Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

χαμόγελα...

Ενωμένα τα χαμόγελα
συνέχισαν το ταξίδι τους...
Στη χώρα των ανθρώπων.
Και τα χαμόγελα, αν και χαμόγελα,
δεν ήταν πια χαρούμενα.
Μονάχα έλεγαν...γιατί;
Και ποιος μπορεί ν'απαντήσει στα γιατί...

Γιατί γίνονται πόλεμοι;
Γιατί υπάρχει τόση πίκρα;
Γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν να φάνε;
Γιατί δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον,
τόσο πολύ σαν να τον ξέρουμε χρόνια;
Γιατί;
Πού θα πάμε;
Πόσο θ'αντέξουμε;

Τα χαμόγελα δεν ήξεραν...
Πήγαν στην Αφρική και βρήκαν πείνα πολύ...
Πήγαν στην Παλαιστίνη και βρήκαν αίμα και δυστυχία...
Πήγαν σε άλλες χώρες και βρήκαν δικτατορία.
Βρήκαν ανθρώπους που έχασαν την οικογένειά τους
από σεισμούς, πυρκαγιές, καταστροφές.
Βρήκαν καυσαέρια, ρύπανση, πυρηνικά.

Τα χαμόγελα δεν ξέρουν...
Κι είναι μόνο τα γιατί που μπορούν να πουν...
Και ταξιδεύουν...
Όλο ταξιδεύουν,
για να βρουν μια χώρα χωρίς προβλήματα.

Κοιτάξτε και εσείς καλά.
Κι αν τη βρείτε, πείτε στα χαμόγελα να κατεβούν.
Γιατί πάντα θα χρειαζόμαστε ένα χαμόγελο
να δίνει θάρρος στην ψυχή
και απαντήσεις στα γιατί...

Θέλω Ειρήνη.
Θέλω Ελευθερία.
Θέλω Αγάπη.

Δε θέλω άλλα αναπάντητα γιατί...

Πείτε μου ζητάω πολλά;

Βασούλα, ετών 11

11 σχόλια:

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Βασούλα μου,
αυτό είναι ένα μικρό,ελάχιστο δώρο για την αγάπη σου, που μου χαρίζεις γενναιόδωρα κάθε μέρα στο σχολείο (και όχι μόνο...)

Είμαι πολύ χαρούμενη, φίλοι μου,
γι'αυτήν την ανάρτηση.
Η Βασούλα είναι μόλις έντεκα ετών.
Δεν έχω συναντήσει ξανά τόσο μεγάλη βιβλιοφάγο!!!
Αλλά δεν έχω επίσης ποτέ ως τώρα βρει ένα παιδί που να γράφει έτσι.

Καρδούλα μου,
σου εύχομαι το όνειρό σου να βγει αληθινό...
Να γίνεις μια σπουδαία συγγραφέας
ή ποιήτρια...
Και εγώ, να είμαι εκεί,
να σε χαίρομαι και να καμαρώνω!!!

Πολλά φιλιά γιατί σ'αγαπώ πολύ.

LIA είπε...

Καλησπέρα, Βασούλα,

Το ποίημά σου είναι υπέροχο.Ποιος θα μπορέσει όμως να δώσει μια λογική απάντηση, σε όλα τα γιατί σου;
Δε ζητάς πολλά Βασούλα μου, ζητάς αυτά που χρειάζονται τα παιδιά, σ'όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, για να είναι χαρούμενα,για να είναι ευτυχισμένα.Εύχομαι μέχρι να μεγαλώσεις, να έχουν αλλάξει πολλά και ο κόσμος μας να έχει γίνει πιο φωτεινός, πιο χαρούμενος,πιο όμορφος, πιο δίκαιος και τα χαμόγελα να βρουν λιμανάκι ν' αράξουν, κάνοντας τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Να συνεχίσεις να γράφεις και να δεις, που μια μέρα θα γίνεις μια σπουδαία ποιήτρια.Η δασκάλα σου πρέπει να είναι πολύ υπερήφανη για σένα και να καμαρώνει.Κι εσύ βέβαια είσαι πολύ τυχερή, που έχεις δασκάλα σου την κυρία Ιππολύτη, ένα υπέροχο άνθρωπο και σπουδαία εκπαιδευτικό, με πολλές ευαισθησίες και απέραντη αγάπη για τα παιδιά.
Περιμένουμε και άλλα ποιήματά σου.
Σε φιλώ

Αστοριανή είπε...

Ippolyth mou,
Thavmasia anarthsh gia th Vasoula.
Pragmati, to myaloudaki ths, gia thn hlikia ths, anevainei poly panw apo to metrio...
Makari na grafei ews otou katakthsei ola t' asteria tou ouranou... mono thn evais8hth kardoula ths na prosexei. Einai ki afto mia apo tis ypoxrewseis sou, afou eisai daskala ths...
S' agapw,
Yiwta, N.York

Θωμάς Λιόλιος είπε...

Βάσω,
Δεν έχουμε να σου μάθουμε και πολλά εμείς οι παλαιότεροι. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σου δείξουμε ελιγμούς επιβίωσης. Αλλά αυτό δεν είναι μάθημα. Το μάθημα το παίρνουμε εμείς απο σένα. Κι αυτό που μας μαθαίνεις είναι ότι πρέπει να ρωτάμε. Να σταματήσουμε να νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα.
Συνέχισε Βάσω να ρωτάς, να ρωτάς...
Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να πάρουν απάντηση τα χαμόγελα.
Σου αφιερώνω το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Ο Μικρός Μονομάχος"


Σε δημοτικό γηπεδάκι, το βραδάκι
συρμάτινο πλεχτό κι από πάνω ένα φωτάκι
τον σκούφο του φορώντας τριπλάρει ολομόναχο
και λέει μονολογώντας:

Πώς μου την σπάνε οι γονείς μου, Θεέ μου
κι οι φριχτοί συμμαθηταί μου
και η Καίτη κι η μικρή της αδερφή από πλάι
που παίρνει το μέρος τους και μου την σπάει

Μου την σπάνε αράδα
θεολόγους στριμάδα Λυκειάρχου προβοσκίς
κι η φιλόλογος ψωνάρα, του Μεγάρου Μουσικής
η δημόσια εικόνα, τα παραισθησιογόνα
οι ομάδες, οι ροκάδες, οι σταθμοί και οι φυλλάδες

οι εξάρσεις του εθνικού μας βίου
κι ο προγυμναστής του φροντιστηρίου
όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι
ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη

Δεκαπέντε χρονώ τι 'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε...
[ορμάει με το μπουφαν του]
Τι σόι τόπος τυφλός κι ακυβέρνητος
[βροντάει την μπασκέτα του]
και πώς είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος
[στο θόλο του απεράντου]

Πολιτείας εφιάλτης ορθός
είμαι αυτός ο βυθός, ναι!
Είμαι κιόλας νεκρός, ναι!
Λυσσασμένος για φως, ναι!

Το κοινό! Πού να βρίσκεται κρυμμένο
Γιορτινό! Μακρινό κι αγαπημένο
το κοινό! Στον εαυτό μου να βουτήξω
Και στα βάθη του ν' αγγίξω ουρανό.

Γέρνει ο ήλιος μες στων αφρών το περιδέραιο
Σκόνες φωτεινές απ' τις περσίδες ως το στέρεο
Κι αφήνεται στο πλάι με κάννες και τριαντάφυλλα
και μέσα του βουτάει.

Στην στιγμή τα λαμπιόνια ανάβουνε
προβολείς του βυθού μας χτενίζουνε
κι αποσπούν ένα ένα τα πρόσωπα
γελαστά προς τα εδώ ταξιδεύουνε
με αλογάκια κουρδιστά κι ανεβαίνουνε
καβαλώντας αυλές και μαντρότοιχους
στον ρυθμό μιας ομάδας που παίζαμε
Και μου λένε:
"Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
γιατί ο χρόνος είναι ένας
και δεν πέθανε κανένας
και αφήνει πάλι γένι, ένι μένι ντουντουμένι
σαν αυτόν τον στιχουργό
που δεν βγήκε απ' τ' αβγό
Και σε βρήκε στο ρεφρεν του
κι άκου το ανακοινωθέν του..."

-Η αφεντιά σου λοιπόν δεκαπέντε χρονών και βαρέθηκε
κι απ' την έξω ερημιά προς τα μέσα νερά καταδύθηκε.
Η από μέσα σου ελεύθερη πτώση
της γενιάς σου το στίγμα θα δώσει
αθλοφόρε του εσώτατου χώρου
και μετά θα μας δεις σε βουή καταιγίδας
σαν τους κρίκους μακράς αλυσίδας
ή χλωρίδας που σπρώχνει διαρκώς
μέσ᾿ απ' τ' άνοιγμα που 'χει ο βλαστός
το λουλούδι κι ας είσαι μικρός
της διάσωσης το έργο θα νιώσεις
την συντήρηση ως πάθος θα υψώσεις
όσο πάει και πιο ακραία θα κινείσαι
και θα χάνεις τον εαυτό σου και θα είσαι
τελευταίος κρίκος κι ένας
της σειράς και της καδένας προς το φως...

Μας ακούει; θαρρώ πως κοιμάται
και το γουώκμαν στο στήθος του ανάβει
το αστεράκι του χειμώνα
και το εν του νέου αιώνα
του σχολειού του η τάξη είναι εκεί
ξαφνική μουσική!

Των ηρώων η γενιά θα ονομαστεί
[έρχονται απ' το μέσα ταξίδι]
στο κοινό Θεού και χώρας θα ορκιστεί
[ξεσφραγίζουν. κυλάει ο βράχος]
στου αιώνα της την πρώτη ανθοφορία
[σ' ένα δάσος με λαμπάδες που δεν θα 'βρεις μονάχος]
με της πόλης τον χιτώνα θα ντυθεί
[θα με δει. Τον λαιμό του γυρνάει να με δει]
σαν παιδί που απ' το κοινότερο έχει χρεία
[ο δικός μου μικρός μονομάχος].

Ανώνυμος είπε...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΦΙΛΙ ΒΑΣΟΥΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΛΑΜΠΡΗ ΣΥΓΡΑΦΕΑΣ.ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΚΘΕΣΗ ΕΧΕΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΟΦΙΑ

Ανώνυμος είπε...

"Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε
λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν' απωθούν επιθυμίες.."

Εκφράζεσαι όμορφα Βασούλα..
Τη θερμή καλησπέρα μου..

Αστοριανή είπε...

...Ippolyth mou,
ksana-perasa, ki eipa na mh grapsw, ma ksanagyrisa.
"M' etrwge" ekeino to poihma pou evale o k. 8wmas L.... gia thn Bassoula.

Den einai kairos, oute apanthsh gia thn tryferh
dhmiourgia-ekkrhksh
ths Bassoulas (kata thn gnwmh mou)...
Exei kairo na vrei lyseis,
monh ths 'h me thn voh8eia allwn,
ma
gia na "mpei" sthn nootropia tou poihmatos (pou grafthke gia ton 15xrono !; )... nomizw htan kapws astoxo!
Afhste to koritsaki na ma8ei na ekfrazei thn psyhoula tou... exei kairo!!!
Panta me agaph,
Yiwta, N.York

mareld είπε...

Βασούλα!

Τα χαμόγελα δεν ήξεραν...
Τα χαμόγελα δεν ξέρουν...

Αλλά εσύ ξέρεις...
Ξέρεις ότι εμείς μπορεί να έχουμε την απάντηση αλλά δεν έχουμε τη λύση..
και αυτό είναι λυπηρό για όλους μας..ξέρεις ότι δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά όσο γεννιούνται και μεγαλώνουν παιδιά σαν και σένα με τόση ευαισθησία και τρυφερότητα, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν την γλυκιά σου τη δασκάλα και τη δική μας αγαπημένη φίλη Ιππολύτη, υπάρχει ελπίδα στο μέλλον τα χαμόγελα να κατέβουν και να παίζουν με τα παιδιά...με όλα τα παιδιά της γης!!!

Μου θύμησες ..
"Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα... γάλα... λουλακί... και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες τον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε... ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν... παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα. Να τα μετρήσει όλα... σιγά σιγά... ένα ένα... Όλα... Και τα βρήκε σωστά
" από το ¨Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα" του Μ Λουντέμη.

Σου εύχομαι κάθε χαρά!
Σίγουρα θα γίνεις αυτό που επιθυμείς γιατί το θέλεις πολύ!


Είσαι ένα χαμόγελο!

Σε ευχαριστώ!

Πολλά φιλάκια!

Ανώνυμος είπε...

λοιπον βασουλα ενα θα σου πω.
τα μπουμπουκια δε γινονται παντα τριανταφυλλα.καποιες φορες κατι χαλαει στο δρομο.για σενα ομως ειμαι σιγουρος.τυχερο το αδειοχαρτι που πιανεις στα χερια σου.
ΑΡΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Τι να πω τώρα εγώ...

Τα λόγια μου τα έπνιξε
το κύμα που πέρασε...
Μονάχα λίγες περισώθηκαν,
λίγες λέξεις.
Λέξεις που μάθαν να εκφράζουν
το ευχαριστώ,
την υποστήριξη σε μια προσπάθεια
για έναν καλύτερο κόσμο.
Κόσμο αγάπης,ειρήνης, φιλίας.
Όχι πολέμων και δυστυχίας.

Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι
παραπάνω, μα δεν μπορώ.
Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω,
παρά μόνο....
ελπίδα για τη συνέχεια...

ΒΑΣΌΥΛΑ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Θα υπάρξει συνέχεια Βασούλα μου...

Θα υπάρχει πάντα ελπίδα για τη συνέχεια,
όσο υπάρχουν άνθρωποι με μάτια ανυψωμένα...
Με όνειρα πολύχρωμα και όμως τόσο γήινα...
Με χέρια πρόσφορα και αγκαλιές απέραντες...
Με πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό.

Και εγώ το ξέρω...έτσι είναι όλοι οι εκλεκτοί φίλοι πιο πάνω που πέρασαν απ'την αυλή σου για ένα ποτήρι νερό...
Αλλά αυτό που με χαροποιεί ένα λίγο πιο πάνω,
είναι η γνώση και αίσθηση πως έτσι είσαι και εσύ...
Γεμάτη χαρίσματα...
Γεμάτη ερωτήματα...
Γεμάτη ελπίδα...

Κράτα πάντα την ψυχή σου ανοιχτή...
Κράτα πάντα το πνεύμα σου φωτεινό..

Με πολύ αγάπη...