αλκυόνα

στη μουσική των ένσπερμων λόγων
στα μάτια των ένυδρων ρόδων
ενσκήπτω διάφεγγη
ξέζωστη λυγμών
αίροντας πνοή του ερέβους
αναζωπυρώνοντας λιακάδα αλκυόνας
για να φωλιάσω τους χειμώνες μου...

αλάργευε πίκρα του απόξενου
μια αλλαξιά αγάπης ξέχειλης
ας ενδυθούμε απόψε...

να σκαρφαλώνω ορίζοντες

λύτρωση η αγάπη
κι απόγνωση η αχίλλειος πτέρνα της

διαμπερής να σκαρφαλώνω ορίζοντες
σε διάσελα και ανθισμένους λόφους,
έλπιση τα λόγια σου
βράχο θρυμματίζουν ανίατης ανίας,
άχρωμης σιγής αντίδοτο,
ηφαιστείου έκρηξη η παρουσία σου
ορυκτή μοναξιά εξοστρακίζει
δωρίζοντας έδαφος γόνιμου δίαυλου

μη μείνεις αιωρούμενος για πολύ...
φαράγγι άπατο το ίσως
ίλιγγος...
μην κοιταχτείς σε λίμνη ενδοιασμού
γιατί θα αναγνωρίσεις
κάποιον που σου μοιάζει
μα δε θα είσαι εσύ

άυλη γέφυρα αέρινη,
πέτα σχοινιά,
κλαδιά μπήξε βαθιά
σε σπλάχνα θεριού θεού,
σε θέλω ονειρογέννητα...

μην η ευτυχία μας προσπεράσει...
θα λυπηθώ
αν κάποτε σε βρω
αν άδοξα θα σ' έχω χάσει

άκου
κλαίει λευκή του δρόμου μου
η πυξίδα
τη λύπη σου ενδύθηκε βορρά
ανατολή έξω απ'το γέλιο σου
δε δείχνει
και δύση άλλη απ' τα κλειστά σου βλέφαρα
δε νιώθει

νύστα έπιασε τις αντιστάσεις μου
και στάσεις άλλες δε χαλαλίζω
σε άστοχους αστόχαστους τοξότες...

του ανέμου εσύ η δρασκελιά
κι εγώ με χιόνι στα μαλλιά...

αντίδωρο

σε σένα,που άστρα πότισες έναν αιώνα μέρα
τότε που πρωτοψέλλισαν τα χείλη σου αγάπη
άλλη λέξη αντίδωρο πρόσφορο δεν έχω...

για σένα,που ψίχα ψίχα έτριψες στα χέρια σου ψυχή
του ουρανού πετούμενα όνειρα να τα'ί'σεις
άκου
σιωπώ...
να σε τιμήσω
ανόθευτα
αξόδευτα...

εκεί που πας μη ξεχαστείς και χέρι απλώσεις,
εύγεστο καρπό της λησμονιάς
λωτό μη φας...

ώσπου σύννεφο
μνήμης άρωμα
ώσπου σιωπή μελίρρυτη
αγγέλου λάλημα
σε μυρωμένο υγρό βυθό
σε ταξιδέψει

μια ρίγα

μην αρνηθείς
τούτη τη γη δίχως στεριά μη πνίξεις
και τη στερνή τη βάρκα μου
μαντατοφόρο έστειλα
με δίχτυ στις πέντε θάλασσες
τη ρότα σου να αδράξει
στ'απόνερά σου αγίασμα να βαπτιστεί..

δίχως μιαν άγκυρα
κρυμμένο άσσο στο μανίκι...

με μόνο ρούχο φανελάκι ναυτικό...
μια ρίγα όνειρο λευκό
μια ρίγα όνειρο μισό

απόλυση

τα λόγια μου
για εργασίες παρελθόντος σε ταμείο ανεργίας
θα δηλώσω
ταρίφα μηνιαίου επιδόματος δικαιούνται τώρα

αγάπη εργοδότρια
απέλυσε την πειθώ τους
με μια δικαιολογία διακοσμήτρια
για αποζημίωση...

αναρχία

μες τη βροχή σου ξέμεινα ανάρριχτη
ανάρια θαύματα να με μουσκεύουν
στο επίφοβο βλέμμα σου παράπεσε η ορατότης
στην αναρχία των ονείρων προσέκρουσε και ανετράπην

σε προαιώνιο χιόνι μάχονται,
θεοί και τιτάνες,τα θέλω και οι αναιρέσεις τους
διεκδικώντας ψυχών επιστροφές

τον κουρνιαχτό της μάχης
έπαψα ν'αποτιμώ

τώρα
ως το οξυγόνο της ύπαρξής μου,
ως τη στείρωση των φόβων
ψυχής ψιχάλες ψιχάλισέ με

ως τα ουράνια των απλών
ως τα βάραθρα των ανερμήνευτων
διέσχισέ με

δοκίμασέ με
έτσι ανεπαίσθητα που γέρνω στη στιγμή
την ώρα που άνθος πρώτο
υφαίνεις στα χέρια μου
ως να μου γίνεις ευ...
ευοίωνος...ευφλόγιστος...εύτηκτος...

βράχων κατολισθήσεως το ανάγνωσμα

αχ,πόσο του άπιαστου λαχτάρησα
τη δίψα να μην κοπάσω
θηλιά να σφίξω τη χαρά
και σε ψυχής δοκάρι ψηλά
να την κρεμάσω

γεφύρι να ρίξω αντίκρυ να περάσει
η ένθερμη ρευστότητα
φουσκονεριά τα ανύποπτα
λανθάνουσα η πίκρα μου τρέμισε το κατάρτι

άφταστη ευχή σε σκυταλοδρομία με θλίψη απάτητη
τα μάτια ανήμπορα
στη ρέουσα σιωπή ν'αντισταθούν

βράχων κατολισθήσεως το ανάγνωσμα
κατά αγνώστου υπευθύνου το διάγγελμα

να ψάξω,λέω...
μια λεύκα ευθυτενή
ν'ανυψώσω ένα λίγο τον κόσμο
'ένα λίγο ουρανό τα βλέφαρα να σφάξουν
ή πάλι,λέω...
σε σώμα κλαίουσας ιτιάς να εισέλθω
σε χώμα εγκόσμιο τον πόνο να γειώσω

θα'βρισκα τότε όνομα
το οστεοφυλάκιο σώμα μου
να φιλέψω
και φιλί βραχνό
στην άπιαστη ψυχή
να σβήσω

όνειρο πιοτό

μόνο με λόγια της καρδιάς
διψώ να μου μιλάς

δεν είμαι εγώ παιδί της λογικής...

φως ήσουν
κι όνειρο πιοτό
κι όλος ψυχή και ζάλη
λαβωμένος θεός
τρωτός αθάνατος...

δεύτερη ζωή δεν έχει
κι η πρώτη δε μας κουβαλά
μικρό πουλί της λύπης μου
ποιοι κόπτες κυνηγοί
σου ψαλιδίσαν τη λαλιά;

σε κουβαλούν στους ώμους μου
τα αδέσποτά μου χρόνια...

με γόνατα γδαρμένα
στης ερημιάς το γολγοθά
προσδοκώντας ανάταση ψυχών
γυρεύοντας το θαύμα των πηγών...

μιλτογραφία

ξέχειλο το ποτήρι δος μου να πιω παράπονο
και τον θυμό που σε σφραγίζει δος μου,
ατόφια να ζυγίζονται τα καλοκαίρια εντός

πέτρα την πέτρα στο μεσαύλι σου
αγριοβότανα τις χαραυγές θερίζω

κράτα τον κόσμο σε μια κλωστή που γέρνει
χούφτα σφιχτή τα δάχτυλα
στη γη μη στάξει λάδι
δες πως βαφτίζονται θεές
του έρωτα οι αποκοτιές

καταρρίπτομαι
χωρίς αναβολή
σε πτώση ελευθέρας θανής
δίχως δίχτυ ανασφάλειας,
δίχως αλεξίπτωτο κράτημα,
χωρίς πόθου αλεξίσφαιρο ένδυμα

καταδύομαι
δίχως φιάλες οξυγόνου
κάτω απ'τα όρια του επιτρεπτού πάθους

αναδύομαι
σε μιλτογραφίας κειμήλια
πάνω απ'το κόκκινο του δοσομετρητή αγάπης

ξέχειλο δος μου ποτήρι φωτιά
ξέσκεπο δος μου μπαλκόνι
βροχή να πιω,αστέρια και νοτιά
ξέχωρο φεγγάρι δος μου ουρανό
μάτια ακόρεστου ηδονοβλεψία να κρεμάσω
ζητιανεύοντας
ξέφωτο βλέμμα να διαβάσω
για να'βγω ανθός ξανά στην ξαστεριά σου

και μη σε νοιάζει αν δεν προλάβαμε
βροχή στα χείλη να κρατήσουμε
μόνο νιώσε...
μυρωμένες οι πλαγιές μας χα'ι'δεύονται στον άνεμο
και τα ρυάκια μας αστέρια τα ποτίζουν...