Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

στη θάλασσα...

Πάρ' το στεφάνι από πάνω μου...
Βαρύ...
Πονάν στα μάτια τ'αγκάθια μου.
Χέρι λεπίδα χειρουργεί
σκέψεις, αισθήσεις, όνειρα.
Μα πού να επέμβω;
Πώς να δω
απ'το βυθό που κείτεται
στο στρώμα μου...

Βάστα τη μέσα μου σιωπή να μην κυλήσει...

Φυγή.
Φοβάμαι.
Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;

Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε...
...Ένα με μένα γίνε...Γίνε σώμα μου, κυμάτισε.
Μονάχα τότε θα σωθείς...

Στη θάλασσα πρώτο ορίστηκε
το πρώτο κύτταρό μου.

Εκεί,
στο κάτω μισό της γης κεφάλι.
Θυμάμαι λεύκες έκλαιγαν
την μέρα που γεννιόμουν...
Νοτιάδες μύρο έραναν
μου δρόσταξαν τα χείλη...
Και μου'ταξαν
όνειρα γλυπτά...
Στον ήλιο και στο αίμα βουτηγμένα.

Γι'αυτό δε βρήκα ακόμα γη...

Κι αυτή η φωνή του κοχυλιού...
...δε θα σε λιώσει χώμα
πουθενά παρά εκεί...
Στου Νόστου το νησί...

Επιστρέφω.
Στη μήτρα θάλασσά μου...

27 σχόλια:

Θωμάς Λιόλιος είπε...

Μην ξυπνάς τον φόβο απ'τον βαθύ του ύπνο.
Στάσου μονάχα κι αφουγκράσου. Αφουγκράσου με προσοχή-αγάπη. Μέχρι ν'ακούσεις την σιωπή σου.
Πίσω απο τον παφλασμό των κυμάτων, τον νότιο άνεμο και τον κρότο των παραθυρόφυλλων.

Δίπλωσε τις σημαίες και τα λάβαρα. Χρειαζόμαστε επιδέσμους.
Πολύχρωμους, να ταιριάζουν με τα μάτια, λαμπερά φωτίζουν τους βυθούς και μένει μόνο το φως.

Το φως.

Δεν φτάνει το χέρι στη μηλιά να κόψει.
Μόνο ν'αγγίξει αρμόζει.
Μόνο ν'αγγίξει.

Αυτό που θα γίνει να σε νοιάζει.

epikouros είπε...

Πολύτιμη Ιππολύτη μας. Πέταξε από τα μαλλιά σου το στεφάνι. Ταγκάθια θα μπουν στα μάτια σου. Στεφάνι από μυριολούλουδα σου πρέπει. Αχ αυτή η θάλασσα. Από αυτήν ήρθαμε σε αυτήν γυρνάμε. Η μήτρα της θάλασσας σε έθρεψε εκεί μακριά.... στην θάλασσα ανήκεις. Ναι ο νόστος ....αυτός ο ατέλειωτος γυρισμός μας. Προορισμός για όλους μας. Οσο πιο μεγάλο το ταξείδι & η περιπλάνηση τοσο πιό μεγάλη η λαχτάρα για αυτό που έχουμε εκεί...στο νησί του Νόστου. Η αξία του γυρισμού μεγαλώνει επειδή το νησί του νόστου είναι μικρό & φτωχικό. Δεν σου έταξε πολλά. Δεν σε γέλασε. Ναι...έγινα ένα με την θάλασσα, έγινα ένα με το κύμα. το ιστίο καλά κρατεί κόντρα στο άνεμο. Πάρε στο τιμόνι στα χέρια σου. Μην διστάζεις να κάνεις την τομή. Το νυστέρι δίνει πάντα ζωή. Το θρόισμα σε λίγο θα γίνει βουή. Οι ψίθυροί σου θα γίνουν βροντές. Ναι θέλω να είσαι & εσύ εκεί. Οχι απλά σαν θεατής σε αρχαίο δράμα... αλλά σαν πρωθιέρεια στον χορό που στήθηκε. Αμαζόνα της καρδιάς μας, κράτα την σιωπή..... Πως να βρεις γή στέρεα όταν είσαι γεννημένη ταξειδευτής του ονείρου? Η θάλασσα σε θρέφει. Οι αναζητήσεις σου πολλές. Ομως καλό μου, η ζωή μας, κάνει κύκλους. Κοιτώ τα κύματα της θάλασσας & ηρεμώ, γιατί ξέρω ότι μετά από λίγο έρχονται νηνεμίες. Μιά χούφτα γης & μια ζεστή αγκαλιά, πάντα θα βρεθεί για σένα Ιππολύτη.

Μαρια Νικολαου είπε...

Πίσω απ το δικό μου κλάμα
τη μέρα που γεννιόμουν
δεν πρόλαβα ν' ακούσω
ποιοι με έκλεγαν..
γι αυτο και τώρα υποφέρω..

Καλημέρα ..
Οι λέξεις σου , νυχτερινό γιασεμί
στη θάλασσα ριγμένο..

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Αμαζόνα!

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

Μιλάς άμεσα!
Μιλάς στη καρδιά μας!
Μιλάς στα όνειρά μας!
Μιλάς με αμφιλύκη στα μαλλιά!

Την ακούω να μου ψιθυρίζει..
ακούω τον αχό της..
ανοίγω το παράθυρο..
φυσάει ο αέρας τη κουρτίνα..
κάποιος έρχεται..
δεν γνωρίζω τα βήματά του..
η πόρτα ανοίγει με το γλυκό φύσημα του αέρα..

Την ακούω να μου μιλάει..πάντα..με ακολουθεί..την άκουγα και δυο ολόκληρες βδομάδες μέσα σε ατέλειωτη μοναξιά..και απελπησία..λίγο πριν το τέλος που δεν ήθελε να ρθει....δεν με πήρε όταν της αφέθηκα..με άφησε να συνεχίζω να ζω..είναι ο πιστός σύντροφος της ανάσας μου..το πιο γλυκό μου χτυποκάρδι..το νανούρισμα μου..το κρυμμένο μου αχ..


...Και πάντα η θάλασσα πολλά μου λέει όταν αχεί...
Ν. Καββαδίας


"Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα".

Να σ΄ αγναντεύω θάλασσα να μη χορταίνω/ Απ΄ το βουνό ψηλά/ στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω/ απ΄ τα μαλάματά σου τα πολλά.
Κ. Βάρναλης

... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...
[Μίλαν Κούντερα]

Σε ευχαριστώ για τη γλύκα που μας ποτίζεις τη ψυχή!

Σε λίγο θα πορευτείς προς τη βεράντα σου, να ακούσεις τραγούδια ονειρεμένα από τους κατάλευκους γλάρους πάνω από την αγκαλιά της Θάλασσας!

Και το όνομά μου το χάρισε ο πατέρας μου στη λατρεμένη του Θάλασσα!

Καθαρή, όμορφη Θάλασσα!!

Φιλιά και αγκαλιές σε σένα και στους αγαπημένους μας φίλους!

Αστοριανή είπε...

...και μου λέτε
να κρατηθεί εντός η σιωπή...
Αφού πνίγεται
και θέλει να σωθεί, βουλιάζει
και ζητά χέρι στοργικό...
δεν έχει σημασία
σε πιο κύτταρο ανήκει,
η θάλασσα δεν ξεχωρίζει,
δεν καταχωρεί...
απλώνεται,
απλώνεται και συνεχίζει
ν' αφομιώνει τα μυστικά μας
στα χείλη των πολύχρονων κογχυλιών και sτη στιλπνή γιαλάδα τους.

Γι' αυτό το στεφάνι ματώνουν
τα κοράλια, γι αυτό χάνουν
τις ρίζες τους οι βράχοι,
γι' αυτό το στεφάνι άνοιξε
μια κρυφή πληγή
και μια ελπίδα αντοχής
στη μέση της καρδιάς...
Άκουγε τη καρδιά,
μα μίλαγε με το νου.
Και τα δυο ανθίζουν
με το αίμα της ροδιάς...

Μας πόνεσες, και σου κάνουμε συντροφιά στη νύχτα.
Υιώτα

vasoulina είπε...

Πάλι όπως κάθε φορά καταφέρατε μέσα από τα γλυκά σας λόγια να αγγίξετε ψυχή και καρδία πάλι δεν αντιστάθηκα και ζαλίστηκα από την γαλήνη τον λέξεων σας. Τα πάντα χάθηκαν και οι λέξεις κρατούσαν συντροφιά στη ψυχή.
Και τελειώνοντας αυτή την ανάγκη να σας εκφράσω τον θαυμασμό μου θέλω να σας πω πόσο σας αγαπάω
κυρία Ιππολύτη.
Με καρδιά γεμάτη από αγάπη
ΒΑΣΟΥΛΑ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπούλα μου...
Καρδιά μου...Γλυκιά μου Βασούλα.

Πώς να απαντήσω εγώ τώρα σ'αυτά τα λόγια σου...με πήρες και με απογείωσες...
Δάκρυα στα μάτια μου...
Ευγνωμοσύνη για τη ζωή, που φυλάει τα δώρα της και μου τα χαρίζει απρόσμενα...
Γύρισα από την Αθήνα και βρήκα στην πόλη μας το χειμώνα με τις βαλίτσες του στο χολ...
Μα στη δική μου αυλή δεν τόλμησε να μπει.Η θέρμη απ'τα λόγια σου τον έλιωσε και... όπου φύγει φύγει...

Το μεγαλύτερο δώρο μου σαν δασκάλα σας, θα είναι να καταφέρω με κάθε δυνατό τρόπο ν'αγγίξω τις τρυφερές ψυχούλες σας...

Ποιος θα πιστέψει πως τα λόγια αυτά τα έγραψε ένα παιδί έκτης δημοτικού...

Αλλά και ποιος δε θα νιώσει πως έχει μπροστά του ένα παιδί ταλαντούχο, χαρισματικό...
Γιατί καρδούλα μου θέλει ταλέντο να μπορεί κανείς να εκφράζεται έτσι...
Νιώθω πως έχω μπροστά μου μια μελλοντική συγγραφέα...μια καλλιτεχνική ψυχή....
Στο λέω με όλη την διδασκαλική εμπειρία μου.Έχω διαβάσει κι άλλα γραπτά σου καρδιά μου και ξέρω...
Να γράφεις...
Να μας αφήνεις να διαβάζουμε την ψυχούλα σου...Είναι μεγάλη η χαρά μου που σε έχω μαθήτρια φέτος.

Βασούλα μου,
για ένα και μόνο δώρο σαν κι αυτο που μου χάρισες,
αξίζει που έγινα εκπαιδευτικός...

Είμαι τυχερή που περνάω τη μισή μου μέρα μαζί σας.
Που με μαθαίνετε και σας μαθαίνω.
Πόυ μ' αγαπάτε και σας αγαπάω...

Ευχαριστώ καρδιά μου για όλα.
Θα κάνουμε πολλά πράγματα μαζί.

Τα όνειρα μας περιμένουν...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλησπέρα νησάκια μου...
Απάντησα στο τελευταίο σχόλιο αλλά όλοι, είμαι σίγουρη ,
θα με καταλάβετε...

Να είστε καλά.Θα επανέλθω για την επικοινωνία μας...

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Με τέτοια υπέροχη ψυχή η Βασούλα και με λέξεις τεριαστές, δείχνει προς την κατεύθυνση της δασκάλας την καταπληκτική δουλειά που γίνεται όταν ο δάσκαλος δεν μεταδίδει μόνο στείρα γνώση, αλλά και διαπεδαγωγεί μαζί με τον νου και την ψυχούλα τους.
Από αυτήν την ανάρτηση μου μένει μια γλυκιά γεύση από τα σχόλια, και αφήνω τον φόβο μου που πάει να ξυπνήσει, στον βαθύ του ύπνο, υπακούοντας στην σοφή συμβουλή του Θωμά.
Ιππολύτη μου , μαζί με την αγάπη μου , σου καταθέτω και τον θαυμασμό μου , για την υπέροχη μαθήτριά σου.
Την Βασούλα.

epikouros είπε...

ΙΘΑΚΟΣ: Καλημέρα Ιππολύτη μας. Δασκάλα των παιδιών μας. Αυτό που φοβούνται οι ηγέτες του κόσμου είναι τους δασκάλους, αυτούς που θα μάθουν στα νέα παιδιά τον ζήλο για την μάθηση. Αυτούς που θα διδάξουν την ελευθερία. Αυτούς που θα τους μάθουν να ορθώνουν το ανάστημα τους. Αυτούς που θα τους μάθουν να αγωνίζονται. Οι κραταιοί του κόσμου φοβούνται τους ποιητές. Φοβούνται να ανοίξουν παράθυρα στην ελπίδα. Δώσε την γνώση στα νέα φυντανάκια. Κάνε να ανθίσουν οι μυγδαλιές νωρίτερα. Το τάλαντο ΔΕΝ πρέπει να κρύβεται μέσα στο χώμα. Εχεις το χάρισμα & την τύχη να πλάθεις ψυχές. Οταν αργοτέρα θα δεις τους κόπους σου....θα λες. Ηταν μαθητές μου αυτοί & αυτές. Οι καθηγητές δίνουν γνώση, οι δάσκαλοι δίνουν ζωή. Εχουν το πασπαρτού & ανοίγουν όλες τις καρδιές. Χαίρομαι που μέσα στην τάξη σου υπάρχουν ανήσυχα πνεύματα. Ο κήπος της τάξης σου είναι καλός....αλλά & ο κηπουρός δάσκαλός τους είναι ο καλύτερος. Ο κόσμος θα ομορφύνει με τα νέα σου βλαστάρια. Ασ είσαι καλά Ιππολύτη.
Αδερφέ μου Επίκουρε κιαπό εδώ καλημέρα. Μην φοβάσαι κιαν ξυπνήσει ο φόβος. Αφησέ τον να βγει... Αφησέ τον να ξεσπάσει... Κάνει πιότερο κακό στην ψυχή μας. Δείξε του ότι δεν τον φοβάσαι. Ακοόμα & οι δυνατοί πέφτουν.... Οταν είμασταν μικρά παιδιά πέφταμε & σηκωνόμασταν πάλι. Ετσι είναι η ζωή. Βάσανα πίκρες φαρμάκια... καραβοτσακίσματα... Ομως εμείς ακίνητοι. Βράχοι. Τι κιαν μας κτυπούν κύματα? Ολα θα περάσουν. Νίκησε τον φόβο, μην τον φοβάσαι κιαν ξυπνήσει. Το φως τα διαλύει όλα. Οι σκιές χάνονται την ημέρα. Ναι και οι άντρες κλαίνε. Δεν είναι αδυναμία. Είναι συναίσθημα ανθρωπιάς. Δεν φυλακίζεται το πνεύμα. Καμιά σιδεριά δεν μπορεί να κλείσει την ψυχή μέσα της. Η καρδιά μας είναι ελεύθερη να αγαπήσει, να πονέσει, να πικραθεί. Πρέπει να γευτεί όλα τα συναισθήματα. Ο φόβος, αχ αυτή η δίκοπη κάμα μέσα στα πλευρά μας πρέπει να βγει, γιατί συχνά μας ματώνει, αιμορραγεί η ζωή μας. Πιάσε την ζωή δυνατά στα χέρια σου. Εσύ είσαι ο κυρίαρχος. Φώτισε τους γύρω σου με εμπιστοσύνη. Ολα θα πάνε καλά αδερφέ μου Βαγγέλη. Οι ποιητές & οι ήρωες ξεχωρίζουν επειδή τραβάνε μπροστά. Βγες στο ΦΩΣ....μην φοβάσαι, ΔΕΝ είσαι ΜΟΝΟΣ σου. Ολοι είναι γύρω σου...μαζί σου...μιά γρονθιά. Μην διστάζεις....συνέχισε...Κοίτα την θάλασσα. Μιά φουσκώνει & μας πνίγει & μιά είναι χαλί να περπατήσεις πάνω της. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα.... έγραφε ο Ρίτσος.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Επιτέλους λίγος χρόνος για επικοινωνία...

@ Θωμά,αφουγκράζομαι...ναι με προσοχή κι αγάπη.
Αφήνω τις τυμπανοκρουσίες και δένω τους επιδέσμους μου...
Το φως το βλέπω...από μακριά...
Και κάποιες μικρές άπειρες στιγμές...είμαι μέσα σ'αυτό...λουσμένη...εξαγνισμένη...

Δεν θέλω να φεύγω από κει...
Εκεί είναι ο εαυτός μου,που
χρόνια δεν ήξερα πως υπάρχει...

Αυτό που θα γίνει με νοιάζει
μα κυρίως αυτό που γίνεται...

Να είσαι στον τόπο σου...
Για να πορεύεσαι μ'αγάπη...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου Επίκουρε-Ιθάκο...
Ασε με να σε λέω έτσι κι ας είναι Ίθακος ο ήρωας που σου δάνεισε το όνομά σου...

Για να μπορώ να είμαι ταξιδευτής του ονείρου και τρυγητής της θάλασσας,
πρέπει τη μέσα μου στέρεη γη να βρω...

Σε ευχαριστώ που είσαι.
Σε ευχαριστώ για όλα.

Κι αν είναι η Ιθάκη μακριά...
καλύτερα...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Μαρία μου,
δεν πρόλαβες ν'ακούσεις ποιοι σε έκλαιγαν, μήπως γιατί δεν σε έκλαιγαν;

Ξέρεις τι θέλω να πω...γιατί το ποτήρι να είναι μισοάδειο...

Προχώρα με το βλέμμα στο φως
και πίσω σου ένα διακριτικό άρωμα γιασεμιού να μυραίνει το διάβα σου...

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να εκφράσω το ξύπνημα της ψυχής,την αναστάτωση της λογικής, τη βαθιά συγκίνηση... που νιώθω καθώς, μετά από καιρό, χείμαρο, αντικρίζω, έκφρασης ευαίσθητης-υψηλής-αληθινής-σπουδαίας!!! Ανθοφορία ιδεών, συναισθηματων, επικοινωνίας...φίλων!
Πετώ...
Ποιά μεγαλύτερη τύχη στη ζωή, να έχεις ΔΑΣΚΑΛΑ που να συνεχίζει και μετά από δεκαπέντε χρόνια να σε διδάσκει ακόμη (και ακόμη)... τη ζωή μέσα απ΄την τέχνη; Να σε διδάσκει τι θα πει πραγματικός ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
Κυρία Ιππολύτη μου, σας αγαπώ και σας φιλώ γλυκά!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καρδιά και νους ν'ανθίζουν στο αίμα της ροδιάς...

Γλυκιά μου Γιώτα...με άγγιξαν ακόμα μια φορά τα λογια σου.

Σας πόνεσα...δεν το'θελα μα έτσι γίνεται με τους φίλους....

Είμαι καλύτερα, αναζητώντας διαρκώς το φως...

Την ένιωσα τη συντροφιά σου μέσα στη νύχτά...
σιγανό χτύπημα στο γερμένο παραθυρόφυλλο...

Να είσαι καλά καρδιά μου,
να αντέχουμε τους χειμώνες
μέχρι που άνοιξη θα εγείρει θαύμα.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου Επίκουρε(ο άλλος...ο βόρειος...)

Πόσο χάρηκα που σε ειδα χτες για λίγα ελάχιστα λεπτά που πέρασες από την πόλη...

Φίλε μου και αδερφάκι μου των παιδικών μου χρόνων,
θέλω ν'ακούω το γέλιο σου...

Να ανταμώσουμε όλοι μαζί για κρασάκι και κουβέντα...
Μας λείψατε.
Αγκαλιά ζεστή, πλατιά...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλέ μου ΙΘΑΚΟ μου...
κοίτα τη θάλασσα...

Να'ξερες πόσο σε ζηλεύω που κάθε μέρα, βουτάς το βλέμμα σου σ'αυτήν...

Κάντο και για μένα...

epikouros είπε...

ΙΘΑΚΟΣ: Γλυκειά μου Ιππολύτη, δεν είσαι μέσα στο φως, γιατί απλούστατα είσαι η ίδια το ΦΩΣ. Είναι τυχεροί οι μαθητές σου & αυτοί που ζουν & είναι γύρω σου. Ενα τέτοιον ΦΑΡΟ σαν εσένα, όλοι θα τον ήθελαν κοντά τους. Δεν ταιριάζουν δάκρυα στην ΑΝΑΖΟΝΑ μας. Δεν χρειάζεται να πληγώνεσαι. Πέτα από το κεφάλι σου το ακάνθινο στεφάνι. Ο ήλιος ξεκίνησε τις χαμηλές του πτήσεις αφήνοντας χώρο & σε σένα Φωτεινό αστέρι να λάμψεις δίπλα μας. Κοίτα μέσα στην καρδιά σου την μαγική δύναμη που είναι κρυμένη. Αφησε την να ξεχειλίσει από το πηγάδι της καρδιάς σου. Αφησέ... να σε πλημυρίσει η Χαρά, η Αγάπη, η Ζωή. Εμείς όλοι μας, όλοι οι φίλοι σου θα είμαστε οι θεατές σου, όταν εσύ θα χορεύεις από ΕΥΤΥΧΙΑ. Θέλω να ξέρεις ότι όλοι μας θα χαιρόμαστε για σένα, γιατί αξίζεις τα καλύτερα. Είναι όμορφο & πολύ ανθρώπινο αυτό που λες ότι, βρήκες τον εαυτό σου που ΔΕΝ ήξερες. Καλή μου Ιππολύτη ... αχχχ... πόσα είναι αυτά που δεν ξέρουμε. Είμαστε θεοί & ΔΕΝ το ξέρουμε. Τιμονιέρισσά μου εσύ Ιππολύτη, ανησυχείς για αυτά που θα έρθουν? Καπετάνισσα ... εσύ πάντοτε χάραζες & χαράζεις την πορεία της ζωλης σου. Οι επιλογές είναι δικές σου. Κοίτα την πυξίδα σου κατά που δείχνει. ΖΕΙΣ !!!!Συμμετέχεις στο γίγνεσθαι και αυτό είναι ωραίο όντως Ζήσε λοιπόν. Μην νιώθεις ενοχές για τα μελλούμενα. Η ψυχή σου είναι ένας μπουμπουκιασμένος κήπος. Το ΦΩΣ της άνοιξης είναι μέσα στην καρδιά σου. Αφησε την να ανθίσει. Θέλει να ζήσει. Δωστης λίγο χώμα...& λίγο νεράκι. Τα αγριολούλουδα αντέχουν. Η ευτυχία σύντομα θα ριζώσει μέσα σου για πάντα Θα βρεις αυτήν την στέρεη γη μέσα σου. Βέβαια, το ταξείδι του νόστου σου είναι πολύ μεγάλο & η Ιθάκη σου.... πολύ μακριά.!!! Κοιτάζω την φουρτουνιασμένη θάλασσα σήμερα & στέλνω σε όλους σας πελαγίσια φιλιά. Δικό σας Τασούλης.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Αγαπημένη μας mareld...
είσαι για όλους μας η όμορφη ευαίσθητη ψυχή,πνεύμα καλό του δάσους και κόρη νεράιδα του βυθού...

Ο Καββαδίας με σημάδεψε κι αυτόν και μένα η θάλασσα...

"Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα
για το πικρό σου αχείλι..."

"Τι να σου τάξω ατίθασο
πουλί να σε κρατήσω...."

"Τι με κοιτάς;
θα σου θυμήσω εγώ πού μ'είδες...."

"Φύγε εσέ σου πρέπει στέρεα γη,
ήρθες να με δεις
κι όμως δε μ'είδες"

Και πολλά πολλά ακόμα του Κόλλια...


"Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις
στην παλάμη σου.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα
στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες."
ΣΕΦΕΡΗΣ

Αγαπημένο μου...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Aγαπημένη μου Αφροδίτη,
γλυκιά μου ψυχούλα ήσουν 9 ετών τότε που σε γνώρισα.Με κοιτούσες με αυτά τα υπέροχα μάτια σου γεμάτα εμπιστοσύνη.Με αγάπη και όρεξη για μάθηση.Με έμπνευση και και ομορφιά για κάθε τι όμορφο και δημιουργικό.
Το ένστικτό σου και η παιδεία που πήρες από την οικογένειά σου και μετά από μένα, σωστά σε οδήγησαν στην τέχνη και στην έκφραση της ουσίας της ζωής μέσα απ'αυτήν.

Γλυκιά μου,μου έλειψες...
Τι καλά που ήρθες πάλι κοντά μου
και εδώ αλλά και μέσα σ'αυτήν την παρεα.

Θα βρεις καινούρια πράγματα που θα σ'αρέσουν μα και θα σε ωφελήσουν.
Μπες στο blog της καλής μας φίλης mareld και θα καταλάβεις.Ειδικά στη Ροή.(ένα από τα 5 blogς που έχει)

Καρδιά μου σ'αγαπώ πολύ,το ξέρεις.
Γράψε με mail γιατί το έχασα.
Πολλά φιλιά.

epikouros είπε...

ΙΘΑΚΟΣ: Καλημέρα Ιππολύτη. Το χερί που κρατεί την λεπίδα πρέπει να είναι σταθερό όταν είναι να χειρουργήσει σκέψεις αισθήσεις όνειρα. Πονάει το άτιμο το νυστέρι ειδικά όταν πάει βαθειά. Ομως & από τον πόνο βγαίνει μιά νέα ζωή. Ακου την καρδιά σου. Μην λυγίζεις. Βγες από την σιωπή σου & φώναξε δυνατά σε όλους για την αγάπη & το φως. Ο παφλασμός των κυμάτων ΔΕΝ μπορεί να κρύψει την φωνή σου. Αναγεννήθηκες. Η χρυσσαλίδα έγινε μια πανέμορφη πεταλούδα. Ανοιξε τα φτερά σου & πέτα. Μην κοιτάς πίσω σου. Εχεις τόσα πολλά να κάνεις για σένα. Ο νέος σου εαυτός ας είναι ανέφελος.

epikouros είπε...

ΙΘΑΚΟΣ
Πως ξαφνικά η ΜΟΝΑΞΙΑ έγινε τόσο ΘΟΡΥΒΩΔΗΣ ?
Το κοχύλι απορημένο έμεινε μισάνοιχτο.... ένα ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ θα γεννηθεί.
Τρεμουλιάζω από ΕΥΤΥΧΙΑ. Ηξερα ότι Υπάρχει.
Μιά αναπάντεχη ΧΑΡΑ με γεμίζει.
Το χέρι μου μουδιάζει από την γλυκειά Ανατριχίλα.
Το μαγικό πεταλόχορτο της θάλασσας ΑΝΘΙΣΕ. !!!!
Αγγίζω το λουλούδι & μαγεύομαι.!!!!
Το κρατώ στην μικρή γουβίτσα της παλάμης μου.
Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγαλόχρωμη πεταλούδα.
Ξύπνησαν οι αισθήσεις & Ξεκλείδωσαν τις αμπάρες της ψυχής μου.
Μούσκεψα από το άρωμα του Ηλιου.
Γέμισα από την καταιγίδα των Λόγων.
Το ποτάμι ξέρει καλά τον δρόμο του.
Νιώθω την αλμύρα της θάλασσας στο στόμα μου.
Αλήθεια... μια Γλυκόπικρη γεύση.!!!
Μυρωδιά από βρεγμένο χώμα φτάνει από τον ΝΟΤΟ.
Ο ήλιος είδε την ΔΥΣΗ του.
Αύριο πάλι θα ξεκινήσει το ΜΟΝΟΤΟΝΟ ταξείδι του.
Η πυξίδα επιμένει πεισματικά να δείχνει τον ΒΟΡΑ.
Περπατώ σφυρίζωντας & ΧΑΜΟΓΕΛΩ.
Κοιτώ ψηλά & βλέπω τα μονοπάτια τουρανού.
Κοιτώ κάτω & βλέπω μια μαργαρίτα.
Οχι...όχι...δεν θα την μαδήσω...
Την καρφώνω στο στήθος μου για να νιώθω τον πόνο.
Κοιτώ την θάλασσα & την ηλιαχτίδα που χάθηκε στα βάθη της.
Ομως...ΝΥΧΤΩΣΕ πιά.
Τα αηδόνια ΣΙΓΗΣΑΝ.
Το λουλούδι ΜΑΡΑΘΗΚΕ.
Το όνειρο ΞΕΘΩΡΙΑΣΕ.
Η ελπίδα δεν ΕΣΒΗΣΕ.
Κάπου υπάρχει ΑΓΑΠΗ.
Το φώς με ΠΟΝΑΕΙ.
και εγώ ΚΡΥΩΝΩ....

mareld είπε...

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

Γλυκό μας πλασματάκι!

Ξαναγύρισες στη Θάλασσα, να πάρουν τα μάτια σου κι άλλο γαλάζιο, να πάρει η ανάσα σου αλμύρα και ιώδιο, να χαϊδέψει τα μαλλιά σου άνεμος πελαγίσιος, η ψυχή σου να τραγουδήσει στους ανέμελους γλάρους λόγια που βρήκαν ανταπόκριση στα κλεισμένα όνειρα των κοχυλιών, το μυαλό σου ποτισμένο με το χρώμα του Ήλιου, ξάπλωσες στο φτερό της ποίησης και ταξιδεύεις πάνω από τον αφρό.


Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
κράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια!

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα!

Σου αφήνω καλαθάκι γεμάτο χαμόφρουτα του δάσους, μανιτάρια και κουκουνάρες για να ψήσεις στο τζάκι σου και φρέσκο ψωμί να μοσχοβολίσει το τραπέζι σου!

Φιλιά γλυκά σε όλους σας!

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Να' μαι κι εγώ! Πολύ ωραίο το ποίημά!! Ξεχώρισα το παρακάτω που μου άρεσε πολύ:

"Φυγή.
Φοβάμαι.
Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;

Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε...
...Ένα με μένα γίνε...Γίνε σώμα μου, κυμάτισε.
Μονάχα τότε θα σωθείς...

Έψαχνα καιρό παρόμοιο ιστολόγιο, με ποιήματα για τον έρωτα και γενικώς ποιήματα, καθώς εγώ δεν είμαι και πολύ καλή στο να γράφω οπότε θέλω να βρω άλλους στίχους που να με εκφράζουν. Πραγματικά πολύ όμορφο!

Καλή σου μέρα!

LIA είπε...

Αγαπημένη μου, Ιππολύτη!

Πόση ευαισθησία, πόση ομορφιά, πόση αγάπη, φανερώνει το ποίημα σου, για τη θάλασσα! Ευωδιά από μυρωδάτα λουλούδια τα λόγια σου, ακουμπισμένα απαλά στο κύμα της .Κι εκείνη, υπερήφανα, με τον κάτασπρο αφρό της τη σκορπά γύρω της, με χάρη κα νάζι.
Αφήνεις την ομορφιά και την γλυκιά αλμύρα της καρδιάς σου, να κυλίσει πάνω στους στίχους σου, κι εμείς που τους διαβάζουμε, νιώθουμε την ομορφιά σου, χάδια στην ψυχή μας και στα μάτια μας.
Θάλασσα! η μεγάλη αγαπημένη! Πάνω στο κύμα της ταξίδεψα τα πιο τρυφερά,
τα πιο όμορφα όνειρά μου.
Κάθε πρωί που ανοίγω την πόρτα μου, η πρώτη καλημέρα, δική της είναι. Βγαίνω στην αυλή μου, την αγκαλιάζω με τα μάτια μου κι εκείνη, πότε μου χαμόγελά, και πότε με κοιτάζει άγρια, αλλά πάντα με μια μαγεία, μ’ ένα παράξενο μυστηριακό τρόπο Εγώ της μιλάω, κι εκείνη μ’ ακούει. Τώρα τελευταία ακούει και τις δυσκολίες μου και με παρηγορεί, με γαληνεύει, μου ψιθυρίζει γλυκά. "Μια θάλασσα είν’ η ζωή, πότε γαλήνη, πότε φουρτούνα, κοίτα εμένα, στη φουρτούνα, πάλεψε, για να ξαναβρείς τη γαλήνη και προχώρα."
Στο γαλάζιο χρώμα της, βλέπω το γλυκό γαλάζιο πέλαγος, των ματιών του αγαπημένου μου πατέρα- που το κληρονόμησα κι εγώ-και θυμάμαι…θυμάμαι, τα υπέροχα ταξίδια, που έκανα από μικρό παιδί, κοιτάζοντας τον στα μάτια, για να χαθώ στη κάθε διήγησή του, στο κάθε παραμύθι του, στην κάθε συμβουλή του και να ετοιμάζομαι για το μεγάλο ταξίδι της ζωής, να παίρνω εφόδια…εφόδια, που μέχρι σήμερα, και, για πάντα θα με βοηθούν. Και τώρα, που δεν είναι πια κοντά μας, "κοιτάζω" τα ήρεμα, γλυκά, γαλάζια μάτια του και παίρνω δύναμη, παίρνω ευχή, να ξεπεράσω τις φουρτούνες μου.
Γλυκιά, Ιππολύτη μου, να είσαι πάντα καλά και να μας χαρίζεις τις υπέροχες θάλασσες των ποιημάτων σου.
Πολλά φιλιά

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Ax, καρδούλα μου
απέραντη θάλασσα ζεστασιάς και τρυφερότητας τα λόγια σου...

Και εγώ από τον πατέρα μου πήρα ,εκτός από την αγάπη για το θάετρο, τη μουσικλη και το χορό τα μάτια της θάλασσας...

Μοιάζουμε σε πολλά τελικά.
Σε νιώθω πάντα κοντά μου.
Να είσαι καλά.
Καλή δύναμη στις φουρτούνες...

Μια αγκαλιά και πολλά χαδάκια για τον μήνα που μπαίνει αύριο.

Ανώνυμος είπε...

"
άκου
την κραυγή του κύματος
την κραυγή του ανέμου

άκου
πατημασιές αντηχούν μέσα στο κοχύλι
κοίτα την πορεία των άστρων
που καθρεφτίζονται στα αχανή νερά
κοίτα τα κοράλλια πως λάμπουνε
σε βυθό μνημονικό

άκου
η αγάπη είναι αυτή η ίδια"