Νύχτες τόσες σε συλλάβισα
ελπίδα αστέρι της αγρύπνιας μου
σαν να 'σουν ο ωκεανός που αναζητούσα.
Κι ύστερα...
Μισην ημέρα απέραντη σε κρατησα
γιατι ήσουν χάδι παλμός
κι εγινες άβυθος βυθός.
Τώρα...
Δίχως σανδάλια,
με πονεμένα δάχτυλα στην απουσία της αφής
στάχυα θερίζω νοσταλγίας.
Σε νότες τρυφερές και ματωμένους ποιητές
τη φωνή μου καθρεφτίζω.
Ζω το παράδοξο
στον ανεμοστρόβιλο έρωτα να αφήνομαι
και να φυσάω πάνω σου μικρή θαλασσινή αύρα.
Μην σκόνη φόβου μπεί στα μάτια σου.
Μην δίνη ανέμου κόψει την ανάσα φόρα σου
και τα φτερά σου θέλω μη λυγίσει...
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς φτερωτός θεός
τόσο στέρεης γης τη δύναμη μου δίνει.
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς...όντας θνητός ο ίδιος
αθάνατη ανάληψη στα μάτια σου
με υψώνει...
ελπίδα αστέρι της αγρύπνιας μου
σαν να 'σουν ο ωκεανός που αναζητούσα.
Κι ύστερα...
Μισην ημέρα απέραντη σε κρατησα
γιατι ήσουν χάδι παλμός
κι εγινες άβυθος βυθός.
Τώρα...
Δίχως σανδάλια,
με πονεμένα δάχτυλα στην απουσία της αφής
στάχυα θερίζω νοσταλγίας.
Σε νότες τρυφερές και ματωμένους ποιητές
τη φωνή μου καθρεφτίζω.
Ζω το παράδοξο
στον ανεμοστρόβιλο έρωτα να αφήνομαι
και να φυσάω πάνω σου μικρή θαλασσινή αύρα.
Μην σκόνη φόβου μπεί στα μάτια σου.
Μην δίνη ανέμου κόψει την ανάσα φόρα σου
και τα φτερά σου θέλω μη λυγίσει...
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς φτερωτός θεός
τόσο στέρεης γης τη δύναμη μου δίνει.
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς...όντας θνητός ο ίδιος
αθάνατη ανάληψη στα μάτια σου
με υψώνει...
2 σχόλια:
...δρόσισαν λίγο οι μέρες, μετά από κείνο τον αφόρητο καύσωνα,
Αμαζόνα μου πεντάμορφη!
...κι ήρθα
να σου πω ότι "...ευλογημένη εσύ..." που δίνεις και λαμβάνεις την αύρα του έρωτα!
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Αστέρια που φώτισαν τις πονεμένες νύχτες...
Ήλιοι που αγκάλιασαν ανυπόφορες μέρες μας...
στάλες βροχής που ανακούφησαν το ταλαιπωρημένο δέρμα μας...
γέλια που αντήχησαν σ ολάκερη την πόλη...
δάκρυα που κλειδώθηκαν σε ένα δωμάτιο...
αλλάγες που μας σημάδεψαν...
φιλίες που αποκτύθηκαν...
κι άλλες που παραπάνω αγκαλιαστήκανε...
απώλειες που αναγκαστηκά ξεχάσαμε..
χαρές που συντροφιά μας κράτησαν σ ατελείωτες νύχτες..
περπατήσαμε σε δρόμους καινούργιους μα βγήκαμε σώοι..
παίξαμε..
χάσαμε...
καρδίσαμε..
προσπα8ήσαμε..
αντέξαμε..
επιζήσαμε..
δώσαμε και πήραμε..
αγαπήσαμε κι αγαπηθήκαμε..
γελάσαμε και κλάψαμε..
ανακαλύψαμε ένα κομμάτι παρπάνω του εαυτού μας...
ίσως να πραγματοποιήσαμε και μερικά από τα ονειρά μας...
εκτιμήσαμε αυτά που έχουμε..
νιώσαμε την απογοήτευση και τον πόνο...
και πάνω από ολα μεγαλώσαμε..
κάναμε ένα βήμα παρπάνω..
οριμάσαμε λίγο περισσότερο..
αφήσαμε πίσω μας πράγματα που θέλαμε να κρατήσουμε..
καλύψαμε όμως το κενό με πράγματα καινούργια..
Επιβιώσαμε ένα καλοκαίρι ακόμα.
Ένα καλοκαίρι που κρατάει μέσα του όλα αυτά που αγαπήσαμε
αλλά κι όλα αυτά που μας κάναν να πονέσουμε...
Γίναμε κι οι ίδιοι καλοκαίρι..
Καλοκαίρι..
Βασούλα..
Δημοσίευση σχολίου