αποχαιρετισμός
εύθραστη στιγμήμπροστά σου στάθηκε με συστολή...
ούτε έναν αποχαιρετισμό
δε βρήκε πρόθυμο
να απογυμνωθεί για σένα...
μεταξύ χειραψίας και φιλιού
προτίμησε το πρώτο...
ευσυγκίνητο το πεζοδρόμιο
τον αναστεναγμό του κύλησε
ως τη στροφή του δρόμου
που σ'έχασε το βλέμμα...
5 σχόλια:
Ο άνθρωπος ξεπερνάει και τα χειρότερα.
Επιβιώνει,με τα χρόνια,όπως το δέντρο απομονώνει μια πληγή μες στον κορμό του,την περικλείει,αλλά την κουβαλάει μέσα του για πάντα,σαν νεκρωμένο σώμα.
Δεν το εμποδίζει.Το δέντρο μεγαλώνει πάνω απ'την πληγή.
Κι εσύ το ίδιο
Κι όταν πολεμάς ακόμα και για τα αυτονόητα..γίνεσαι πιο δυνατός.Απλά η αχαριστία σε ματώνει..Τελικά όμως μένει φάρος φωτεινός η αγάπη και τα έργα της.γι'αυτό χαίρομαι και είμαι τυχερή αφού σε καιρούς χαλεπούς έχω γύρω μου καρδιές να μοιραστώ τη χαρά και τη δημιουργία.
Δε θα μας τρομάξουν των βαρβάρων οι ιαχές..
μια στροφή συνήθως μας κρύβει
φανερωμένους ολόκληρους στον καιρό
φεύγοντας και να `μαστε πίσω μέσα στην καίρια στιγμή
(κάποτε ένας δριμύς αποχωρισμό
δεν υπήρχε γωνία να στρίψω
ευθύς διάδρομος και μετά τη χειραψία κραυγαζόντων βλεμμάτων
γύρισα κι άπομακρυνόμουν βήμα ταχύ με τα κλάματα που γίνονταν τρέξιμο
σιωπηρά απαιτούσα την απόλυτη κατανόηση τούτης της αντίδρασης
της απόλυτης αγάπης
αν δεν καταλάβει, έλεγα, αν δεν καταλάβει
πώς χανόμουν στο αβάσταχτο;
μετά από χρόνια πήρα την απάντηση
"καταλάβαινα γιατί...δεν έφυγα ώσπου χάθηκες .." και με κοίταζε ίσα στα μάτια με την ίδια φωτιά
Α ρε, αθάνατη αγάπη
άγια ερείπια, έρμαιά σου
εκείνα, τα τελευταία λεπτά,
που δονούνται οι ψυχές,
που κρίνουν τις ζωές,
που δεν χωρούν τις λέξεις,
που μιλούν τα χέρια,
τα σώματα,
τα μάτια,
αυτά τα μάτια...
που "απογυμνώθηκαν για 'σένα"
Πήρα στα χέρια μου τον μύτο και ξεκινώ να ανακαλύψω τις πηγές που ξεδιψούν τους διψασμένους για ζωή.
Γάργαρα και καθάρια τα νερά σου Ιππολύτη.
Δημοσίευση σχολίου