ψηλά. FERNANDO PESSOA
5 σχόλια:
Καλημέρα
Με παρακίνησε το όνομά σου και διαβάζεις ποίηση
Ωραίο που θα ήταν να λύσεις τα άλογά σου!
Από έναν κόμπο εννοώ ξεκινώντας
Κι όχι φαρμάκι, όχι φαρμάκι
Μας φράζει την πρώτη έξοδο κι οπισθοχωρούμε στην απραξία
Βγες, λοιπόν, στο στίχο με ένα καταμεσήμερο λέξεων, μια καλημέρα στιγμή
τα σέβη μου
ΚαλημεραΣυγγνωμη καταρχην για τον βραδυτατο ρυθμο της απαντησης.Δηλώνω με ντροπή πως είμαι αναλφάβητη στο χώρο.Στο μεταξύ είχα την τύχη να επικοινωνήσω με αλλο τρόπο μαζί σου.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το σχόλιο.Συμφωνώ για όχι άλλο φαρμάκι αν και πολλές φορές μας σπρώχνει στην αναζήτηση,την έκφραση και την δημιουργί
Καλώς την στη μπλογκόσφαιρα.
Θα συμφωνήσω με τον Σωκράτη για τα φαρμάκια και τα γκρίζα δειλινά. Σαν τις κλωτσιές του παιδιού στο κότσι του γονηού για να τραβήξει την προσοχή.
Απ΄τη μεριά του φωτός τα πράγματα έχουν αξία. Απ τη μεριά της σκιάς υπάρχουν μόνο κατα χάριν (του φωτός).
Kαλημέρα.Συμφωνώ μαζί σου.Μόνο να προσθέσω η σκιά δεν είναι σκοτάδι.Καμιά φορά από την θέρμη του φωτός και την απάθεια του σκότους ίσως προτιμήσουμε τη δροσιά της σκιάς...
εσύ
κάποτε ξένη
χρόνια τώρα σε γνωρίζω
ποια σέβη
αλλιώς σε μεγαλώνω τώρα
με ένα υψηλό βλέμμα αποδοχής
της αιώνιας στην τέχνη νιότης του ανθρώπου
Δημοσίευση σχολίου