μιλάς εσύ κι εγώ βιάζομαι
το πολύ βαθύ σου να συλλάβω
τότε που θάλασσα ρέει στο αίμα σου
τότε που αφρίζει ποταμός
στου βράχου το κονταροχτύπημα
τότε που νύχτα σιγεί
για το μικρό αηδόνι
τότε που αλέτρι γίνεσαι
σε σπορά νοτισμένης γης
τότε που φθινοπώρου επιστροφή
σε χώρα πατρίδα σε γεννά
μη σταματάς...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αγαπητή Ιππολύτη
πολύ καλό το ποίημα, αλλά γιατί φοβάμαι ότι σε επηρέασε ο καιρός;
Μιλάς εσύ, δε βιάζομαι
λέξεις που δε διδάχθηκα να συλλάβω
κι ας άλαλο αηδόνι στο βράχο μείνω
των λόγων σου
ούτως ή άλλως έχεις τραγουδίσει
θάλασσα δίπλα, μια ρέουσσα πατρίδα
...μη σταματάς... αναδύομαι
τα φθινόπωρα του καιρού
δεν περπατάν μαζί με της ζωής μας κατ'ανάγκη
εκτος...
κι αν θέλουν να μας υπογραμμίσουν
τις απουσίες της ζωής μας...
το δικό μου φθινόπωρο ευτυχώς
πάει κόντρα στη φύση του...
μια καληνύχτα ευχαριστώ...
...μη σταματάς...αναδύομαι
στ'ακροδάχτυλά σου θάλασσα κουλουριασμένη
την επαλήθευσή μου πάλι ν'αναγγείλεις
με λέξεις που πνίγουν
τις σταγόνες μου
εγώ
στην ιλλιγγιώδη έλξη των βράχων σου
εσύ
με το διπλό όνομα ανατέλλον...
Δημοσίευση σχολίου