Ασάλευτα κλαδιά σε αναμονή...
Αποκοτιά να κυοφορήσουν...από τώρα...τη ζωή.
Πίσω από μπερντέδες ανάσες ζεστές
ψυχρά χνωτίζουν κάδρα διαφανή...
Αποξεχασμένος ήχος στα νύχια νυχτοπερπατεί.
Μην τύχει και ξυπνήσουν τα όνειρα...
Σε αναμονή και τα όνειρα...
Μην τύχει και ταραχθούν τα ατσαλάκωτα της ζωής μας...
Σε αναμονή και οι ζωές μας...
Μην τύχει και σπαταληθεί το σίγουρο για το απροσδόκητο.
Μη σαλευθεί το ασφαλές για τ' ανέλπιστο.
Το παγιωμένο για το μη δεδομένο.
Μην τύχει και ρισκάρουμε την συνήθεια για την εκκρεμότητα.
Την βεβαιότητα για την αμφισβήτηση.
Ασάλευτα κλαδιά και οι ψυχές μας...
Κι ο φόβος;
Μην τύχει και μας παρασύρει
καμιά αμυγδαλιά σε ανθοφορία,
που πρόωρη τη λες εσύ,
εγώ απλά τη λέω ζωή...
