φοβάμαι το χρόνο πριν να θυμηθώ
τόσες πριν από σένα μέρες πώς;
δίχως της φωνής σου το πλέγμα
ή των χεριών σου το ζυγοστάθμισμα...
βήμα βήμα πήγαινα
σ' άδολης γραμμής της γης ταξίδια
σ' ανήκουστα νησιά ξεπροβόδιζα τα καλοκαίρια μου
κι ήμουν στο άγνωστο αποσπερίτης ήχος...
και εσύ...
μονάχα μια νοσταλγία,
σαν παιδική ανάμνηση
ή σαν το πρώτο το φιλί ερωτευμένων...
τρεμάμενη φλόγα η πιθανότητα συνάντησης
σ' όλα τα γήπεδα σκόραρε η αοριστία
σα λυγμός γραφής σε τετράδια δίχως πλαίσιο...
Μα ήρθες τότο αβίαστα,
τόσο αυτονόητα,
τόσο που τη χαμένη τους αθωότητα βρήκαν όλα,
τόσο που τα ενδιάμεσα κενά,
στον τελευταίο ασπασμό,
γκρεμίστηκαν
σέρνοντας την απουσία τους
σε χορό παραλόγου...
παράλογο το χωριστά,
παράλογο το χωρίς,
χωρίς τη συμπαντική σου παρουσία...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
18 σχόλια:
Πώς είναι ν'ακουμπάς γυμνή την πλάτη σε δρυ;
Πώς είναι να περπατάς με πόδια ξυπόλητα σε ρέμα παγωμένο;
Πώς είναι να κοιτάς τον ήλιο στην ανατολή του κατάματα;
Πώς είναι να πυρώνει την καρδιά σου ένα τραγούδι;
Πώς είναι να μην έχεις λέξεις;
Έτσι είναι.
Τώρα.
Σιγανά.
Ένα τραγούδι;
..κι ό,τι ζήσαμε μες τη νύχτα αυτή
ξημερώνει με στάχτες στον αέρα
και φεύγει αόρατο
αλλάζοντας ταχύτητες
ζητώντας δρόμο γτην πολιτεία μας να μπει σαν μια καινούρια μουσική
κι όταν ριζώνει ουράνιο τόξο τέλειο
ανοίγει ξάφνου
μες της κυκλοφορίας την αιχμή...
Ηλιαχτίδες γεννούν τα δάκρυα σου
θάλασσα τα μάτια σου πνίγουν
χαρές και λύπες της ζωής σου
Τα μάτια σου...
αυτά τα Ακρωτήρια του Πόντου
τα τελευταία κάστρα
πριν το υγρό υπερπέραν.
...
Τα μάτια σου
αυτά τα φωτοσήματα του πόθου
οι τελευταίοι φάροι
πριν το άγνωστο τέλος.
Καλημέρα!
Φιλιά!!!
Εγώ τώρα , τί να πω? Ψιθυριστά αφήνω μια καλημέρα και τραβιέμαι στην σκιά να το απολαύσω ξανά και ξανά. Απλά υπέροχο.
Οπως υπέροχη και η βόλτα στο Βέρμιο , παρέα με κάποιον Ονειροβάτη ? Σχοινοβάτη? όποιος κι να ήταν, ο Αντώνης ήταν καταπληκτικός . Σας ευχαριστούμε για την ζεστασιά και την αγάπη.
...ηλιαχτίδες γεννούν τα δάκρυά σου
θάλασσα τα μάτια σου πνίγουν...
πολύ όμορφο όλο,θα το ήθελα ολόκληρο
καληνύχτα γλυκιά ψυχούλα,συμφωνώ με τον Βαγγέλη...ο Αντώνης ήταν καταπληκτικός...
ήσουν ο οικοδεσπότης-ξεναγός μας,
αφού εγώ, αν και κάτοικος αυτής της πόλης πια,λίγα κατέχω απ'τα βουνά της(δε μ'αφήνουν οι θάλασσες)
που όμως με μάγεψαν.
Ασε που ψάχνω για μανιτάρια ρωτώντας φίλους περιηγητές,ορειβάτες κ.τ.λ.
στη σκιά,
σε φθινοπώρου φυλλωσιές,
σε ψίθυρους πουλιών,
σε νοτισμένο χώμα,
σε κίτρινοκόκκινες πιτσιλιές,
σε καθαρά μάτια,
σε καρδιάς βλέμματα,
σε απλά λογια,
σε λογια αληθινά,
εκεί ανταμώσαμε.
Απλά υπέροχα.
Καλό μας βράδυ καλέ μου Επίκουρε
Κάθε φορά που σε διαβάζω, κάθε φορά που σε βλέπω, μου γεννιέται ξανά και ξανά η ίδια επιθυμία : ν'ακουμπίσω το κεφάλι μου απαλά στην αγκαλιά σου, να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά και να με νανουρίσεις γλυκά, μέχρι ν'αποκοιμηθώ με χαμόγελο ηρεμίας στα χείλη και μυαλό γεμάτο σύννεφα....
Σπάζεις τη μαύρη καταχνιά
με αχτίνες λέξεις..
λούζεις τα βρεγμένα όνειρά μας..
με φως ελπίδας..
το μαύρο δεν θα φωλιάσει στη καρδιά μας..
Φιλιά και καλή σου μέρα από τη βροχή..
στα σύννεφα τα όνειρά μας
και μόνο ήλιος να τρυπώνει
για να φωτίσει
το πίσω πίσω του μυαλού
και της στείρας λογικής
τα δεσίματα...
στα σύννεφα...
συντροφιά με τους γλάρους και τα ανεμόπτερα...
για ένα ταξίδι ελευθερίας,
για ένα ταξίδι δίχως όρια...
...το μαύρο δε θα φωλιάσει στις καρδιές μας...
μου αρέσει η ξεκάθαρη δήλωση αυτή..
Καλή μου mareld,
χαίρομαι πολύ που επιτέλους οι λέξεις μου αχτίνες,
πλημμυρισμένες φως ελπίδας,
ζεσταίνουν,εκτός από μένα,
κι άλλες καρδούλες...
είχα για καιρό εγκλωβιστεί σε μια θλίψη πιστεύοντας, λανθασμένα, πως αυτή ήταν το απαραίτητο μοτίβο των χρωμάτων μου....
αλλά δεν ξέρω αν μπορείς να φανταστείς την απίστευτη απελευθέρωση, και γι'αυτό απογείωση
που νιώθεις σαν βγεις στο φως,
σαν πυρρωθείς στην αγάπη και γίνει
η ύπαρξή σου όλη προσφορά...
(ελπίζω να μη σου φανούν όλα αυτά υπερβολές ή πολύ θεωρητικά,
από το λιγο που σε έμαθα νιώθω πως με νιώθεις)
σου εύχομαι μια γλυκιά νύχτα από τη μακρινή για σένα μικρή μου πόλη,τη Βέροια.
Φιλιά σε όλα μας τα όνειρα...
Γλυκιά μου ύπαρξη!
"λευκό χεράκι
αφημένο μέσα στο δικό μου,"..
αυτά σου τα λόγια μ΄έφεραν στο σκαλοπάτι σου..σαν τους προσκηνητές στους Αγίους..
Το χεράκι μου.. δεν το ένιωσα ποτέ μέσα σε αγαπημένο χέρι,σαν παιδί..
αλλά και η μοίρα δεν με άφησε ποτέ σε ησυχία..
Μαζί μου πάντα έχω τη Ζωή εν Τάφω από τα 15χρ που πήγα από Ζάκυνθο στην Αμαλιάδα να μαζέψω ντομάτες και δηλητηριάστηκα από τα φυτοφάρμακα και έφτασα στον άλλο κόσμο..
Έγραψα πίσω από το εξώφυλλο..
-Τότε έμαθα με κάποιο αίσθημα απόλαυσης να βλέπω τα πράγματα μαύρα, αφού χωρίς να φταίω, αυτό ήταν το χρώμα που κυριαρχούσε πάνω στο πεπρωμένο μου..
-Η Ζωή είναι μια ατέλειωτη πάλη που οφείλουμε να την κερδίσουμε..
έγραψε ο νεαρός πανέμορφος βάσκος στο γράμμα που άφησε για το γιο του που δεν θα γνώριζε λίγο πριν εκταλεστεί από τον Φράνγκο στη Γρανάδα..
Να περπατάς Ηλιόλουστη γιατί σου πάει..
Σήμερα να περάσεις από τη δροσοσταλίδα..θα με καταλάβεις πιο πολύ..κάποτε θα σου μιλήσω για το τζιβαέρι μου..και τους σφουγγαράδες..
μέσα μου καίει μια φωτιά για ότι δεν έζησα αλλά άλλη ανάβει κάθε πρωί για να με κρατάει με το βλέμμα προς την Ανατολή, άσχετα αν εδώ δεν ξέρω ούτε που πέφτει..
Αγαπάω τη Βέροια..
Η νύχτα μου ήταν γλυκιά..
Σε νιώθω πριν ακόμη Σε γνωρίσω..γι΄αυτό Σε συνάντησα..
Σε ευχαριστώ!
Πολλά γλυκά φιλιά!
Να το ακούς και συ..ε;
Ψυχούλι μου..
"Έλα ύπνε πάρ’ το, σε μετάξι απάνω βάλ' το, σιγά
Κι από μέλι, γάλα να ’ν' του ονείρου του η σκάλα, πλατιά
Βλέφαρό μου, σφαλιστό, αχ τυχερό μου
Μη χαράζεις άστρο της αυγής μη μου τρομάζεις"
Μια αγκαλίτσα και όνειρα γλυκά!
Αγαπημένη μου Ιππολύτη!
Πέρασα να αφήσω γλυκές αγκαλίτσες
σε σένα και στα αγγελούδια σου!
Καλή σας μέρα!
ψυχούλα μου,καλή μου mareld ,σε ευχαριστούμε για όλα...
όλα τα λαβαίνουμε...
τα κεράσματα,τα καλούδια,
τα φιλιά...
Θυμήθηκα σήμερα τα λόγια σου...
η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας που οφείλουμε να κερδίζουμε...
Είναι η μέρα δύσκολη;
Eίμαι εγώ ευάλωτη;
Ή απλά άφησα αφύλαχτες κερκόπορτες,
που τώρα να διώξω το βάρος πολεμώ με κάτι αδέξιες κινήσεις,
δίχως χάρη...
Συγγνώμη γι΄αυτό,δε θέλω να σε μαυρίζω...
Μα δεν μπορώ να μην είμαι αληθινή, ειδικά με ανθρώπους που με νιώθουν
(και μάλιστα πολύ πριν με γνωρίσουν...)
θα βγούμε πάλι στο φως
έξω είναι...
μας περιμένει...
Αγαπημένη μου!
Θες και το ήξερα..
νιώθω κάπως..πήγαινε στο γλυκοχαράζει..θα δεις..
Καταλαβαίνω..αλλά οι λεπτομέρειες φτιάχνουν το εικονίσματα..αν και σε αυτά δεν πιστεύω..αλλά στο καθρέφτισμα της ψυχή μέσα σε αυτά.
Ήρθα απλά να σου αφήσω ένα ποτήρι φρέσκο πορτοκάλι από την μαγική Επίδαυρο..
Φιλιά, Φιλιά σε όλους Σας!
Γράψε μου πως είσαι και γιατί πονάς..
Όλα ο άνθρωπος τα καταφέρνει..το ξέρεις..
Μια αγκαλίτσα για γλυκό
Μεσημέρι σε όλους Σας!
Είσαι καλά καρδιά μου;
Γλυκιά μου, μακρινή μα τόσο δίπλα μου και εντός μου,αγαπημένη ψυχή,
η επικοινωνία μας ,
σωστά είπες,
ανάγκη καθημερινή.
Περπατάω ηλιόλουστη και πάω...
Της ζωής μας οι θάλασσες
γαληνεύουν μονάχα εντός μας...
Κάποιες φορές τα πράγματα αλλάζουν
μονάχα γιατί αλλάζει το βλέμμα μας
σ'αυτά...
Είμαι σε περίοδο αλλαγών και πολύ χαίρομαι γι'αυτό.
Η στασιμότητα με τρομάζει.
Η κίνηση με γοητεύει.
Η συν-κίνηση είναι το ποθούμενο.
Οι βαθιές ανθρώπινες σχέσεις
το ζητούμενο.
Και επειδή οι αλλαγές δεν είναι
πάντα καλοδεχούμενες από όσους,
εκτός από μας,επηρεάζουν,
μπορεί να κουβαλούν και πόνο και φόβο,
έχω δρόμο μπροστά μου...
Να μιλήσω πρώτα πρώτα με λόγια απλά και καρδιακά ,γιατί μόνο αυτός είναι ο σίγουρος δρόμος,για τον καινούριο μου αναγεννημένο εαυτό σε όσους με ζουν.Αλλά και αυτό ακόμα είναι σε εξέλιξη...
Αρα οφείλω να είμαι σε εγρήγορση
και τα μάτια της ψυχής μου στραμμένα προς τα μέσα,για να είμαι εκεί κοντά σε κάθε ευκαιρία ,σε κάθε αλλάγή...
(Λόγια του Θωμά που όχι μόνο ασπάζομαι αλλά και προσπαθώ να βιώσω πια,άνθρωπος αγαπημένος που είναι δίπλα μου συμπαραστάτης-συνοδηγός εδώ και καιρό.Του οφείλω πολλά χωρίς να μπορώ ν'ανταπωδώσω...)
Νιώθω πως μπροστά μου θα φανερωθεί ένα φως...Λάθος..το φως.
Θέλω να είμαι εκεί...
Και να πάρω μαζί μου όσους αγαπώ...
Και να'ναι όσο μπορώ περισσότεροι..
Και να'ναι ένα ποτάμι αγκαλιά
Κι ένα λιβάδι αστροφεγγιά...
(αν μπορούσα,θα έβαζα τώρα ν'ακούσουμε μαζί
''Το λιβάδι που δακρύζει''
της Ε.ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ).
Πολλά πολλά φιλιά...
Δημοσίευση σχολίου