δεκέμβρης

Ήταν μέρες που φλόγα ντύθηκε η ζωή
κι έστησε ξόβεργες στα όνειρά μας.

Πόλος έλξης η ύπαρξή σου στέρεα
με ρυμουλκούσε, όχι σε σένα,
μα πίσω στους αιώνες.
Να σ' ανταμώσω πριν από το πριν...

Ακόρεστα μάτια σε ατέρμονη αναζήτηση.
Ξαφνικά το σύμπαν μόνο δίπλα σου ανάσαινε...

Άλογα λευκά κατέβαιναν πεδιάδες
καλπάζοντας το επερχόμενο.
Άνοιξη φτερωτή τιτίβιζε το μελλούμενο
που, χρόνια πριν, είχε συντελεστεί...

Δεκέμβρης
υφαίνοντας με κρίνα χιόνι,
ερμήνευε σημάδια.
Μετέωροι
μα τόσο προσανατολισμένοι.
Αισθήσεις πυκνές ανάβλυζαν επιθυμίες.

Αρχέγονος χορός ανέγγιχτο άφηνε το χώμα.
Λάμψη μας έκλεινε τα μάτια
την ώρα που κλείδωνε ψυχές
τη μια μέσα στην άλλη.

Πρώτο φιλι.
Δε θυμάμαι ούτε πώς ούτε πότε ξύπνησα...

Θυμάμαι γεννήθηκα παλλόμενη μουσική
στη φλέβα του λαιμού σου...
Θυμάμαι τα χέρια σου σε σχήμα απεγνωσμένης αγκαλιάς...

Είμαι μόλις λίγων στιγμών γυναίκα.
Ελάχιστα όσα έζησα
μπροστά σε όσα όνειρα θέλω...

απ' την αγάπη...

Τόση λατρεία δεν άντεξαν τα ξένα μάτια
Ράγισαν κι απόμεινε μονάχα
η ομορφιά χυμένη,
άδειες να ξεπλένει αγκαλιές.

Νικάει όποιος αγαπάει.

Ποτέ δυο χέρια τόσο γαντζωμένα.
Ποτέ ένα σώμα τόσο αγαπημένο.

Απ' την αγάπη
κι όχι απ' τη φωτιά να λιώνω.
Απ' την ανάσα
κι όχι από τύχη να ξαναβρίσκομαι...