Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

παράπλευρη απώλεια...

Eίμαι μια μικρή καρδιά
που έχασα την πατρίδα μου
για ν'αποκτήσουν
κάποιοι άλλοι πατρίδα.

Έτσι μου είπαν...

Η δική μου...
το σώμα ενός μικρού παιδιού.
Εκείνο γνώρισα
κι εκείνο αγάπησα.

Είμαι το αντίδωρο
σε χέρια πολιτισμένων σφαγέων
και ανθρωποειδών εκτελεστών.

Έτσι φαίνεται...

Είμαι μια φτωχή καρδιά
που δεν πρόλαβε να στείλει
όσο αίμα χρειαζόταν
το γέλιο, το τραγούδι, το κρυφτό.

Δαγκάνες άγριων πολεμιστών πολιτικών
στράγγισαν τα αγγεία κλαδάκια μου
και ρήμαξαν τα άνθη βηματάκια μου.

Ποιος να μου το'λεγε...

Είμαι παράπλευρη απώλεια
σε πεδίο μαχών.

Έτσι λένε τώρα την αυλή μου...

Είμαι...άραγε...
παράπλευρο δάκρυ
σε μάτια μάνας
που απώλεσε το Φως της;

Ποιος θα της το πει...

Είμαι...σκέτη καρδιά.
Άχρηστο κομμάτι σάρκας,
εμπόδιο σε παρτίδα σκάκι...
οβίδες κροτίδες...

Όχι σε ασπρόμαυρο φόντο.
Μόνο κόκκινο...
Μόνο κόκκινο...

Ποιος έφταιξε;
Ποιος φταίει;

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η σκετη καρδια ειναι που τα κανει ολα τελικα..

Καλημερα :)

Ανώνυμος είπε...

Φαίνεται πως ήρθε ο καιρός της θυσίας.
Φαίνεται πως εκθρονίζουν το θεό.
Φαίνεται πως σημαδεύουν την καρδιά σου για να χτυπάει άτσαλα.
Φαίνεται πως δεν χωράνε τα γέλια, τα τραγούδια, τα παιχνίδια σ'αυτή τη γή.
Φαίνεται πως είμαστε ήδη παράπλευρες απώλειες.

Φαίνεται!!!

Λοιπόν, ήρθε ο καιρός της αυτοθυσίας.

Ανώνυμος είπε...

παντα καποιος φταιει τις περισσοτερες φορες ομως ο ιδιος μας ο εαυτος νομιζω.εξαλλου ειπωθηκε σοφα απο χρονια . εμεις γι αλλου κινησαμε κι αλλου η ζωη μας παει.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

@ Μαρία,καλησπέρα...
Αναρωτιέμαι αν οι καρδιές φτάνουν τελικά ν'αλλάξουν τον κόσμο...
Ίσως αν πυρποληθούν...
Και φτάνουμε έτσι και στην αυτοθυσία που γράφει πιο κατω και ο φίλος μου ο ανώνυμος...

@ Μου αρέσει καλέ μου,αυτή η αντιπαράθεση ανάμεσα στο φαίνεται...και σ'αυτό που αφήνεις να εννοηθεί πως είναι ικανός να κάνει ο Άνθρωπος...

@ Φταίει ο εαυτός μας,
φίλε μου ανώνυμε, γιατί είμαστε αδρανείς και αδιάφοροι...
Ψάχνω να βρω τρόπους ν'αντιδράσω,ψάχνω κάτι να μας ενώσει όλους... να μας δώσει ώθηση,
να αφήσουμε τον καναπέ και τον μικρόκοσμό μας και να γεννήσουμε το θαύμα...
Πολλά ζητάω...δύσκολα, μα όχι ακατόρθωτα...

Αλλού η ζωή μας πάει...ναι,
αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο για δράση...για προσωπικό και ομαδικό αγώνα...

Δεν μας ταιριάζει η παραίτηση μα το όνειρο...

Να είστε όλοι καλά ξεχωριστοί μου φίλοι...

mareld είπε...

Πέταξε τη ζώνη σου!!!
Εσύ μόνο μπορείς!!!


Λαγάρισε τον αέρα! Καθάρισε τον ουρανό!
Πλύνε τον άνεμο!
Χώρισε την πέτρα από την πέτρα και πλύνε τις.
Βρώμικη η γης, βρώμικο το νερό,
τα ζωντανά μας κι εμάς, μας μόλεψε το αίμα.
Το αίμα βροχή μου τύφλωσε τα μάτια.
Που είναι η Αγγλία ; Που είναι το Κέντ ;
Πού είναι η Καντερβουρία ;
Ω! μακριά.. μακριά.. μακριά.. μακριά στα περασμένα
και πλανιέμαι σε τόπο γεμάτο ξερά κλαδιά:
αν τα τσακίσω, ματώνουν
πλανιέμαι σε τόπο γεμάτο πέτρες ξερές:
αν τις αγγίξω, ματώνουν.
Πώς, πώς θα μπορέσω να γυρίσω ποτέ
στις απαλές γαλήνιες εποχές;
Νύχτα μείνε μαζί μας, σταμάτησε ήλιε,
κρατήσου εποχή, να μην έρθει η μέρα,
να μην έρθει η άνοιξη.
Πώς να κοιτάξω τη μέρα
και τα κοινά της αντικείμενα,
και να τα ιδώ βαμμένα στο αίμα,
πίσω από το αίμα που πέφτει σαν παραπέτασμα;
Τίποτε δε γυρέψαμε να γίνει.
Καταλαβαίναμε την ατομική καταστροφή,
την προσωπική ζημιά, τη γενική μιζέρια,
ζώντας και ψευτοζώνταςτον τρόμο τη νύχτα
που τελείωνα στην πράξη την καθημερινή,
τον τρόμο τη μέρα που τελειώνει στον ύπνο,
αλλά η κουβέντα στης αγοράς,
το χέρι στη σκούπα,
το νυχτερινό σώριασμα της στάχτης,
το ξύλο στη φωτιά την αυγή,
σ' αυτές τις πράξεις σταματούσαν τα βάσανα μας.
Είχε το σύνορο της κάθε φρίκη,
είχε ένα κάποιο τέλος κάθε λύπη:
δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ.
Μα τούτο, τούτο είναι Έξω απ' τη ζωή,
έξω από τον καιρό,
παρούσα αιωνιότητα της αδικίας και του κακού.
Μας βρώμισε μια λέρα
που δε μπορούμε να καθαρίσουμε,
μέσα στο υπερφυσικό σκουλήκιασμα,
δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι,
δεν είναι η πολιτεία μολεμένη,
ο κόσμος ολάκερος είναι βρωμερός.
Λαγάρισε τον αέρα! Καθάρισε τον ουρανό!
Πλύνε τον άνεμο!
Χώρισε την πέτρα από την πέτρα,
χώρισε το δέρμα από το χέρι,
χώρισε το μυώνα από το κόκαλο,
και πλύνε τα,
Πλύνε την πέτρα, Πλύνε το κόκαλο,
Πλύνε το μυαλό, Πλύνε την ψυχή,
Πλύνε τα Πλύνε τα!
Τ.S. ELIOT
ΔΥΟ ΧΟΡΙΚΑ
Ελληνική απόδοση ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Ανώνυμος είπε...

Ιππολύτη
Σε συγχαίρω γι'αυτή την ωδή
Την τόσο επίκαιρη ,την τόσο δραματική και,δυστυχώς, τόσο αληθινή.
Μπήκες στην καρδούλα του παιδιού
της Παλαιστήνης και έβγαλες έξω την πληγωμένη φωνούλα του,την φοφισμένη του ανάσα,τις δραματικές απορίες του,την επίγνωση του δράματος.
Ολοι αυτοί εκει κάτω, που λένε ότι πολεμάνε για ελευθερία και ζωή ,πέσαν επάνω στην καρδούλα του και την ξέσκισαν,πέσαν επάνω στο σωματάκι του και το καρατόμησαν,τού έδωσαν εικόνες στα ματάκια του να πετάγεται στον ύπνο του όλη του τη ζωή-αν τελικά το αφήσουν να ζήσει.
Είμαι βέβαιος πως το πρώτο χρώμα που γνώρισε το παιδάκι ήταν το κόκκινο,του αίματος.Γιά όλα μίλησες Ιππολύτη σε αυτή την...βουβή κραυγή.
Υπάρχουν μωρέ ?
Υπάρχουν ακόμη κάποιες ψυχές να την ακούσουν ?....
Υπάρχουν κάπιοι άνθρωποι ?....
Η ζούμε σε ένα αιμοδιψή κόσμο ?
Δεν έχουν παιδιά και αδερφάκια αυτοί που σκοτώνουν παιδιά ?
Τόσο αποκνηνώθηκαν αυτοί που σκοτώνουν και οί διπλωμάτες που παρακολουθούν ώστε να γίνει ποτάμι το αίμα από τη σφαγή και μετά να επεμβούν και να προτείνουν ανακωχή ανάμεσα σε χαμόγελα,πολιτικές φιλοφρονήσεις και δείπνα ?
Σε τι κόσμο ζούμε Χριστέ μου ?
Οχι,όχι,δεν την αξίζαμε Την Θυσία
Σου.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι μια αθώα καρδιά. Δεν έχει σημασία σε ποιόν θεό πιστεύω, θέλω να ζήσω, να γελάσω, να παίξω, να ερωτευτώ, να .....
Ποιός δε μ' αφήνει; Ποιός σκάει το τόπι μου; ποιός σκοτώνει την αγάπη μου; ποιός παγώνει το γέλιο στα χείλη μου;
Ποιός;

Ανώνυμος είπε...

Όσο μιλούν τα όπλα, δε θα παίξει ελεύθερα παιδί, δε θα γελάσει μάνα, δε θα ερωτευτεί ζευγάρι δε θα καρπίσει αγρός, δε θα γεννηθεί ελπίδα σε κείνο τον πολύπαθο τόπο Ιππολύτη. Όσο κάνουν κουμάντο οι φανατικοί, κι από τις δύο πλευρές, κανείς στη Μέση Ανατολή δε θα ΖΗΣΕΙ....

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

@ Πλύνε την πέτρα.Πλύνε το κόκκαλο.
Πλύνε το μυαλό.Πλύνε την ψυχή."

Τρυφερή μου mareld...
Υπέροχο όλο το ποίημα, καλή μου.
Για άλλη μια φορά ευχαριστώ.
Για όλα.

@ Σπύρο μου,
σ'ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια.
Μα αυτό είναι το λιγότερο.
Μου έδωσες μεγάλη χαρά που είσαι τόσο ευαισθητοποιημένος στο θέμα που μας πληγώνει τις τελευταίες μέρες.
Δεν μιλάμε για ποίηση τώρα.
Μιλάμε για την ίδια τη ζωή.
Μιλάμε για τη ζωή που την υμνούμε με την ποίηση,
αλλά κυρίως οφείλουμε, στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας,
να διαφυλάξουμε το πολύτιμο αυτό δώρο, να το ομορφύνουμε και να το τραγουδίσουμε ζώντας απλά...ζώντας ειρηνικά...ζώντας αγαπημένα...

Να είσαι πάντα αυτός που είσαι.
Καλημέρα από τη μικρή συννεφιασμένη πόλη μου.

@ Μονιά,καλώς ήρθες στον τόπο μου.
Ελπίζω εδώ να βρίσκες κάτι δικό σου ή κατι δικό μου που να σ'αγγίζει.

Εχεις απόλυτα δίκηο.Οσο μιλούν τα όπλα και οι φανατισμένες φωνές ουρλιάζουν δήθεν διεκδικώντας ελευθερία, δεν υπάρχει ελπίδα για κανέναν.Πρώτα για εκείνους τους άτυχους,αθώους συνανθρώπους μας και έπειτα για εμάς όλους που οραματιζόμαστε μια γη στεφανωμένη με ήλιο, αγάπη, φως και μουσική...

Αστοριανή είπε...

...Den ginetai na siwphsw!
Estw ki an to kompiouter mou me prodwse, ki akoma paei...

Gia mena,
ta paidia einai PAIDIA.
Den exoun xrwma, den exoun
e8nikothta, den exoun 8rhskeia, den exoun synora!
Valte ta OLA mazi, dwste tous ena pothri gala kai ena kouti mpiskota ki afhste ta ston hlio na ...kakarizoun.

To aima den exei sfragida
para to monadiko xrwma tou.

Opws ki o ouranos, opws kai o orizontas...

Oloi mporoume!
Sthste ston toixo tous enoxous!
Hrema, sta8era, me skepsh, me dynamh alygisth!
Enwmenoi! Oloi mazi!
Na doun afth th dynamh kai na tromaksoun.
Ligoi edw, ligoi ekei, den einai "OLOI"!
An den koitaksoume entos, kai pera ap' ton orizonta,
etsi 8a synexizoume.
Lypamai pou milw etsi, (kai pou ta grafw etsi) ma den mporw na mhn exw to meson gia na pw thn apopsh mou!
Thn grafw opws ais8anomai!

Yiwta, NY

Ανώνυμος είπε...

Τι καρδιά μικρή, τι καρδιά μεγάλη
καρδιά χαμένη, πονεμένει, αδηκιμένη
μα μια καρδιά , μα τη καρδια
για όλους ανοιχτή σ'αυτή την άπονη ζωή.
Και τι είναι άραγε η καρδιά, ποια είμαι έγω. ποια είστε εσείς, ποιός είναι αυτός, ποια είναι αυτή
Και ο καθένας τι καρδια;
Αχ χωρίς αυτές τις λέξεις τι θα'ταν άραγε η ζωή ποιον θα'χα εγώ για οδηγό αν δεν υπήρχε αυτή η καρδιά
αυτή καρδιά που φέρνει αυτές τις λέξεις στο μυαλό,που τους δίνει νόημα, ποια καρδιά;
Από την αρχή πάλι το παραμύθι της μαγείας των λέξεων. Πάλι τα ίδια δεν μπορώ να λέω, μαγεύτηκα, παρασύρθηκα, δεν άντεξα
............................
μιλάω μονάχα με τη σιωπή
..............................
..............................
.............................
ΒΑΣΟΥΛΑ
.........................
.........................

LIA είπε...

Αγαπημένη μου, Ιππολύτη,

Πόσο δυνατά και εδώ ο ποιητικός σου λόγος, μας χτυπά στην καρδιά και με λέξεις που στάζουν πόνο και πίκρα και παράπονο και αγωνία, μας φωνάζει φτάνει πια.Όλοι μαζί και καθένας χωριστά ας παλέψουμε για τα παιδιά, που τους κρύβουμε τον ήλιο, τους παίρνουμε τη χαρά, τους παίρνουμε τη ζωή.Είναι πολύ δύσκολο, αλλά αν δεν προσπαθήσουν όλοι, σε λίγο ο κόσμος μας θα είναι άδειος.Θα είναι γεμάτος παράπλευρες απώλειες.
Πολλά φιλιά

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Tρυφερή μου Γιώτα,(Αστοριανή)
...δώστε τους ένα ποτήρι γάλα και ένα κουτί μπισκότα και αφήστε τα στον ήλιο να παίζουν....

Εικόνες τα λόγια σου,
απ'αυτές που μένουν στο νου
και δίνουν χρώμα στην καρδιά... ούτε λευκό ούτε μαύρο...
ούτε χριστιανός ούτε μουσουλμάνος ούτε ιουδαίος...
μόνο το γαλάζιο της θάλασσας και το κόκκινο της φωτιάς...
το πράσινο της χλόης και το κίτρινο της μαργαρίτας...
το άσπρο του γιασεμιού και το μαύρο του χελιδονιού...
την πολυχρωμία του ουράνιου τόξου,
δηλαδή του γέλιου των παιδιών...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μου Λία,
και πόσο αβίαστα δεν λέγεται αυτή η έκφραση...παράπλευρες απώλειες...
Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...Δίχως τύψεις.
Δίχως έλεγχο συνείδησης.

Παράπλευρες απώλειες...
Ονειρεύομαι ένα κόσμο με μια γλώσσα
δίχως αυτές...Τουλάχιστον...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Μικρή μου μοβ βεντάλια...
Μικρή μου Βασούλα...
Το ξέρεις αυτό το τραγούδι της Χαρούλας;Θα το βάλουμε στην τάξη να το ακούσουμε όλοι μαζί...

Τι να σου πω ψυχή μου τώρα;
Αν εσύ αφήνεις την σιωπή να μιλήσει για σένα,εγώ τι πρέπει να κάνω;
Τα λόγια μου φαντάζουν πολυκαιρισμένα μπροστά σε μια παιδική ψυχή που φλέγεται και ψάχνει δρόμους να εκφραστεί...

Θα μιλήσω λοιπόν με τα δικά σου λόγια.
Τα δικά σου λόγια στη νέα ανάρτηση,
για να μας δείξουν
το μέλλον που ονειρεύονται
τα παιδιά.
Παιδια, που εμείς οι μεγάλοι
βασανίζουμε σ'έναν κόσμο που αφήσαμε να γίνει πληγή...