Φυλαχτό

Σου δίνω την αγάπη μου...όλην της ζωής μου
Σου δίνω τη σκέψη μου...βαθιά να σε συντροφεύει
Σου δίνω την πίστη μου...σε σένα...σε μας
Σου δίνω την ελπίδα μου...το όνειρο να ζήσουμε...κάποτε
Σου δίνω τα ειπωμένα και τα ανείπωτα
Με την ευχή
Να γίνουν για σένα φυλαχτό
Όπου πας...Όπου σταθείς
Σε ό,τι σκεφτείς...Για όσα νοιαστείς
Σε ό,τι νιώσεις...Σε ό,τι πράξεις
Εσύ...
Πολύτιμο πλάσμα μου
Άνθρωπος της μοίρας μου
Αστείρευτη χαρά μου
Δικαίωμα στην ευτυχία
Χρόνος απλός
Χρόνος ουσιαστικός
Χρόνος διεισδυτικός
Χρόνος διαισθαντικός
Είσαι...
Η ζωή πριν από σένα
Τόσα χρόνια που σε περίμενα...
Η ζωή μετά από σένα
Τίποτα δεν είναι ίδιο πια...
Η ζωή με σένα
Παρόν...
Ζ ω ή μ ο υ

Δυο κάμαρες.

Τα όνειρά μου

Σε δυο κάμαρες μικρές χωράνε
Σ' ένα κηπάκι διαλεχτό αναπάυονται
Ίσα για να σκαλίζω προσμονή
Στέκεσαι στην αυλόπορτα
Στους ώμους φοράς την Άνοιξη
Τα μάτια σου χαιδεύουν τη Ροδιά
Κι η ανάσα σου
Μυραίνεται Βασιλικό και Δυόσμο
Μ' αποζητάς...
Κι εγώ διαβάζω Θαλπωρή
Δικά σου λόγια τρυφερά
Με προσφωνούν Αγάπη

Νέα αγκαλιά κάθε φορά

Εφευρίσκω

Να σε χωρέσει ολάκερο
Χαμογελάς...

Σύμπλεγμα ουσιαστικό

Ως το άπειρο
Τη μορφή σου εξιψώνω
Τις ώρες
Που παιδί ολάκερο
Τον ύπνο δίπλα μου
Ανασαίνεις

Ως τέχνη αιώνων
Στις γραμμές της ζωής σου
Ακροβατώ
Στην ελιά
Στο βλέφαρο το δεξί
Στα χείλη

Ως χειρόγραφο παλαιό
Βαθιές χαραγματιές
Που την έκφραση υπογραμμίζουν
Μελετώ

Ως συλλέκτης
Σπάνιων ωρών
Μικρές συσπάσεις
Ευλαβικά συλλέγω
Τρεμοπέταγμα κλειστών βλεφάρων
Τέντωμα δαχτύλων
Γύρισμα στο πλευρό

Την ακτογραμμή του κορμιού σου
Με το σώμα μου γεμίζω
Την κάθε καμπύλη
Την κάθε τεθλασμένη σου γραμμή
Αγγίζω

Με το σώμα μου προσκέφαλο
Πρόσφορο χώμα νοτισμένο
Το όργωμα των χεριών
Και των σιωπών τη δωρεά
Αναμένω

Με το σώμα μου ψηλαφιστά
Βήματα χορογραφίας ιχνηλατώ
Που πόθος εκμηδένισης γεννά
Εκμηδένισης του ενός
Ως οντότητας μισής

Βήματα χορογραφίας
Που το θαύμα γεννά
Του ενός εντός του άλλου
Ως σύμπλεγμα δυαδικό
Σύμπλεγμα ουσιαστικό

Ο ερχομός σου

Ο ερχομός σου ανεμπόδιστος

στα έκπληκτα μάτια μου μπροστά

ξεφορτώνει την πραμάτεια του.

Λέξεις που μάτωσαν...

Ψίθυροι που ανάστησαν...

Βήματα σ'έπαιρναν...άλλα που σ'έφερναν...

Ανυπόταχτες κινήσεις των χεριών...

Ανυποψίαστες επιθυμίες...των Θεών...

Όνειρα αθώα...

Βιβλία και τραγούδια αγαπημένα.

Ο ''ερχομός σου'' ασύστολα

φήμες διαρρέει εδώ πως είσαι...

Επαναστατικές προκυρήξεις

σφηνώνει στις χαραμάδες...

Όσο για μένα...μη ρωτάς...

Πάντα ήμουν...

"της επανάστασης,

της λαγνείας,

της μοναξιάς."

Φιλί...γλυκό του κουταλιού.

Νύχτες τόσες σε συλλάβισα
ελπίδα αστέρι της αγρύπνιας μου
σαν να 'σουν ο ωκεανός που αναζητούσα.
Κι ύστερα...
Μισην ημέρα απέραντη σε κρατησα
γιατι ήσουν χάδι παλμός
κι εγινες άβυθος βυθός.
Τώρα...
Δίχως σανδάλια,
με πονεμένα δάχτυλα στην απουσία της αφής
στάχυα θερίζω νοσταλγίας.
Σε νότες τρυφερές και ματωμένους ποιητές
τη φωνή μου καθρεφτίζω.
Ζω το παράδοξο
στον ανεμοστρόβιλο έρωτα να αφήνομαι
και να φυσάω πάνω σου μικρή θαλασσινή αύρα.
Μην σκόνη φόβου μπεί στα μάτια σου.
Μην δίνη ανέμου κόψει την ανάσα φόρα σου
και τα φτερά σου θέλω μη λυγίσει...
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς φτερωτός θεός
τόσο στέρεης γης τη δύναμη μου δίνει.
Κι είναι ν'απορεί κανείς
πώς...όντας θνητός ο ίδιος
αθάνατη ανάληψη στα μάτια σου
με υψώνει...

Μέρες απόμερες

Μέρες απόμερες

ανομολόγητης φυγής οπαδοί,

το βήμα τους ξεπέζεψαν

κι απόθεσαν ώρες αποσκευές

σ' αράγιστη πλακόστρωτη ζωή...

Ελπιδοφόρος η άφιξη.

Τρεμόπαιξε η προσμονή...

Μα άπρακτη επέστρεφε...ηττημένη...

κάθε σα'ι'τιά γητέματος,

σκοντάφτοντας σε ημερομηνία

τελεσίδικης λήξης...

Αυτομολούν οι μέρες μας

σε παρελθόντα χρόνο

κυκλώνοντας χορό διατηρητέο...

Εμείς;

Την ύπαρξή μας δικαιώνουμε

ημερολογίου ξεφλουδίζοντας

εσώψυχα στιχάκια...

Άνοιξη

Δάση σιωπής

και κάρβουνα απουσίας

με πατούσες γυμνές

δρασκέλισες,

δυο χούφτες νότες...

χιόνι που έλιωνε στα χέρια σου...

να φέρεις.

Λιώναν χειμώνες στο διάβα σου.

Σ' ακολουθούσε

ποτάμι γάργαρο νερό η ζωή.

Ήλιος λαμπρός σε οδηγούσε...όσα γεννάς μέσα μου...

Σύννεφο λυτρωτικής βροχής σ' αγκάλιαζε...τα δάκρυα που έχυσα για σένα.

Άνοιξη σε προστάτευε...αξόδευτη...επαναστατημένη...

και σου'δειχνε το δρόμο.

Ήχος ανεπαίσθητος

ξεπέζεψε βραδιάτικα στα παραθύρια μου...

Άνοιξα και σε είδα...

Λαμποκοπούσες...μέσα μου,

γιατί η αγάπη έσταζε πάνω σου...

Με κοίταζες...

Φακελάκι

Χρόνος δραγάτης στις αναμνήσεις μας τριγυρνά

Να τις ξεθωριάσει πολεμά.

Προνοητικοί εμείς...

για σκώρο και χρόνο

κρεμάσαμε φακελάκι

με άρωμα μνήμης...

Ησυχα λοιπόν...

κοιμόμαστε τις ζωές μας.

Οι αναμνήσεις μας...τουλάχιστον...

αυτές θα ζήσουν...

Mια ρίγα όνειρο μισό

Μην αρνηθείς...

Τούτη τη γη δίχως στεριά μην πνίξεις...

Και τη στερνή τη βάρκα μου

μαντατοφόρο έστειλα...

Με δίχτυ στις πέντε θάλασσες

τη ρότα σου ν' αδράξει.

Στ' απόνερά σου αγίασμα να βαπτιστεί...

Δίχως μιαν άγκυρα

κρυμμένο άσσο στο μανίκι...

Με ρούχο φανελάκι ναυτικό.

Μια ρίγα όνειρο λευκό...

Μια ρίγα όνειρο μισό...

Πρόσφορο

Για σένα που άστρα πότισες

έναν αιώνα μέρα

Τότε που πρωτοψέλισαν τα χείλη σου αγάπη...

Άλλη λέξη αντίδωρο

Πρόσφορο δεν έχω.



Για σένα που ψίχα ψίχα

έτριψες στα χέρια σου ψυχή

Του ουρανού πετούμενα

Όνειρα να ταϊσεις...



Άκου.Σιωπώ.

Να σε τιμήσω αξόδευτα.



Εκεί που πας

Μη ξεχαστείς

Και χέρι απλώσεις

Εύγευστο καρπό της λησμονιάς,

λωτό μη φας.



Ώσπου...σύννεφο

Άρωμα μνήμης.

Ώσπου σιωπή μελίρρυτη

Αγγέλου λάλημα

Σε μυρωμένο υγρό βυθό

Σε ταξιδέψει...

Aμυγδαλιά

Ασάλευτα κλαδιά σε αναμονή...

Αποκοτιά να κυοφορήσουν...από τώρα...τη ζωή.

Πίσω από μπερντέδες ανάσες ζεστές

ψυχρά χνωτίζουν κάδρα διαφανή...

Αποξεχασμένος ήχος στα νύχια νυχτοπερπατεί.

Μην τύχει και ξυπνήσουν τα όνειρα...

Σε αναμονή και τα όνειρα...

Μην τύχει και ταραχθούν τα ατσαλάκωτα της ζωής μας...

Σε αναμονή και οι ζωές μας...

Μην τύχει και σπαταληθεί το σίγουρο για το απροσδόκητο.

Μη σαλευθεί το ασφαλές για τ' ανέλπιστο.

Το παγιωμένο για το μη δεδομένο.

Μην τύχει και ρισκάρουμε την συνήθεια για την εκκρεμότητα.

Την βεβαιότητα για την αμφισβήτηση.

Ασάλευτα κλαδιά και οι ψυχές μας...

Κι ο φόβος;

Μην τύχει και μας παρασύρει

καμιά αμυγδαλιά σε ανθοφορία,

που πρόωρη τη λες εσύ,

εγώ απλά τη λέω ζωή...

Λεύκα

Σιγή.
Επιστρέφω στη ρίζα ενός δέντρου.

Eίπες κάποτε...
πως να πεθάνεις ήθελες
κάτω από μια περήφανη λεύκα...
Και μη ρωτήσεις...είπες...γιατί...
Ρώτα την καρδιά σου...θα σου πει...

Απάντηση δεν πήρα.

Σε πλάγια κίνηση το χέρι μου είδα
αργά...

να σημαδεύει την καρδιά.

Κάτω από μια περήφανη λεύκα...

άρωμα μνήμης θα με φέρει
για ν'αφήσω εκεί,
την τελευταία που θα 'χω φυλάξει

για σένα αναπνοή...

νότες

Μάτια στην ανατολή βυθισμένα.

Κι ήταν σκοτάδι...

Χρύσισε ο ήλιος

την άφταστή του αχτίνα.

Κι ήταν νύχτα βαθιά...

Υπόγεια θέρμη,γλυκιά,

ύπουλα νάρκωνε τα μέλη.

Έβρεχε γοερά...

Καλοκαίρι στα δάχτυλά μας.

Έξω Φθινόπωρο...

Δίψα στέγνωνε ζωές.

Τόση βροχή χαμένη...

Νότες ποτίζανε ψυχές.

Το άγγιγμα άρωμα.

Η πλάση αισθαντική...

Πόθησα το πιο πέρα από το όνειρο.

Βγήκα στη βροχή.

Λαχτάρησα το επερχόμενο.

Ήρθε...

Ως αμοιβαιότητα εκρηκτικού παρόντος χρόνου.

Εδώ θέλω να...

ΖΩ!

Ρόδα

Mε δάχτυλα αιχμάλωτα

σε άσπιλα χαρτιά τι

να ιχνηλατήσω για σένα;

Σιγή του απείρου...

Aποξεχαμένος ένας ήχος

κάποιο στρώμα θα βρει κι αυτός να γείρει...

Δεν ξαγρυπνούν τα πλάσματα της μέρας.

Μονάχα χάνονται

σε σκοτεινών σπηλιών τις διαδρομές.

Δεν ευκαιρούν,

διπλανής ψυχής να δουν την αύρα.

Πού να'σαι τώρα μορφή αγαπημένη;

Ποιος καημός κινεί δάχτυλα...

Νοσταλγία πόση σωπαίνει λογια...

Ποιες ζωές ξελογιάζονται στα μύρα σου

και σπίθα ποια στ' αφίλητά σου χείλη...

Ρόδα...λένε οι ποιητές...

όσα δε δώσαμε φιλιά στο στόμα.

Και η άνοιξη...αργεί ακόμα.

Δεκέμβρης

Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
και ξόβεργες έστησε στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμολκούσε...όχι σε σένα...
μα πίσω στους αιώνες.
Να σε ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά...όλο το σύμπαν...μόνο δίπλα σου ανάσαινε.

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή
τιτίβιζε το μελλούμενο
που χρόνια πριν είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης υφαίνοντας με κρίνα χιόνι
ερμήνευε σημάδια.

Μετέωροι...μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανέβλυζαν επιθυμίες.
Αρχέγονος χορός
ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.

Λάμψη σφάλιζε μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλί...
Δε θυμάμαι
ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα
παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου
σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα
όνειρα θέλω...

Ενός Νοέμβρη φύλλα...

Στα κίτρινα ενός Νοέμβρη φύλλα
συλλέγω τη φωνή σου.

Πίνω τα λόγια

σε πηγή που σκύβω την αυγή

Το βλέμμα σου εφευρίσκω

στην πιο δειλή του δειλινού αχτίδα.


Πιστεύω ακόμα στα παραμύθια.।
Ραγίζω στα ποιήματα...

μεταξοτυπία

Τις ώρες τις μικρές

μ' αρέσει να σε σκέφτομαι...
Κοιμάσαι...
Το λυγισμένο γόνατο...
Γερμένο το κεφάλι...

Γλιστράω στη γούβα του λαιμού...
Σε ζωγραφίζω.
Μεταξοτυπία το απόλυτο της παράδοσής σου


Αγγίζω την ανάσα σου

Πανσέληνος η ψυχή...

Ακροβατώ στον ύπνο σου

Για να με βρεις
Σαν μια σφραγίδα δωρεάς...

Του Οκτώβρη νύχτα.

Στο λίγο του κόσμου...

Στο λιγότερο μιας νύχτας...

Πλαταίνει η άπλετη ομορφιά

Νήμα απλώνει νοτισμένων

Συλλαβών και μύρων

Ενστικτωδώς το σώμα πόθησε

Οικείο άγγιγμα...

Λιογέννητη πηγή μελένια

Ρέει ποταμός...

Απροσδόκητου

Ανέλπιστου

Ανομολόγητου...

υπόγεια ρεύματα

Υπόγεια ρεύματα δονούν επιθυμίες...
Και ο λόγος πάντα γλυκός και πάντα λίγος
Και πάντα... αποσιωπητικά...
Αφού πάντα κι άλλα θέλω να πω...
Και πάντα το ελάχιστο θέλω ανάμεσά μας
Με ανάσα την ανάσα μου να σβήνω...

Και η αφή στο δέρμα κυρίαρχη
Μέχρι τον πόνο...

Μ' ένα κουρέλι σου θα σκέπαζα την αγρύπνια μου
Γιατί τα χείλη μου έμειναν στη ρίζα σου...
  υπόσχεση ανόθευτης ευτυχίας.

Ιεροσυλία να μιλάς για ευτυχία;
Η ψευδαίσθηση του έρωτα...
Να αναζητά το πάντα...πάντα...και παντού

Αφού μονάχα εκεί...
στο άπειρο ο έρωτας χωρεί...

Ενάλια θαύματα

Kαι σου μιλώ...
Με ανεπαίσθητες κινήσεις ρόδινων κοχυλιών
Φθαρμένες λέξεις και σκονισμένους ήχους αποκληρώνοντας

Άκου...
Στα χείλη μου σπηλιά
δισέγγονα παραμύθια σου φυλώ

Έλα...
Και σου'χω κρατημένα
όσα σου στέρησαν βουνά χειμώνες

Στο δισκοπότηρο στόμα σου

δώσ' μου
του ανέμου θρόισμα να πιω

Ως το αντιφέγγισμα βλέμμα σου
ανυψώνονται τα θέλω μου

Στο έλατο σώμα σου εξοκέλλω
Έλικα παραισθήσεων γεννάει η πρόσκρουση

Τα λιόκλαδα χέρια μας
για μια στιγμη αιώνα
ξεδίψασαν ήλιο
Γι' αυτό ένα λιοστάσι έρωτα
γυρεύουν ν' απλωθούν

Ώρες μικρές...
Λαξεύουν ανάγκες
Εμφαίνουν πόθους
Ενσταλλάζουν όνειρα
Ενατενίζουν ενάλια τα θαύματα...

φωτεινή απουσία

Aποταμιεύω την εικόνα...

Πρόσφορος εσύ...

Βλέμμα

Άγγιγμα

Μία λέξη

Ένα δειλό χαμόγελο

Συλλέγω τα κομμάτια...

Όλα εσύ...

Και τ' άψυχα που άγγιξες εσύ

Και τα βήματα που μόλις πάτησες εσύ

Και εγώ τ'ακολουθώ...να τα κρατήσω ζωντανά...

Και τ' άψυχα που μόλις άφησες κρατώ

Την αφή να βρω...

Την θέρμη των δαχτύλων να βρω...

Να βρω...

Εσένα να βρω στον άνεμο

που του Σεπτέμβρη φύλλα ερωτεύεται

Εσένα...να βρω στη φωτιά

που καίει την καύτρα του τσιγάρου

και τα σωθικά μου

Εσένα να βρω στις σταγόνες

που θολώνουν τα τζάμια

και χαράσσω τ'όνομά σου

Εσένα στις φωνές των ανθρώπων

Στο καλημέρα του γείτονα

Στο αχ! παιδιού με χτυπημένο γόνατο

Εσένα στ' αγιασμένο κρασί

Στην αναγεννημένη μου ζωή

Εσένα στ' άγραφά χρόνια

Στα ανείπωτα λόγια

Στα λόγια...λόγια μου γλυκά

Εσένα και πώς να μιλώ για σένα...

Με νότες...Μουσική...

Σιωπή...

Εσύ...που και την απουσία σου αγαπώ

Αφού τόσο γλυκά... πληγή μου...

την παρουσία σου φωτίζει...

Σεπτέμβρης...

Σεπτέμβρης...

Στα πρώτα μακρυμάνικα έντυσα τις απουσίες μου...

Νοτισμένες λέξεις γυρεύει,στυπόχαρτο,η ψυχή μου.

Χνάρια του καλοκαιριού μαζεύω στην ποδιά.

Κίτρινα, κόκκινα φύλλα οι συλλαβές που δεν προλάβαμε...

Δίψασαν τα χέρια μου αφή,

τα μάτια μου βυθό

κι η ανασεμιά μου ανάσα...

αισθήσεις

Γαλαζοπράσινες ανταύγειες

λογχίζουν τον ορίζοντα.

Ως πού;

Ως μέσα βαθιά...

Ως πέρα μακριά...

Κι εγώ;

Επανατοποθετούμαι

ορίζοντας εκ νέου

αισθήσεις...

γεφύρια

Δειλά ξεγύμνωνε το δρόμο
και καταπίναμε εκδρομή
η ομίχλη.
Αποκοιμήθηκε ο ουρανός
και διέρευσε η νύχτα.
Με βουρκωμένα μάτια η πόλη
οριοθετούσε τη λίμνη της.
Βρόχινα άστρα στάλαζε
σε γυάλινη οροφή
θεός αποξεχασμένος.

Να περιμένεις πάντα ένα σημάδι
μετά απ' αυτό...

Την άλλην...
ουράνιο τόξο χαμογέλασε η λίμνη
καταδεικνύοντας τον τόπο μου...

Πιάσε ανάποδα τον ποταμό
για να σε βγάλει στην αρχή.

Πέτρα πέτρα οι επιθυμίες
στεριώνουν γεφύρια.

Μονοπάτι σχιστό
απ'τη χαράδρα ως το όνειρο
κορμιά σκυμμένων γυναικών
υψώνει.

Στέκομαι αντίκρυ στην προγονική γη.

Τη νεφελώδη σιωπή τους
απαρνιούνται
ψυχές από το αίμα μου
και μέσα βαθιά στα κύτταρά μου
υφαίνουν το τραγούδι τους.
Πολυφωνικό της Ηπείρου.

Ο τόπος μου.
Εδώ θα με βρίσκεις πάντα...

σπονδή

Kαι συ...

μετέωρος...

να μη γνωρίζεις σε ποιον ήλιο

ν' αφιερωθείς.

Όπου κι αν ταχτείς,

μη σπαταλήσεις τ΄όνειρο.

Περπάτησέ το...

Ως την άκρη της αποβάθρας.

Κι εκεί,

λύγισε γόνατα

και με κρασί σπονδής

ράντισε τις αισθήσεις σου

για την ομορφιά

και τη ζωή

που σου δόθηκε

να την απολαύσεις ...

.............................................................

Στον Ονειροβάτη,

για την ομορφιά που μοιράζεται μαζί μας .

.............................................................

Φωτογραφία Ονειροβάτης

γιασεμιά

Nύχτα.
Ζέστη.
Κουρτίνα ανεμίζει.
Πόλη βουίζει.
Μηχανές.
Ειδήσεις.
Φλέβες του κάμπου
γύρεψαν
τον ρυθμό της σιωπής...

Κλείνω τα μάτια
για να ακούσω μονάχα τα γιασεμιά...

Κλείνω τα μάτια για να δω
μονάχα τον ορίζοντα
που λάθεψε το άπειρο...

ο έρωτας και η νοσταλγία του

"Xαμένοι στη μετάφραση..."
Γι'αυτό επιστρέφω
εκεί όπου τα λόγια
έχουν φωνή και μουσική...

Εκεί όπου,
πίσω απ'τα ανείπωτα,
η σιωπή
δεν αντηχεί ενοχλητική...

Δε θέλω τίποτ' ανάμεσά μας.

Νιώθω εξόριστη
και εσύ η πατρίδα
που στερήθηκα.

Θέλω να γράψεις
δυο λέξεις σ'ένα σύννεφο...
Κι εγώ να βγω...
Ανάσες στα δάχτυλα φορώντας...

Βροχή ανθισμένη
να μας γεννήσει, πάλι,
στο ποίημα που μας άντεξε.

Ματαιωμένες
οι εκατέρωθεν εξηγήσεις.
Όλα αποτυπωμένα.
Απ'την αρχή...

Και να κλέβω φεύγοντας,
μνήμης φυλαχτό...τον αποσπερίτη...
Ή μια αίσθηση...

Να κλέβω το επερχόμενο...

χαμόγελα...

Ενωμένα τα χαμόγελα
συνέχισαν το ταξίδι τους...
Στη χώρα των ανθρώπων.
Και τα χαμόγελα, αν και χαμόγελα,
δεν ήταν πια χαρούμενα.
Μονάχα έλεγαν...γιατί;
Και ποιος μπορεί ν'απαντήσει στα γιατί...

Γιατί γίνονται πόλεμοι;
Γιατί υπάρχει τόση πίκρα;
Γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν να φάνε;
Γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον,
τόσο πολύ σαν να τον ξέρουμε χρόνια;
Γιατί;
Πού θα πάμε;
Πόσο θ'αντέξουμε;

Τα χαμόγελα δεν ήξεραν...
Πήγαν στην Αφρική και βρήκαν πείνα πολύ...
Πήγαν στην Παλαιστίνη και βρήκαν αίμα και δυστυχία...
Πήγαν σε άλλες χώρες και βρήκαν δικτατορία.
Βρήκαν ανθρώπους που έχασαν την οικογένειά τους
από σεισμούς, πυρκαγιές, καταστροφές.
Βρήκαν καυσαέρια, ρύπανση, πυρηνικά.

Τα χαμόγελα δεν ξέρουν...
Κι είναι μόνο τα γιατί που μπορούν να πουν...
Και ταξιδεύουν...
Όλο ταξιδεύουν,
για να βρουν μια χώρα χωρίς προβλήματα.

Κοιτάξτε και εσείς καλά.
Κι αν τη βρείτε, πείτε στα χαμόγελα να κατεβούν.
Γιατί πάντα θα χρειαζόμαστε ένα χαμόγελο
να δίνει θάρρος στην ψυχή
και απαντήσεις στα γιατί...

Θέλω Ειρήνη.
Θέλω Ελευθερία.
Θέλω Αγάπη.

Δε θέλω άλλα αναπάντητα γιατί...

Πείτε μου ζητάω πολλά;

Βασούλα, ετών 11

παράπλευρη απώλεια...

Eίμαι μια μικρή καρδιά
που έχασα την πατρίδα μου
για ν'αποκτήσουν
κάποιοι άλλοι πατρίδα.

Έτσι μου είπαν...

Η δική μου...
το σώμα ενός μικρού παιδιού.
Εκείνο γνώρισα
κι εκείνο αγάπησα.

Είμαι το αντίδωρο
σε χέρια πολιτισμένων σφαγέων
και ανθρωποειδών εκτελεστών.

Έτσι φαίνεται...

Είμαι μια φτωχή καρδιά
που δεν πρόλαβε να στείλει
όσο αίμα χρειαζόταν
το γέλιο, το τραγούδι, το κρυφτό.

Δαγκάνες άγριων πολεμιστών πολιτικών
στράγγισαν τα αγγεία κλαδάκια μου
και ρήμαξαν τα άνθη βηματάκια μου.

Ποιος να μου το'λεγε...

Είμαι παράπλευρη απώλεια
σε πεδίο μαχών.

Έτσι λένε τώρα την αυλή μου...

Είμαι...άραγε...
παράπλευρο δάκρυ
σε μάτια μάνας
που απώλεσε το Φως της;

Ποιος θα της το πει...

Είμαι...σκέτη καρδιά.
Άχρηστο κομμάτι σάρκας,
εμπόδιο σε παρτίδα σκάκι...
οβίδες κροτίδες...

Όχι σε ασπρόμαυρο φόντο.
Μόνο κόκκινο...
Μόνο κόκκινο...

Ποιος έφταιξε;
Ποιος φταίει;

δεκέμβρης

Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
κι έστησε ξόβεργες στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμουλκούσε, όχι σε σένα,
μα πίσω στους αιώνες.
Να σ' ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά το σύμπαν μόνο δίπλα σου ανάσαινε...

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή τιτίβιζε το μελλούμενο
που, χρόνια πριν, είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης
υφαίνοντας με κρίνα χιόνι,
ερμήνευε σημάδια.
Μετέωροι
μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανάβλυζαν επιθυμίες.

Αρχέγονος χορός ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.
Λάμψη μας έκλεινε τα μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλι.
Δε θυμάμαι ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα όνειρα θέλω...

απ' την αγάπη...

Τόση λατρεία δεν άντεξαν τα ξένα μάτια
Ράγισαν κι απόμεινε μονάχα
η ομορφιά χυμένη,
άδειες να ξεπλένει αγκαλιές.

Νικάει όποιος αγαπάει.

Ποτέ δυο χέρια τόσο γαντζωμένα.
Ποτέ ένα σώμα τόσο αγαπημένο.

Απ' την αγάπη
κι όχι απ' τη φωτιά να λιώνω.
Απ' την ανάσα
κι όχι από τύχη να ξαναβρίσκομαι...

στη θάλασσα...

Πάρ' το στεφάνι από πάνω μου...
Βαρύ...
Πονάν στα μάτια τ'αγκάθια μου.
Χέρι λεπίδα χειρουργεί
σκέψεις, αισθήσεις, όνειρα.
Μα πού να επέμβω;
Πώς να δω
απ'το βυθό που κείτεται
στο στρώμα μου...

Βάστα τη μέσα μου σιωπή να μην κυλήσει...

Φυγή.
Φοβάμαι.
Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;

Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε...
...Ένα με μένα γίνε...Γίνε σώμα μου, κυμάτισε.
Μονάχα τότε θα σωθείς...

Στη θάλασσα πρώτο ορίστηκε
το πρώτο κύτταρό μου.

Εκεί,
στο κάτω μισό της γης κεφάλι.
Θυμάμαι λεύκες έκλαιγαν
την μέρα που γεννιόμουν...
Νοτιάδες μύρο έραναν
μου δρόσταξαν τα χείλη...
Και μου'ταξαν
όνειρα γλυπτά...
Στον ήλιο και στο αίμα βουτηγμένα.

Γι'αυτό δε βρήκα ακόμα γη...

Κι αυτή η φωνή του κοχυλιού...
...δε θα σε λιώσει χώμα
πουθενά παρά εκεί...
Στου Νόστου το νησί...

Επιστρέφω.
Στη μήτρα θάλασσά μου...

κεχριμπάρι σύννεφο

Κόρη του κρύσταλλου βυθού,
δάκρυ φιλί της θάλασσας,
η παγωνιά ανέμισε την ανάσα σου,
τότε που έρωτας τραμπάλιζε τα μαλλιά σου...

Πόσο κακό και αίμα πόσο,
πόσο να καταπιείς απ'το ποτήρι σου...

Δεν αλυσοδένεται το γέλιο.
Τα όνειρα δεν αναπνέουν καγκελόφραχτα...

Μάζεψες τη σπορά σου απ'τους αιώνες,
κι είπες...
Πώς να σηκώσω τα βουνά με γυμνωμένους ώμους...

Πήγες και πας ακόμα...

Δέντρο μπολιάζεις.
Ρίζες σπαθιές ριζώνεις
σε ανήμπορες καλοκαιριές ,
σε αλίμενους χειμώνες ...

Ποια μαύρη πέτρα πίσω σου
σε βάφτισε ξενιτειά μου...

Άπλωνες τα κλαδάκια σου
κι άδεια γυρίζαν αγκαλιές...

Μα εσύ,
με θρύλους κοχυλιού τ'ανάθρεψες,
μην τύχει και σκιαχτούν σε δάση
απανθρακωμένα...

Πρόσφορο χάδι και φιλί εσύ.
Τη θέρμη σου πυρώνεις
πυρπολώντας μία μία
τις ξύλινές σου μνήμες
στα σεντούκια σου...

Πήγες και πας ακόμα...

Μα θα'ρθει μια μέρα άνοιξη που
της αγάπης παφλασμός
θα εγείρει θαύμα...

Να βγείς να ιδείς .
Βασιλικό κι αστέρια ροδοπέταλα
κουτσό να παίζουν εν δυο.
Νυχτερινά γελάκια με αχ...ψυχή μου...
να μαστορεύουν
τον καιρό...

Της θάλασσας σε πήραν δειλινά
και κεχριμπάρι σύννεφο...
Να σε γλυκοσταλάξουν
μέλι και ρόιδο και κρασί...

Το κόκκινο flamengo φόρεμά σου
χορεύει γύρω σου φωτιά.

Πήγες και πας ακόμα...
Ως τον έρωτα...

(Στην αγαπημένη μου Mareld...)

γέφυρες

Mιλώ για άδειες νύχτες μιας πληγής
Άδειες ακόμα κι από χρόνο
Μιλώ για μανταλωμένες σκέψεις και σιωπές
και για κουβέντες που χρόνια έμειναν μισές
Μιλώ για την αδηφάγο απόσταση
Δράκος που καταβρόχθιζε το χώμα
και στις δυο πλευρές
Μιλώ για το ποτάμι που μεγάλωνε ανάμεσά μας
Μιλώ για χέρια που δεν άγγιξαν χέρια
Μιλώ για την κραυγή που δεν πέρασε αντίκρυ...

Και μιλώ για γέφυρες που στήθηκαν εν μία νυκτί
Μιλώ για λόγια που ξεχείλησαν και κύλησαν
Μιλώ για βλέμματα που άγγιξαν στα μάτια βαθύ
Μιλώ για την αγάπη που ήταν εκεί...

Και μιλώ για λέξεις με λέξεις
που δεν αφήνουν μισές τις ψυχές
και για χέρια που ανοίγουν αγκαλιές...

ποίημα που δε δόθηκε

Κοίτα με
Εδώ...ψηλά...
Όχι ίσια μπροστά,
πιο ψηλά...
Εδώ θα μ' ανταμώσεις
Ψηλά...

Πάνω από τα μέτρα
Εξω από τη μέρα
Πέρα από τα σύνορα
Πέρα απ' το οφθαλμοφανές
Μακριά από τη σύμβαση
Στο ναι της κατάφασης
Στη χαρά της ανάβασης...

Κοίτα με.
Οι θάλασσες της ζωής μας
μονάχα μέσα μας γαληνεύουν...

χαμένη αθωότητα

φοβάμαι το χρόνο πριν να θυμηθώ
τόσες πριν από σένα μέρες πώς;
δίχως της φωνής σου το πλέγμα
ή των χεριών σου το ζυγοστάθμισμα...

βήμα βήμα πήγαινα
σ' άδολης γραμμής της γης ταξίδια
σ' ανήκουστα νησιά ξεπροβόδιζα τα καλοκαίρια μου
κι ήμουν στο άγνωστο αποσπερίτης ήχος...
και εσύ...
μονάχα μια νοσταλγία,
σαν παιδική ανάμνηση
ή σαν το πρώτο το φιλί ερωτευμένων...

τρεμάμενη φλόγα η πιθανότητα συνάντησης
σ' όλα τα γήπεδα σκόραρε η αοριστία
σα λυγμός γραφής σε τετράδια δίχως πλαίσιο...

Μα ήρθες τότο αβίαστα,
τόσο αυτονόητα,
τόσο που τη χαμένη τους αθωότητα βρήκαν όλα,
τόσο που τα ενδιάμεσα κενά,
στον τελευταίο ασπασμό,
γκρεμίστηκαν
σέρνοντας την απουσία τους
σε χορό παραλόγου...
παράλογο το χωριστά,
παράλογο το χωρίς,
χωρίς τη συμπαντική σου παρουσία...

αμέθυστο

εκχύλισμα βοτάνων
σε γρίλιες που ερωτεύθηκε ο άνεμος
νυχτέρι με προσφώνησαν απόψε...

άρωμα νωχελικό
σώμα που ξέρει
πούθε πονείς και πώς να λιώνει...

αν μπορούσες
το χείμαρρο...να μην πνιγώ...να πιείς

μάτια κλειστά,
ακίνητη....
μα το μεθύσι του κόσμου
δόλωμα
και το σκοινί μου αγκίστρι,
μαζί σου ξετυλίγεται...

στόμα σε ζεστή φωνή,
ν'αφήνεσαι πώς νιώθεις
σε μεγάλα όνειρα εσύ...

ανέλπιστο

μικρό λευκό μου χνούδι
στους στήμονες του ανέλπιστου ανέμισμα εγώ...
ποια μέσα σου άπειρη φωνή εγείρει θαύματα;
ένδυμα πορφύρας,
ανατροφοδότηση αισθήσεων,κρατώντας
κινάς για εδώ που σύννεφα του ανεπαίσθητου
έκρυψαν, μα δεν έπεισαν,
την άβαθη ανάγκη μου για σένα...

μάλλον...
αντέχω να σ'αφήνω
για να σε βρίσκω στην αρχή κάθε φορά
με λίμνες μάτια προσμονής ....

ζεστή αμμουδιά το σώμα μου
καλώς ορίζει
τον ηδονικά αργό βηματισμό σου...
άσε με στα δύσκολά σου
εγώ μόνο...
δυο χείλη μόνο...
το τελευταίο σου κύτταρο ν'αγγίξω
και έλα και κρύψου
σ'όλες τις μέσα μου γωνιές...

συνεργός της σιωπής σου εγώ
αρχίνα εσύ...

ως να μας γείρει ο ύπνος τα χαράματα...

ανέγγιχτο

χρειάζομαι
το οξυγόνο σου,
φλόγα να γίνομαι,να καίγονται
τα μέσα μου μισά...
να μεταλάβω την τροφή σου
για να μπορώ να καταπίνω
την απώλεια...

μάθε με
την αρμονία του κορμιού σου
και του σύμπαντος...
τις πιο κρυφές σου
αγαπημένες ιστορίες
με νήμα άυλο,ανέγγιχτο
απ'το χρόνο
να σου τραγουδώ...
σε θαλασσοσπηλιές,
σε καταρράχτες του βυθού,
σε αχάραγα μονοπάτια
της ψυχής και του νου

η διάφανη παρουσία σου
την αδιαπέραστη
ανέραστη απουσία
καταργεί

μη σταματήσεις να κρατάς
τον κόσμο όλο
μες τα χέρια σου...
μη σταματήσεις
να φιλάς
και να ονειρεύεσαι
αυτό που είμαι...

μη σταματήσω...
τόση δύναμη η αδυναμία μου...
να πορεύομαι έτσι...
τόσο ευάλωτη να γίνομαι για σένα...