του ξέσκεπου θόλου την τρικυμία αγάπησα
και στις σιωπές θαλασσινών σπηλιών χαράχτηκα
ρίγος με γέννησε γυναίκα
και Ποσειδώνας με έχρισε άνθρωπο
υπόγειες φλέβες σε ανοιχτοσιές με βγάζουν
και όχι
δεν ξεπλένω απ΄τα χέρια μου
κανένα αμάρτημα...
Αρκεί ένας Πιλάτος τη φορά...
Προχωρώ...
Ακούω το θρόισμα της πεταλούδας
Ακούω τη μέσα μου σιωπή
Τοξεύτρα εικόνα
σε ανυπόταχτο καλπασμό με παρασέρνει
Ανεβαίνω
Ως το φως...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Ontws siwpi.............
σιωπή φίλε μου...
μέχρι να νιώσουμε την ανάγκη να εκφραστούμε αλλιώς, γιατί και η σιωπή έκφραση είναι...
να είσαι καλά
Ήταν η πιο δυνατή σιωπή. Γεμάτη ιώδιο και φεγγαρόλουστες αντανακλάσεις, λυτρωτικά συμβόλαια με τις αμαρτίες και ζωογόνες αναπνοές. Γιατί και η σιωπή έχει ένταση εκτός από διάρκεια. Και είναι σπάνια στο πολύβουο κόσμο μας. Θα πρότεινα μια ώρα απόλυτης σιωπής.
όπως σε διάβαζα ανώνυμε φίλε το ποίημα''ΑΡΓΩ''του Σεφέρη θυμήθηκα,γράφω το τέλος του
''...στο δροσερό σπιτάκι του περιβολιού ανάμεσα στα καβάκια και τους ευκάλυπτους
κοντά στο σκουριασμένον ανεμόμυλο
κοντά στην κίτρινη δεξαμενή μ'ένα χρυσόψαρο μονάχα
στο δροσερό σπιτάκι μυρίζοντας λυγαριά
βρήκα ένα μπούσουλα καραβίσιο
αυτός μου'δειξε τους αγγέλους των καιρών
που κατοικούν την καταμεσήμερη σιγή''
καλό βράδυ
πολύ ωραίο!
ατίθασσο αγρίμι του βουνού,
με πεταλούδα στα μαλλια
και τρίαινα στα χέρια
κορη γαλάζια του ουρανου
του ήλιου θυγατέρα!
Δημοσίευση σχολίου