πικραμύγδαλο

γόησα λέξη
ξεφλούδισε το πικραμύγδαλό σου
και συ Μάνα γη
μάθε με
για την αγάπη της διψασμένης πέτρας
να δακρύζω
στρέψε μου το βλέμμα
σε ήλιο γενναιόδωρο
που δε μετράει ακτίνες
μόνον απάτητες τις λέξεις
στα κοφίνια συλλέγει
για να τις επιστρέψει
σε γόνιμης
βροχής
σταγόνες
ψυχής
ανάταση...

μοβ

την έλπιση στα μάτια σου χαίρομαι
και κάθε σου χαμόγελο
νικηφόρο δάφνινό μου στέμμα

εδώ και καιρό
τις απορίες μου άπλωσα στα βράχια
κι ήλιος παντογνώστης ήρθε και τις στέγνωσε...

το μοβ
που περνούσε απ'τα μαλλιά σου
έκλεψα σύννεφο
και σε αθώο σπιρτόκουτο
ζάχαρη φιλί
ποτίζω τώρα

κι έρχονται βράδια βραχνές μπαλάντες στο μπαλκόνι μου
κι ανατολές που τάζουν ταξίδια σ'άλλες μέρες

και δε θ'αργήσει...λέω..
να ξεδιπλώσω δρόμο
με μια κιθάρα αναφορά
και τ'ατίθασό σου μοβ στα μαλλιά

και δε θ'αργήσει...λέω...
μια αχτίδα μοβ να σε ξυπνήσει,

θα είμαι εκεί...
στις κερασιές που θα'χουν ανθίσει...