χαράματα

στάθηκες
μιαν άπειρη στιγμή στα μάτια μου
μάρτυς μου ο ουρανός!
χαράματα...
οι ήχοι που σε επέστρεφαν
γέννησαν ταραχή ...

μία σου λέξη ανέτειλε
τον ήλιο δυο φορές
κι ένα σου βλέμμα ανύψωσε
το φως μου φως μου δέκα

την ανάγκη μου έσπειρες
στις φούχτες μου φυτώρια,
μα εγώ
με θερμοστάτη ήλιο τις δικές σου ανάγκες
ανέθρεψα

χώμα προσφοράς
όσα μάζεψα απ'τους αιώνες ,
κρασί χαράς
τα όνειρα που ανέστησαν οι αμπελώνες...