άρτεμη θεά

ας μη σβήσει στα πορτόφυλλά σου φωτάκι αγαπημένο
να βρίσκω στις νυχτερινές μου αιωρήσεις
χαραγματιά στη γη σου να χωρέσω

φωταγωγίες λαμπιόνια φωταψίες
μα εμένα
πυγολαμπίδα μ'οδηγεί
το αχνό σου καντηλέρι να προσκυνήσω

τάμα δρόμος
με γόνατα σχισμένα και πέλματα καμένα..
έτσι αρμόζει να φτάνεις στην αγάπη,
με τη δίψα των καψαλισμένων χρόνων σου,
με χέρια αιμάτινα και νύχια αγκάθια ερημιές

έτσι να φτάνεις στην αγάπη,
εξαγνισμένος απ'τον πόνο
να γονατίζεις στο βωμό της
και μη σε νοιάζει αν Αρτεμη θεά
προλάβει ν'ανταλλάξει τον πάνλευκο λαιμό σου
με κάποιας προδοσίας το κεφάλι..

άξιοι τότε,
μυημένοι στο Βιβλίο του Κόσμου,
κώδικας κλειδί του Έρωτα η μουσική
μέχρι τη σάρκα φθαρτή φυλακή σπάσουμε
κι αναληφθούμε...